W Shogunie Total War był bardzo fajny bonus z cytatami Sun Tzu, rycinami przedstawiających samurajów i tekstami wyjaśniającymi niuanse skomplikowanej historii ówczesnej Japonii, jej kulture, samurajskie tradycje, pojęcia które warto znać. Była to Droga Dajmio. Oto ona:
http://www.dajmio.w8w.pl/
Polecam każdemu kto w Shoguna nie grał i chciałby zczaić klimat
Szkoda, że potem z takich bonusów zrezygnowali. . .
Musashi z dwoma bokkenami
Musashi Miyamoto (jap. 宮本武蔵, Miyamoto Musashi?, ur. 1584, zm. 13 czerwca 1645) – japoński samuraj, twórca szkoły walki dwoma mieczami niten'ichi-ryū (jap.: "styl - dwa nieba jako jedność"), autor Gorin-no Sho (Księgi pięciu kręgów, jap.: 五輪書).
Musashi wygrał swój pierwszy pojedynek w wieku 13 lat. W swoim życiu stoczył ponad 60 udokumentowanych pojedynków i nigdy nie został pokonany przez żadnego szermierza. Brał udział w wielu wojnach. Jego pośmiertne imię buddyjskie - Niten.Wrogowie
Najważniejsi wrogowie (udokumentowani):
Arima Kihei - doświadczony wojownik, mistrz szermierki mieczem. Musashi rozbił mu głowę kijem. Stary Kihei umarł wykrwawiając się.
Seijiro Yoshioka - najstarszy z rodu Yoshioka. Przeżył walkę z Musashim, ale okryty niesławą obciął sobie chongoyamę (samurajski kok) i wycofał się z życia publicznego.
Denshichiro Yoshioka - chciał pomścić zniewagę brata i wyzwał Musashiego do walki. Ten zjawił się spóźniony. Pierwszym ciosem drewnianego miecza rozłupał Denshichiro czaszkę.
Hanshichiro Yoshioka - najmłodszy z rodu Yoshioka. Również wyzwał Musashiego na pojedynek, a ten jednym cięciem rozciął mu głowę na pół.
Kojiro Sasaki - wyzwał Musashiego na pojedynek. Musashi wygrał i tę walkę, początkowo ustawiając przeciwnika twarzą do słońca, oślepiając go, by po chwili zabić go bokkenem.
Kontrowersje
Istnieją, pozostające przedmiotem dyskusji, przekazy wskazujące, że Musashi przegrał swoją rewanżową walkę z Muso Gonnosuke, w której Gonnosuke po raz pierwszy użył jō - kija opracowanego w oparciu o doświadczenie wyniesione przez Gonnosuke z pierwszej, przegranej walki przeciwko Musashiemu.Niten'ichi-ryū (jap. 二天一流, niten'ichi-ryū?, pol.: styl - "dwa nieba jako jedność"; także nitō-ryū, styl walki dwoma mieczami) – sztuka walki polegająca na walce daishō, czyli dwoma mieczami: krótszym wakizashi oraz dłuższym katana.
Technika tego stylu polegała na przygotowaniu akcji dłuższym mieczem i zakończenia jej krótszym. Posługiwanie się dwoma mieczami było uważane w Japonii za szczyt umiejętności szermierczych. Większość wojowników posługiwała się tylko jednym mieczem.
Największym mistrzem tej szkoły, który także uczynił ją sławną na całą Japonię, był legendarny szermierz Musashi Miyamoto. Jego pośmiertne imię buddyjskie brzmi Niten (二天).Musashi Miyamoto (1584–1645) – japoński szermierz.
Cała rzecz polega jedynie na tym, że kiedy chcesz zarąbać na śmierć swego wroga, masz ciąć tak, by ten zginął, bynajmniej nie biorąc sobie za cel tego, jaki ma być cios: mocny czy słaby.
Źródło: Księga pięciu kręgów (Gorin-no sho)
Inne szkoły Prawa Wojennego najczęściej sądzą, iż opiera się ono wyłącznie na technice walki mieczem. W mojej zaś szkole Prawo Wojenne niesie dwa istotne znaczenia: mądrości, która rodzi wielorakie korzyści oraz techniki walki.
Źródło: Księga pięciu kręgów (Gorin-no sho)
Poczynając od rzeczy wielkich poznawać należy rzeczy małe.
Źródło: Księga pięciu kręgów (Gorin-no sho)
W walce na śmierć i życie chcę zawsze wykorzystać wszelką broń, jaką posiadam – niepoważna byłaby śmierć z bronią przypiętą do pasa.
Źródło: Księga pięciu kręgów (Gorin-no sho)
W zależności od sposobu walki, jaką uprawia przygotowuje dla siebie inny rodzaj broni. Ale zawsze powinien umieć rozróżniać zalety i wady każdej z nich. Na tym polega jego droga.
