PBF Trędowaty rycerz

[Lwie Serce]

Techniczny

Dzisiaj jak chcecie to sobie gadajcie jeszcze czy co tam uważacie, a jutro puszczę akcję dalej.

[PerWerka]

Katarina

A panna Surija chyba nieskora do rozmów, i ja to zauważyła Panie Tomaszu, ale za nic mi wiedzieć dlaczemu Ona taka cicha. Zapewne upadek z konia trochę ja poobijał więc może i w język się zgryzła, ale to tylko domysł mój i wcale trafny nie musi byyyć... Znowu ziewnęła...
Dyć miło się z wami tu gaworzy ale pora chyba bym i ja coś tej nocy zaznała....

Techniczny

Katarzyna zmęczona już do granic. ostatnie wydarzenia były jej nieznane wcześniej w tak intensywny sposób. Ledwie uszła cało z gwałtu, Potem przygoda z Księciem, walka z Saracenami. Prezent od Grzegorza, i wreszczie Motyle w brzuchu na widok Tomasza i Spytka. To wszystko to i tak już bardzo wiele. Długa droga i powyższe wydarzenia spowodowały, że jej głowa położyła się na ramieniu Tomasza. Zwyczajnie zasnęła

[Asuryan]

Spytko

Pora chyba bym i ja coś tej nocy zaznała? O śnie mówiła... czy zgoła o czym innym?

[Lwie Serce]

Jest gdzieś koło północy, mróz daje się we znaki, aż dziw że na pustyni może być tak zimno. Wartownicy dostrzegają księżyc przysłoniony nielicznymi chmurami... Minęła warta Spytka i Kasima, czas na zmianę. Spokoju nie daje wam jednak głos dobiegający z namiotu księdza, bez przerwy jakby coś czytał...

Charles:

Dalej czytasz konstablowi księgę, w pewnym momencie ten Ci przerwał i spytał - wyspowiadasz mnie klecho?

[Kot]

Charles de Tournemire

Dobrze - zamknął księgę, wyjął z powrotem materiał w którym była ułożona księga i położył ją na nią, po czym spojrzał na konstabla i wypowiedział formułkę - Bóg niech będzie w Twym sercu, abyś skruszony w duchu wyznał swe grzechy.

[Asuryan]

Spytko

Poszedł obudzić zmiennika, mówiąc głośno po polsku Mości Tomaszu, pora na Waszą wartę. Gdy Polak miał problemy z wstaniem, dopomógł sobie trącając nogę rodaka swą stopą. Spojrzał na Katarinę jednak wybrałaś z kim chcesz cokolwiek zażywać. Odwrócił się na pięcie i udał na spoczynek.

[Lwie Serce]

Charles:

Boemund ukląkł rzecząc - nie mogłem nigdy spamiętać tych formuł, wyznam ci więc me grzechy które spamiętałem... Zabijałem, paliłem, plądrowałem, czyniłem złe świadectwo o bliźnim, podżegałem do grzechu, chciałem zabić przeklętego klechę co mi przemyślenia o żonie przerwał... Kłamałem, łamałem honorowe zasady... A to wszystko dla... Dla niej... Dla jej dobra... Boże przebacz mi i ześlij łaskę na nią, by me poświęcenie dobroci na marne nie szło! Zaczął krzyczeć powstając z klęczek, poważnie targa Tobą strach, wiesz że może być on nieobliczalny...

[Kot]

Charles de Tournemire

Kapłan przeraził się i to mocno gdy rycerz wstał i zaczął drzeć się na cały obóz. Nie spodziewał się szału z powodu żony... Kolejne zaskoczenie. Teraz musi go uspokoić, bo inaczej albo dostanie znowu w twarz, albo co gorsza dostanie tym mieczem z którym tu przyszedł. Wstał i przemówił spokojnym głosem, lecz lekko drżącym jeszcze ze strachu - Jeżeli zrobiłeś to z miłości do niej to Bóg zrozumie twój ból i oddanie Twej miłości. Szczerze się wyspowiadałeś i żałujesz za swe grzechy, więc mogę ci je odpuścić...

Po czym dodał zdecydowanym głosem:

Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat z sobą, przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech Ci w pokoju przez posługę Kościoła i ja odpuszczam Tobie grzechy, w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego.

[Lwie Serce]

Charles:

Konstabl stopniowo się uspokajał i choć już miecz nieco wysunął z pochwy, to schował go z powrotem. Zacisnął zęby ze złości, wyjął z sakiewki miedziaka i go rzucił rzecząc - dziękuję klecho, przyjmij to w ofierze na Kościół. Wyszedł uspokojony z namiotu.

[Kot]

Charles de Tournemire

Jezusie... Nigdy w życiu się chyba tak nie bałem, gorzej niż przy tej szarży na arabów... - Po czym siadł na ziemi i starał się odetchnąć po tej całej sytuacji. Eh... Przebacz mu Panie, bo z żałości i smutku nie wie co uczynił.