Sesja RPG

[glaca]

*Mężczyzna rozejrzał się po tłumie rojalistów jakby nie dowierzając temu co widzi. Otrzepał mankiety z kurzu i poprawiając poatarganą perukę ukłonił się kapitanowi.*

-Witajcie przyjaciele! Chwała Bogu, że was zesłał- Maximilian przeżegnał się. -Uratowaliście nas z rąk tych sankiulockich szumowin w ostatniej chwili. Nazywam się Maximilian Frédéric Chevalier de Sainte-Phalle.

*Po czym wykorzystując całe swoje dotychczasowe doświadczenie towarzyskie i nienaganne maniery, stara się wzbudzić u Kapitana zaufanie co do swojej osoby i swoich szczerych zamiarów.*

-Proszę, ocalcie nas od tego piekła na ziemi. Chętnie wspomożemy waszą boską sprawę tępienia tych bezbożników! Dajcie mi tylko proszę czas abym mógł odzyskać swoje rzeczy zrabowane przez te świnie.

*Stara się zyskać zgodę na przeszukanie budynku sądu z nadzieją odnalezienia dokumentów, z którymi został złapany.*

[Ekaton]

- Miło spotkać kolejnego arystokratę. Niestety kawaler nie może pójść do budynku. Tam wciąż psy stawiają opór. - słychać liczne strzały i możesz dostrzeć rojalistów usiłujących podpalić budynek z rewolucjonistami w środku - Wy ruszycie z nami. Na razie będziemy trzymać was w zamknięciu póki nie dowiemy się kim takim jesteście.

Ruszacie wraz z częścią wojsk rojalistów na zachód. Jak daleko, nie wiecie. Nie traktują was źle, jeno Jacquouilla pobili, ale widać żołnierzy francuskich nie traktują tak źle jak sankiulotów. Po kilku godzinach zapada zmrok i przystajecie przy pewnym zajeździe. "Wandea" - głosi napis, a na dachu powiewa biała flaga z liliami. Obok budynku znajduje się kilka szubienic a na nich cywile i żołnierze rewolucyjni.

- To już nasze ziemie - informuje podoficer, konwojent - tutaj ta hołota się nie zapuszcza. Wejdziemy i zostaniemy tu na popas.

Wchodzicie do środka. W środku wszyscy stoją z bronią, gotowi do obrony w przypadku ataku. Mieszkańcy tego regionu są fanatycznie oddani królowi i Kościołowi i bronią swych przekonań czym się tylko da. Prowadzą was do pomieszczenia na górze. Okna zabito deskami, a na podłodze usypano trochę siana, widocznie przeznaczyli je na więzienie. Zapalają wam niewielki świecznik z dwiema świecami. Zamykają drzwi na klucz i szczelnie ryglują.

[Belizariusz]

Henri przez całą drogę próbuje nawiązać dobre relacje z konwojującym ich podoficerem-
Mości podoficerze zaiste pięknie nas ugościliście jeno brak nam dobrego jadła i wina, czy możemy liczyć na chociaż tyle? Ciężki dziś dzień mieliśmy, a te sankiulockie psy nie raczyły nas niczym karmić. Może i Ty byś Waćpan do nas dołączył na partyjkę pokera? :D
- po zamknięciu w celi oczekując na odpowiedź podoficera rozgląda się po towarzyszach niedoli i myśli- "mogłoby być gorzej, wesoła z nas kompania, arystokrata pewno dworzanin, kolonista i chłop eheh będzie ciekawie nie ma co" i zwraca się do swych towarzyszy w te słowa-
No więc Panowie nie mieliśmy się do tej pory okazji poznać. Jestem hrabia Henri de Lagardere z akwitańskiej szlachty- mówiąc to w pierwszej kolejności podaje rękę Chevalier de Sainte-Hermine'owi- proponuje Panowie, abyśmy się zastanowili w co za gówno wdepnęliśmy i jak się można z niego wydostać przy wzajemnym współdziałaniu - tutaj obdarza swoich towarzyszy promiennym uśmiechem i czeka na ich reakcje

[Herod]

- GHHHHHRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!

Aby ich pies czarta wychędożył. Ich matki, ich siostry, braci i kogo tam mają w chałupach!
No kurwie syny!
Za co mnie pobili? Fakt, mogłem nie chwytać tamtego wandejczyka za nogi, nie obalać go i nie tłuc do nieprzytomności...
Ale nie będzie mi gnój żałował gorzałki! Co ja, jakiś angol czy inny jełop!? Ja francuz z dziada-pradziada... ale nieeee, nie dał. Kutas.
Niechaj ja tylko się oswobodzę... niech jeno dostanę któregoś w swoje graby. Temu ich oficerowi łeb włożę w koński zad i gruchnę konia tak, że do tej... do tego miasta, co w nim austriaki urzędują... Wie-Deń chyba. W każdym razie chabeta go tam dowlecze, albo to co z niego zostanie

Przynajmniej nic mnie nie boli. Za słabo bili.