Źródło: Księga pięciu kręgów (Gorin-no sho)
źródło: wikipedia
autor: Ciunek (historycy.org)Co sądzicie o tej kontrowersyjnej postaci w historii Japonii? Miyamoto Musashi był najdoskonalszym samurajem w całej historii. Co sądzicie o tej kontrowersyjnej postaci? Był sierotą. Wychowywał go wujek, w buddyjskim klasztorze. W wieku 13 lat, rozpoczął samotne życie wędrowne. Nigdy nie miał swojego domu, ponieważ uważał, że podczas snu może ktoś go zabić. Tak samo było z kąpielą. Nie kąpał się odkąd był samurajem, ponieważ uważał, że ktoś może wykorzystać to, że jest bez zbroi(czyli bez ochrony) i nie kąpał się od czasu bycia samurajem. Zabił bardzo dużo samurajów. Był nie do pokonania. Później na jego część japońska flota nazwała swój statek bądź łódź podwodną jego imieniem. Co sądzicie o tej postaci? Dla mnie była to maszyna to zabijania i nie miał innego celu, jak wyeliminować wszystkich. Był także niehonorowy. Gdy zabił samuraja w potyczce bądź turnieju potrafił zabić mistrza przeciwnika uderzając go deską w głowę bez powodu. Zapraszam do dyskusji.
autor: Rado (historycy.org)Miyamoto Musashi nie był ani bardziej ani mniej honorowy od sobie współczesnych. Najdoskonalszy samuraj... chyba miano trochę na wyrost dla osoby która przez pół życia była roninem, za to z pewnością był jednym z doskonalszych szermierzy- do dziś nazywa się go "świętym miecza". Wyznawał zasadę całkowitego poświęcenia się w celu osiągnięcia celu. Malował (zachowało się kilka autoportretów), faktycznie zajmował się też kaligrafią i poezją.
Prawdopodobnie nazywał się Takehito Hirata, w dzieciństwie nosił imię Bennosuke. Po 1612 rzadko się kąpał nie dlatego że nie chciał zdejmować zbroi ( nie nosił jej poza bitwami) a dlatego że obawiał się zaskoczenia a na dodatek uważał że jego smród jest dodatkowym czynnikiem rozpraszającym przeciwnika. Klasztor w którym się wychowywał Musashi opuścił nie w wieku 13 a 16 lat, do klasztoru trafił nie dlatego że był sierotą (jego ojciec zginął kiedy Musashi miał 7 lat i mieszkał już tam od jakiegoś czasu) a dlatego, że jego przybrana matka wyszła za mąż za mężczyznę mającego dzieci- w tej sytuacji Musashi nie mógł z nią pozostawać.
Co do użycia wiosła- chodzi pewnie o pojedynek z Kojiro Sasakim którego Musashi pokonał używając drewnianego miecza, według legendy wystruganego z wiosła podczas przeprawy na wyspę Ganryu na której miał się odbyć pojedynek (1612 lub 1613, nie pamiętam dokładnie). Jego przeciwnik walczył normalnym mieczem więc raczej trudno uznać to za zachowanie niehonorowe.
Co do uderzania głową "mistrza przeciwnika"- ponownie- gdzieś dzwoni ale raczej daleko. Wydarzenie to (1596) było pierwszym w życiu zwycięstwem Musashiego, odniesionym nad Kihei Arimą. Arima przybył do wioski w której mieszkał Musashi i rzucił wyzwanie wszystkim mistrzom miecza. Musashi- wówczas 13 letni- wykrzyczał swoje imię, skoczył na przeciwnika, po pierwszym uderzeniu odrzucając miecz, podniósł go nad głowę i rzucił o ziemię z taką siłą że tamten umarł.
Post: Sagasudi (historycy.org)Fanatyk drogi miecza
Miyamoto Musashi
Dawna Japonia nieodmiennie kojarzy się Europejczykom z samurajami. Ów stan wojowników przez stulecia odgrywał istotną rolę polityczną, często przesądzając o tym, kto będzie sprawował władzę w Kraju Kwitnącej Wiśni. Najsławniejszym japońskim samurajem był żyjący na przełomie XVI i XVII wieku Miyamoto Musashi.
Słowo „samuraj” oznacza „sługę”. Samuraje byli stanem służebnym. Od momentu ścisłego rozgraniczenia pomiędzy chłopstwem a stanem wojskowym w końcu XVI wieku samuraje z zasady nie posiadali odrębnej własności ziemskiej i żyli w miastach, utrzymując się z wypłacanych przez przywódcę klanu stypendiów w naturze (ryżu). Wysokość takiego stypendium określano terminem kokudaka, oznaczającym ilość przysługujących rocznie koku ryżu (koku to japońska miara objętości towarów sypkich odpowiadająca 174 l). Kokudaka w czasach szogunatu Tokugawów (1603-1868) decydowała o miejscu w rankingu zaszczytów oraz codziennym bycie. Dotyczyło to zarówno wielkich panów feudalnych - przywódców klanów, zwanych daimyo (dosłownie: „wielkie imię; za Tokugawów daimyo mógł być tylko lennik szoguna, dzierżący ziemie wycenione na co najmniej 10 tysięcy koku rocznego dochodu), jak i podległych im samurajów wszystkich stopni.
Początkowo, w VIII wieku, zawodowi i dziedziczni wojownicy (wtedy jeszcze nienazywani samurajami) byli sługami cesarza. Stopniowo jednak wyzwolili się z zależności od stołecznych arystokratów i przejęli władzę nad poszczególnymi prowincjami Japonii, zażarcie konkurując między sobą o terytoria. Od XII wieku przywódcy klanów wojowników, noszący także starożytny tytuł szoguna - naczelnego wodza, sprawowali władzę polityczną, pozostawiwszy cesarzowi wyłącznie funkcje rytualne. Do samego końca jednak podstawową powinnością samuraja było bezwzględne posłuszeństwo wobec przywódcy klanu, od którego był zresztą całkowicie zależny.
Większość samurajów wyznawała buddyzm zen, a buddyjskie medytacje i przynajmniej krótki pobyt w klasztorze stanowiły podstawę wychowania w myśl zasady bunbu ittchi - „pióro i miecz w harmonii”. Oczekiwano, że samuraj będzie biegły w kaligrafii oraz układaniu chińskiej i japońskiej poezji. Buddyzm zen, choć posiada organizację „kościelną” w postaci hierarchii klasztorów, traktuje wszystkie rytuały tak samo jak Ludwik Wittgenstein filozofię: jako drabinę, którą należy odrzucić, gdy się osiągnęło prawdę, czyli obezwładniające poczucie nierealności istnienia. Taka postawa sprzyjała samopoświęceniu i nic dziwnego, że przywódcy klanów zachęcali swoich wojowników do odbywania buddyjskiego „nowicjatu”. Ponieważ w zen wszystkie rytuały po „oświeceniu” można i należy odrzucić, codzienna szermierka także może być ćwiczeniem medytacji i jest tak po dziś dzień przez Japończyków traktowana.
Od XVII wieku, gdy zapanował pokój, samuraje stracili na znaczeniu - ich dziedziczne renty przynosiły co roku tyle samo ryżu, którego wartość stopniowo malała, a brak wojen nie stwarzał okazji do wyróżnienia się. Z powodów ekonomicznych mieli mniej dzieci. „Nadliczbowi” synowie zasilali stan mnisi bądź stawali się sługami lepiej sytuowanych, częste były także adopcje.
Większość samurajów zdobywała umiejętności bojowe w szkole szermierki. Najwięcej okazji do walki dostarczała rywalizacja pomiędzy szkołami, które dzięki zwycięstwom nad adeptami konkurencji mogły zyskać nowych uczniów. Takich szkół były w całym kraju setki: przynajmniej jedna w każdym z około trzystu hanów, czyli lenn, i wiele dziesiątków w głównych miastach Edo (dzisiejsze Tokio) i Kioto.
Samuraj bez pana, a tym samym bez gwarantującego byt stypendium - ro-nin - mógł liczyć na zdobycie środków do życia dzięki swej sztuce miecza, jeśli pokonał sławnych przeciwników i zyskał uwagę możnego protektora, który mógł go zatrudnić jako mistrza szermierki - przywódcę szkoły lub prywatnego wychowawcę dzieci.
Biegłość w wojennym rzemiośle nie wystarczała, aby być dobrym samurajem. Należało także hołdować zasadom, które zawarto w kodeksie bushido. Słowo to oznacza „drogę samuraja”, albo inaczej „powołanie samuraja“, „istotę bycia samurajem”. Bushido nie jest tylko kodeksem honorowym, takim jak nasz kodeks Boziewicza, ale katalogiem wartości i prawideł regulujących całe życie samuraja. Przez 700 lat (od XII do XIX wieku), gdy samurajowie odgrywali w Japonii istotną rolę, powstało wiele kodeksów i praw ich dotyczacych, ale żadne z nich nie nazywało się bushido. Dzieła o takim tytule pojawiły się dopiero po utracie przez stan samurajów władzy politycznej w 1868 roku i jego formalnej likwidacji 8 lat później. Mają one zatem charakter kodyfikacji post mortem, opisując to, czego już nie ma, lub też próbując przybliżyć samurajskie ideały i sposób życia ogółowi mieszkańców Japonii.
Wędrowny wojownik
Najsłynniejszym spośród takich bezpańskich samurajów był Shinmen Musashi No Kami Fujiwara No Genshin, czyli Shinmen, szlachetnie urodzony potomek Fujiwarów z prowinicji Musashi, albo też Miyamoto Musashi, jak go krótko nazywano od wsi, w której przyszedł na świat w 1584 roku. Miyamoto był sierotą (ojciec porzucił rodzinę, a matka zmarła). Wychowywał go buddyjski mnich, brat matki. Od wczesnej młodości cechowały go agresja i wielka siła fizyczna. Pierwszy pojedynek stoczył w wieku 13 lat. Wyzwał Arima Kihei, doświadczonego wojownika, mistrza szermierki mieczem i piką w szkole Shinto Ryu. Kihei zlekceważył młokosa, który wobec takiego afrontu rzucił się na niego z pięściami i obalił na ziemię. Gdy stary mistrz próbował wstać, Miyamoto rozbił mu głowę kijem. Kihei umarł, wymiotując krwią.
Jak widać, w takich pojedynkach niewiele było z dwornych obyczajów czy szacunku dla przeciwnika. Miyamoto przez całe życie gonił jednak za ideałem ważniejszym niż dobre obyczaje: chciał dotrzeć do najgłębszej istoty drogi samuraja i poznać wszystkie sekrety sztuki wojennej. Realizował ten cel bez żadnych względów dla siebie i licznych przeciwników. Nigdy nie przyjął na dłużej stałego zatrudnienia. Przez ponad 30 lat nieustannie podróżował po całej Japonii, szukając okazji do walki. Sześciokrotnie brał udział w wojnach (już mając 16 lat walczył po przegranej stronie w trzydniowej bitwie pod Sekigaharą, gdzie zginęło 70 tys. ludzi), (Jezus Maria. . . co za MASAKRA - Desaix) stoczył ponad 60 pojedynków, wygrywając wszystkie i zabijając większość swoich przeciwników (rzeźnik. . . - Desaix).
Miyamoto nie zmieniał odzieży niezależnie od pory roku. Według niektórych przekazów nigdy nie brał kąpieli, by nie dać się zaskoczyć nieuzbrojony. Jadł co popadło i często sypiał pod gołym niebem. Nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci - dopiero w dojrzałym wieku adoptował syna.
Fatum rodu Yoshioka
Kiedy Musashi miał 21 lat, stoczył w Kioto trzy najsławniejsze pojedynki z przedstawicielami rodu Yoshioka. Yoshioka byli dziedzicznymi mistrzami miecza u boku dynastii szogunów Ashikaga i mieli własną szkołę szermierki. Gdy szogunem został Tokugawa Iyeyasu, co ostatecznie przypięczetowało upadek obalonych w 1573 roku Ashikagów, zabroniono Yoshiokom uprawiania szermierki: do dziś potomkowie tej rodziny są farbiarzami. Musashi wyzwał ich na krótko przed ostatecznym upadkiem szkoły. Miał do wyrównania osobiste porachunki: jego ojciec Miyamoto Munisai stoczył ongiś trzy pojedynki z Yoshiokami, wygrywając tylko dwa pierwsze…
Pierwszym wyzwanym był Yoshioka Seijiro, głowa rodziny. Seijiro miał w ręku prawdziwy miecz, a Musashi tylko drewniany. Mimo to zuchwały młodzian przypuścił zaciekły atak na przeciwnika. Zmieszany i zaskoczony Seijiro dał mu się w końcu przewrócić na ziemię i ciężko pobić, tak że sługom pozostało tylko położyć pana na wyrwanej okiennicy i zanieść do domu. Seijiro przeżył, ale okryty niesławą obciął samurajski kucyk i wycofał się z życia publicznego.
Następny przystąpił do walki Denshichiro, który sam wyzwał Miyamoto, chcąc pomścić starszego brata i odzyskać dobre imię szkoły. Musashi celowo spóźnił się na umówione miejsce, po czym nie czekając na wymianę ukłonów i nie pozostawiając przeciwnikowi czasu na przygotowanie, pierwszym ciosem drewnianego miecza rozłupał mu czaszkę.
Ostatnim Yoshioką zdolnym do walki był zaledwie kilkunastoletni Hanshichiro, najmłodszy z braci. Tym razem także stronnicy Yoshioków postanowili skończyć z etykietą i przybyli gromadnie na miejsce pojedynku - polanę pośród pól ryżowych pod samotną sosną - z zamiarem rozprawienia się z prześladowcą. Jednak ten ponownie nie stawił się o wyznaczonej porze. Po długim oczekiwaniu zebrani, przekonani, że Miyamoto uciekł z miasta, już mieli odejść, kiedy ten zeskoczył z konarów sosny, na której się ukrywał. Jednym ciosem ściął Hanshichiro Yoshiokę, po czym zadając i parując ciosy na wszystkie strony, wyrąbał sobie dwoma mieczami drogę ucieczki. (KOZAK - Desaix)
Koniec stylu jaskółki
Spośród innych słynnych pojedynków Miyamoto Musashiego na uwagę zasługuje jego starcie z Sasaki Kojiro, niezwykle utalentowanym szermierzem, który rozwinął nową technikę walki, wzorowaną na ruchach ogona jaskółki. Ponieważ Kojiro był lennikiem pana Hosokawy Tadaoki, przywódcy jednego z klanów w prowincji Bunzen, Miyamoto musiał uzyskać urzędową zgodę na odbycie pojedynku. Gdy ta została wydana, opuścił nagle swoją kwaterę. Zatrzymał się u jednego z przyjaciół, ale przeprowadzka dała początek plotce o jego ucieczce pod wrażeniem subtelnej techniki przeciwnika. Następnego dnia Miyamoto nie dał się obudzić tak długo, póki nie znalazł go wreszcie umyślny posłaniec zdenerwowanego przeciwnika. Wtedy wypił wodę, jaką mu podano do umycia, zawiązał sobie długie włosy oraz rękawy kimona kawałkiem papierowej taśmy i pobiegł prosto na nabrzeże, gdzie wyciął kawał wierzbowej gałęzi i wsiadł do łodzi która miała go przewieźć na rzeczną wyspę - miejsce pojedynku.
Pojawienie się dziwnej postaci z niedbale zawiązanymi włosami i długą wierzbową gałęzią w ręce wzbudziło zdumienie czekających. Musashi wyskoczył z łodzi prosto do wody i wybiegł na brzeg z mieczem w jednej, a wierzbową gałęzią w drugiej ręce. Kojiro wyciągnął swój długi miecz i odrzucił pochwę. Nie będzie ci więcej potrzebna - zawołał Musashi. Kojiro (Tsubasa- Desaix) został sprowokowany do zadania pierwszego ciosu. Musashi odbił mieczem cięcie i jednocześnie z całej siły spuścił wierzbową gałąź na głowę Kojiro, zabijając go na miejscu. Wspaniały miecz, który wypadł z ręki umierającego, przeciął tasiemkę wiążącą włosy Musashiego i rozciął na pół wzdłuż pleców jego kaftan. Niektóre ze źródeł podają, że po tym Miyamoto ukłonił się urzędnikom i wrócił do łodzi, inne zaś, że rzucił na martwe ciało wierzbową gałąź, wycignął nad głowę oba swoje miecze i wydał triumfalny ryk. Suzeren zabitego Hosokawa Tadaoka stał się potem jednym z najważniejszych protektorów Miyamoto.
Mistrz i nauczyciel
Mniej więcej w tym czasie Miyamoto zaprzestał używania prawdziwego miecza. Stoczył jeszcze wiele pojedynków, najczęściej wyzywany przez żądnych sławy młodzieńców, ale wszystkich rywali pokonał drewnianym kijem. Kilkakrotnie przyjmował posady nauczyciela na dworach możnych, jednak nigdzie długo nie zagrzał miejsca. W roku 1634, jak sam twierdził, osiągnął wreszcie prawdziwe zrozumienie drogi miecza. Według legendy przypieczętował swoje nagłe zen - buddyjskie oświecenie, wypiciem trzynastu piw, po czym spał przez dwie doby. Od tej pory poświęcił się propagowaniu własnego stylu szermierki przy użyciu dwóch mieczy. Nigdy nie założył prawdziwej szkoły - jego uczniowie musieli za nim podążać z miejsca na miejsce. Jednocześnie Musashi osiągnął mistrzostwo w innych sztukach i rzemiosłach: słynne i cenione są jego kaligrafie, rysunki tuszem na papierze i jedwabiu. Celował także w metalurgii: wyrabiał tsuby, czyli ozdobne elementy, pełniące w mieczu samurajskim rolę jelców. Zachowały się także jego rzeźby w drewnie. W 1643 roku osiadł w jaskini, którą nazwał Reigendo. Tam podyktował uczniowi Teruo Nobuyaki swój testament Księgę pięciu pierścieni, która jest najwybitniejszym japońskim dziełem traktującym zarówno o szermierce, jak i o strategii w szerszym znaczeniu tego słowa. Umarł 19 maja 1645 roku.
Brutalność, z jaką Miyamoto Musashi traktował swoich przeciwników, nie miała w stuleciach pokoju wielu naśladowców. W ramach ćwiczenia drogi miecza, czyli kendo, wypracowano taką technikę walki przy użyciu ćwiczebnych drewnianych mieczy oraz zbroi z tkanin, która minimalizowała ryzyko obrażeń.
Jednak sława Miyamoto przetrwała. W XX wieku doczekał się pomników i filmów fabularnych. Kiedy latem 1941 roku przywódcy Japonii, pozbawieni dostaw ropy po wprowadzeniu amerykańskiego embarga, musieli wybrać pomiędzy odwrotem z Chin a atakiem na Pearl Harbor, kierowała nimi taka sama bezwzględność i fanatyzm, jakie wobec samego siebie i wobec innych wykazywał japoński „święty miecza”. Jednemu z dwóch największych japońskich pancerników (o wyporności 65 tys. ton), zwodowanemu w 1942 roku, nadano imię „Musashi” na cześć prowincji, z której pochodził Miyamoto. Do dziś jaskinia Reigendo jest miejscem kultu nie tylko dla japońskich szermierzy.
Japonia w czasch Miyamoto Musashiego
Japonia, którą od 1192 roku rządziły w imieniu cesarza kolejne dynastie szogunów, w połowie XV wieku rozpadła sie na wiele faktycznie niezależnych państwek. Ich władcy - daimyo, toczyli bezlitosne wojny, a przy okazji doskonalili administrację i armię oraz nawiązali kontakty z Europejczykami: Portugalczykami, Holendrami i Anglikami. Ci ostatni przypłynęli do Japonii w XVI wieku, przywożąc ze sobą muszkiet lontowy, nowe przyprawy i chrześcijaństwo, które na Wyspach Japońskich w końcu XVI wieku mogło się poszczycić milionem wiernych.
Od drugiej połowy XVI wieku o zjednoczenie Japonii zabiegało trzech przywódców. Pierwszym był Oda Nobunaga, od 1573 roku szogun. Kiedy w 1582 roku popełnił samobójstwo podczas buntu wasali, pomścił go Toyotomi Hideyoshi, syn prostego chłopa i żołnierza, który nawet nie był samurajem. Toyotomi u szczytu potęgi panował nad całą Japonią i toczył krwawą wojnę z Chinami o władzę nad Koreą. Nie używał tytułu szoguna - ogłosił się potomkiem rodu Fujiwarów i przyjął przysługujący temu wielkiemu klanowi tytuł kanclerza (kampaku).
Po jego śmierci tytuły cywilne odziedziczył małoletni syn Hideyori, ale do „rządów z namiotu“, czyli władzy szoguńskiej, aspirował najpotężniejszy wasal Toyotomiego - Tokugawa Ieyasu. Wywołało to sprzeciw przywódców klanów z południa i zachodu Japonii. W odpowiedzi Tokugawa sformował koalicję klanów z północy i wschodu kraju. Obie armie spotkały się w 1600 roku w wąwozie Sekigahara na zachód od Kioto. Trzydniowa, pozycyjna bitwa zakończyła się wielkim trumfem Tokugawy, a pościg za pokonanymi był zamienił się w wielka rzeź. W 1603 roku Tokugawa Ieyasu przyjął urząd szoguna tylko po to, by kilka lat później przekazać go synowi. Zjednoczenie Japonii dokonało się wraz ze zdobyciem Osaki w 1615 roku i samobójstwem młodego Toyotomiego Hideyoriego oraz jego matki. Konsekwencją zwycięstwa Tokugawów było prześladowanie chrześcijan i zamknięcie Japonii - kontakty handlowe ze światem zewnętrznym utrzymywano tylko przez wyznaczony port Nagasaki na wyspie Cuszima. Zapanował pokój, w którym nie było już miejsca dla tak niespokojnych duchów jak Miyamoto Musashi.
Autor: nieustalony
autor: Subotai (historycy.org)Co do niehonorowości Musashiego - zadarzyło się, że odmówił objęcia posady mistrza szermierki, ponieważ pensja była zbyt mała. Z drugiej strony w Dokugyodo - Samotnej Drodze (zasady postepowania prawdziwego wojownika spisane przez Musashiego krótko przed śmiercią) przestrzega przed przywiązaniem do dóbr naturalnych. Czyli niekonsekwencja, a może nawet obłuda?
Uwążam jednak, że Musashi nie przestrzegał kodeksu honorowego, ponieważ jego nadrzędnym celem było nie jak u innych samurajów zachowanie honorru, tylko miażdżące zwycięstwo. Cała Gorin-no Sho to wykład o tym jak osiągnąć zwycięstwo, często "idąc po trupach". Taki sposób postepowania był uważany za nie-samurajski i niehonorowy XVI-XVII. Jednak prawie wszyscy wielcy sengoku-daimyo postępowali w ten sposób. Za przykład może posłużyć okrucieństwo Ody Nobunagi (np. spalenie klasztoru na górze Hiei i wymordowanie wszystkich jego mieszkańców) czy zdrada Tokugawy Ieyasu (przyżekł Toyotomi Hideyoshiemu ochronę jego syna Hideyoriego, jednak złamał to przyżeczenie i zaatakował zamek rodu Toyotomi w Osace). Wydaje się, że najbardziej honorowy był Uesugi Kenshin (słynny incydent z solą podczas wojny Takedy z Hojo), jednak i on posługiwał się niedozwolonymi metodami walki (np. wynajmował shinobi).
autor: MichudeZiorGeniusz Musashiego polegał na tym, że potrafił się doskonale przystosować do różnych rodzajów walki. Często walczył z przeciwnikami uzbrojonymi w broń taką jak cholernie skuteczny przeciw katanie ostry sierp zaczepiony na końcu żelaznego łańcucha (nie pamiętam japońskiej nazwy), albo długi miecz samurajski (taki miał np. Kojiro). Zawsze wygrywał, bo nie podchodził do pojedynków rutynowo. Jego inną silną stroną była umiejętność wyprowadzenia przeciwnika z równowagi, chociażby poprzez spóźnienie się na pojedynek.
http://www.youtube.com/watch?v=jvDS_nGDSAM
Fragment japońskiego filmu Heaven and Earth, ale nie wiem jaka to bitwa.
http://www.youtube.com/watch?gl=PL&hl=pl&v=WhbCEi_Aac4
Musashi vs. Kojiro in Samurai III, Duel at Ganryu Island
http://www.youtube.com/watch?gl=PL&hl=pl&v=HCbYcM_rJXs
Musashi -Vs- Kojiro - a tu troche inna interpretacja
http://www.youtube.com/watch?v=UZA-gqJL9Is
Trailer Shogun Total War
Autor: HatamotoGłówną siłą armii większości daimyo byli ashigaru (lub "lekkostopi"). Ludzie ci byli zwykle chłopami, oderwanymi od uprawiania roli po to by wspierać kampanie wojenne swych panów. Jak większość niższych klas w owych czasach nie posiadali oni nazwisk. Wojna Onin jest pierwszym przykładem wykorzystania ashigaru w wielkiej ilości. Nauki wyniesione z tej wojny nie były zachęcające. Kiepsko wyszkoleni i motywowani zazwyczaj chęcią łupu, ashigaru wojny Onin byli raczej kłopotem dla swego pana niż jego atutem. W okresie Sengoku Jidai daimyo zostali zmuszeni do polegania na ahigaru. Wprowadzono szereg ulepszeń, które miały służyć wykorzystaniu ashigaru (głównie za sprawą lepszej broni).
Do 1550 roku ashigaru byli trenowani do walki z długimi włóczniami. Opierało się to o założenie, by stworzyć zwartą jednostkę, która posługiwałaby się włóczniami jak pojedynczy wojownik. W ten sposób starano się pokonać trudność z niskim wyszkoleniem i słabym morale ashigaru. Czas potrzebny do nauki człowieka posługiwania się długą włócznią i przyjęcia podstawowej formacji był krótki. Prawdopodobnie ważniejszym elementem była liczba wojowników posłana do walki. Niestety dziś nie wiemy dokładnie jak te włócznie były wykorzystywane na polu bitwy. Kroniki, które przetrwały do dnia dzisiejszego zawierają szczątkowe informacje na ten temat. Zohoyo Monogotari daje kilka rad jak używać ashigaru w walce, ale prawdopodobnie miało to niewielkie znaczenie w czasie Sengoku Jidai.
Wprowadzenie arkebuzów zwielokrotniło wartość bojową ashigaru. Strzał z arkebuza mógł być znacznie częściej wykonywany niż strzał z łuku przez człowieka o podobnym wyszkoleniu. Łuk w dłoni dobrego strzelca był efektywną bronią do roku 1575-go. Ale po tym roku broń palna zaczęła wypierać swego "ubogiego kuzyna" z pola walki. Sposób zastosowania tego nowego narzędzia zależał ściśle od pewnych czynników, zwłaszcza od indywidualnej taktyki daimyo. Takich daimyo ja Oda.
Nobunaga, Shimazu Takahisa, oraz Takeda Shingen szybko sięgnęli po arkebuzy. Nobunaga wzbogacił się na handlu prochem. Arkebuzy były dość powszechne w Japonii w roku 1580, ale nadal trudno dostępne w bardziej oddalonych rejonach kraju. Wielki władca Uesugi Kenshin posiadał 360 sztuk broni palnej (Rejestr Uesugi z 1575 roku), gdy tymczasem w tym samym roku Nobunaga z dostępem do portu Saki i fabryki broni w Kunimoto miał 3000 sztuk broni palnej. Łucznicy nie byli wówczas jeszcze całkowicie wyparci z pola bitwy.
Daimyo Hojo z Kanto posiadał również niewiele arkebuzów w swej armii. Był on orędownikiem dawnego ducha łucznictwa. Jednak poczynił wysiłki by zgromadzić dużą ilość broni palnej u zmierzchu swego panowania: w oblężeniu zamku Odawara na każdy otwór strzelniczy przypadały trzy muszkiety. Niektórzy daimyo stawiali jednostki z bronią palną w rzędzie w łucznikami, by wystrzelać wszystkie cele. Kiedy miało dojść do bezpośredniej walki oddziały te wycofywały się na tyły. Z innej strony, Oda Nobunaga wykorzystywał arkebuzy zarówno do ataku jak i obrony. W bitwie Nagashino Nobunaga ustawił swoich strzelców za palisadami z bambusa. Miały one powstrzymać atakujących na jakiś czas po to, żeby strzelcy mieli czas do odwrotu. Broń palna zmieniła oblicze wojny samurajskiej nastawiając ją na defensywę i redukując indywidualizm. Klan Shimazu szkolił snajperów do wykonania misji zabicia wrogiego dowódcy.
(...)
Ostatnią i najbardziej nielubianą bronią używaną w okresie Sengoku było działo, którego zasięg był wówczas ogromny. Przejęte z zachdou miało z taktycznego punktu niewielkie zastosowanie, lecz ogromne jeśli chodzi o efekt psychologiczny. Najlepszym przykładem jest Zimowa Kampania Osaka, gdzie Tokugawa Ieyasu użył około 100 dział do ostrzeliwania głównej twierdzy zamku. Ogień z dział posłużył także w Letniej Kampanii Osaka i następnie w bitwie Tennôji. To nie są pierwsze przykłady użycia działa w Japonii. Są dowody świadczące, że w 1578 Mori i Oda używali ich w nieokreślonej liczbie. Produkcja dział była dla Japończyków zbyt skomplikowana co kontrastuje z faktem produkowania przez nich zamków do broni palnej. Ciężar tej broni wykluczał transportowanie jej w jednym fragmencie.
Całość tekstu: http://www.konnichiwa.pl/ashigaru-i-samuraj,12,177.html
Zapewne czwarta Kawanakajima, a fragment ma pewnie przedstawiać słynny pojedynek między Shingenem a Kenshinem (zresztą pod koniec narrator wyraźnie mówi, iż "Armie Takedy i Kagetory (swoją drogą ciekawe, że jednego wymienia z nazwiska, a drugiego z imienia) toczyły dalej bitwy, ale oni sami więcej nie stanęli twarzą w twarz"). Wygląda na to, że i na temat tego słynnego incydentu nie za wiele wiadomo, bo ja znam go w zupełnie innej wersji...Zamieszczone przez Desaix
Dzięki za info.
Kolejny fragment owego filmu, częsciowo się powtarza z poprzednim
http://www.youtube.com/watch?v=iv-8vY3iCc4&NR=1
Arkebuz Rusznica, zwana w Japonii "teppo". Wprowadzona w 1543 roku przez Portugalczyków.
Ashigaru Dosłownie "lekkostopi". Piechota rekrutowana przez dajmio spośród jego chłopów. Najczęściej walczyli bez przyzwoitego opancerzenia, obuwia i uzbrojenia, dopóki nie zdobyli wyposażenia na wrogu.
Bushido "Droga wojownika", kodeks samurajski.
Daimyo Potężny władca feudalny, dosłownie "ten, kto chce osiągnąć więcej".
Do Zbroja noszona przez samurajów.
Dojo Miejsce formalnego nauczania sztuk walki.
Geisha Kobieta szkolona w prowadzeniu miłych rozmów, tańcu i śpiewie dla zabawiania mężczyzn.
Gekokujo Dosłownie "nikczemni uciskają możnych". Znana z japońskiej historii skłonność chłopów i klas niższych do obalania władców.
Hara-kiri Rytualne samobójstwo polegające na rozcięciu brzucha (określenie o odcieniu wulgarnym).
Hatamoto Osobisty strażnik dajmio.
Ikki Uzbrojona ruchawka chłopska.
Ikko-ikki "Jednomyślna liga" - XV-wieczna wojskowa fanatyczna grupa religijna; terminem tym określa się również zbuntowane ugrupowania. W drodze działań wojskowych zwykle zyskują pewien stopień znaczenia politycznego.
Junshi Akt samobójstwa popełniany przez lojalnego wasala lub sługę po śmierci pana.
Kanashi Akt samobójstwa popełniany w proteście.
Katana Długi, dwuręczny miecz o lekko zakrzywionym ostrzu, uważany w Japonii za "duszę samuraja". Dzięki sile swego ostrza, powstającego w trakcie starannego, wielodniowego wykuwania, Katana, używana często wraz z wakizashi, stanowiła zarówno środek ataku, jak i obrony.
Kengo Mistrz miecza. Zwyczajowo odbywający musha shugyo, czyli "pielgrzymkę wojownika", mającą rozwinąć jego umiejętności bojowe.
Koku Miara majątku, określana zwykle jako ilość ryżu potrzebna do wykarmienia mężczyzny przez rok.
Kunoichi Kobieta-ninja - często przebrana za tancerkę lub artystkę (na przykład gejszę).
Mon Rodzinny emblemat (pióropusz, proporzec).
Naginata Broń drzewcowa wyposażona w zakrzywione jednostronne ostrze.
Nanban-do "Zbroja barbarzyńców z południa". Kuloodporny pancerz zaadaptowany z opancerzenia Europejczyków.
Nanbanjin "Południowi barbarzyńcy". Nazwana nadana przybyszom z Zachodu, którzy zjawili się w Japonii w latach 40. XVI wieku.
Ninja Zabójcy i szpiedzy: wyznawcy Sztuki Niewidzialności. Doskonale wyszkoleni w używaniu broni, ale z powodzeniem stosujący także truciznę i materiały wybuchowe. Do ninja należeli zarówno mężczyźni, jak i kobiety.
No-Dachi Bardzo ciężki miecz, około 25% dłuższy od przeciętnego.
Okegawa do Prosta, produkowana masowo zbroja noszona przez ashigaru. Jeśli była zaopatrzona w emblemat dajmio, nazywano ją okashi gusoku (zaszczytna pożyczka).
Ronin Dosłownie "luźny człowiek" - samuraj pozbawiony pana feudalnego.
Samurai Członek klasy wojowników; żołnierz na usługach dajmio.
Sashimono Oznaka identyfikacyjna przymocowana do pleców zbroi. Często zaopatrzona w emblemat klanu lub rodziny.
Sengoku Jidai "Wiek kraju ogarniętego wojną" (lata 1457-1615). Większa część samurajskiej tradycji wywodzi się z tego okresu. W tym czasie rozgrywa się też akcja gry Shogun: Total War.
Seppuku Każda z form rytualnego samobójstwa. Przez samurajów uważana za honorową śmierć. W późniejszych latach zmodyfikowana przez wprowadzenie udziału drugiej osoby, która odcinała głowę popełniającego seppuku w momencie agonii.
Shogun Ninja specjalnie szkoleni w sztuce szpiegowania lub prowadzenia zwiadu.
Shogun Pełna forma: Sei-I-Tai Shogun ("generał pokonujący barbarzyńców"). Dziedziczny dowódca japońskiej armii, który aż do rewolucji 1867 roku, sprawował w kraju absolutną władzę, nominalnie w imieniu cesarza. Stanowiska tego pragnęli wszyscy dajmio.
Sohei "Żołnierze-kapłani". Znani powszechnie jako mnisi-wojownicy, jednak część z nich uważano za wojowników nie należących do zakonów, werbowanych przez świątynie.
Taisho Generał na polu bitwy.
Tameshi Gusoku Zbroja sprawdzona w ogniu bitwy. Sprzedawana z wklęśnięciami, mającymi świadczyć o jej skuteczności. (Nie należy uważać jej za tożsamą ze zbroją kuloodporną!)
Wakizashi Miecz o długości 30-61cm (1-2 stopy). Używany zarówno przez samurajów (wraz z kataną), jak i ashigaru.
Yari Włócznie używane jako broń defensywna. Długość yari zależała od poglądów poszczególnych dajmio, ale średnio wynosiła około 5 metrów.
Yoroi Jeden z rodzajów opancerzenia, klasyczna zbroja samurajska, składająca się z do (osłona korpusu), suneate (osłona nóg), tsurubashiri (napierśnik), eboshi (osłona karku), kabuto (hełm), sode (naramienniki) i hoate (maska na twarz).
Chciałbym tylko zauważyć, że Shogun II tak jak jedynka ma dotyczyć okresu Sengoku, a Musashi według legend brał udział jedynie w bitwie pod Sekigaharą. Także trochę na wyrost będzie go dodawanie do gry, chyba, że jakąś w końcowym okresie
Uprawnienia umieszczania postów
Odpowiedz z cytatem