A potem... a potem cichcem, rozwalając łeb każdemu, kto stanie mi na drodze... łamiąc gnaty, wyrywając flaki i kutasy, łby rozwalając o drzewa, aż mózg wypłynie... tańcząc na ich piersiach, aż ziober nie wbiję w ich płuca... jak najszybciej do chłopaków. Raz potrzebują oni pomocy (oby oficer dotarł do celu). Dwa... tam będzie bezpieczniej niż w gronie tej fanatycznej hołoty. Trzy - jak kurwa wezwę moich dłużników, jak tutaj nie wpadnę... kamień na kamieniu...


Wyzwolenie należy zacząć małymi krokami. Rozglądnąć się za wszystkim, ale to WSZYSTKIM co może posłużyć za broń. Nawet najprostszą. Jak nic nie będzie to zawsze zostaną mi oni. Człowiek, którego się odpowiednio rozkręci może służyć za całkiem skuteczną maczugę... albo taran. Tak jak tamten germaniec...

Oni. Oni mi się nie podobają. Siedzę na tym przeklętym stryszku z bandą antyrewolucyjnych psubratów... no, może nie wszyscy. Ten w mundurze gwardii narodowej dobrze rokuje na przyszłość. Być może to cholerny mieszczanin, ale stoi po NASZEJ stronie jak nic. Drobnostka taka, iż wandejskie ścierwa powieszą go jak nic jako pierwszego z naszej pierdolonej wesołej gromadki... chyba, że to zdrajca...
Tamten w peruce i jedwabiach... arystokrata jak w mordę strzelił. Taki wypiękniony... miłośnik hedonistycznych zabaw chyba i małych chłopaczków. Prawdziwy chłop się tak nie nosi

Myśląc to spojrzał na siebie. Na swój ugnojony, podziurawiony mundur. Kurtka zdarta z węgierskiego huzara, buty po holendrze. Nawet całe.
Spodnie to piękne francuskie... kiedyś były piękne. No i reszta, plus ten nieszczęsny kask, mogący służyć jako potencjalna maczuga do rozwalenia czyjegoś łba.
Zaśmiał się pod nosem.

Dalej kto tam siedzi... arystokrata. Drugi. Hrabioszczyk co to się z wrogiem brata. Tyle pożytku z jego kłapania będzie, iż jak przyjdzie tu ten podoficer... jak go poczęstuję piąchą, jak będą jego łbem tłukł... może mniej hałasu, po prostu wroga uduszę i pożyczę jego mundur. Mam nadzieję, że się zmieszczę.

Odezwał się. Wróg narodu się zwrócił do mnie i zwyzywał od "panów!". Drażni mnie chyba ta moja "maczuga"... oj drażni.

- HhrhrhrhrhrhrhrhraaaarK TFU! - sporo śmierdzącej flegmy zostało wyplute na podłogę w akcie pogardy.

Teraz Jacquouill zaczął się rozglądać za wszelkimi stołkami, ławami i czymkolwiek, co może odebrać życie bliźniemu swemu.

[Delanos]

-Żołnierzu- zwróciłem się do śmierdzącego jegomościa, który w tym momencie przeszukiwał wszystkie kąty- postaraj się się nie zwrócić uwagi naszych gospodarzy, rób to ciszej, pewnie zostawili straże pod drzwiami.- sam podszedłem spradzać okna, żeby zobaczyć chociaż część żołnierzy wandejczyków.
-Może mój mundór na to nie wskazuje ale jestem porucznik Rene Blaschois. Musimy się dowiedzieć co z nami planują a i nie chciałbym zbyt długo przebywać w ich towarzystwie.- ,,I w towarzystwie arystokratów, którzy myślą że stopnie oficerskie należa się tylko im'' pomyślałem ale potrafiłem utrzymać swoje myśli na wodzy, w końcu nie widomo było jak postąpią ci dwajjego współwięźniowie. Co do obdartusa to pomyślał , że jeśli będzie okazywał swoje uczucia rewolucyjne to ten być może na swój specyficzny sposób będzie go szanował i być może nawet słuchał jako wyższego stopniem.

[Herod]

Gwardzista Narodowy się odezwał. Zadziwił Laboureura tym co powiedział. Mocno.
Ciszej? Jak można obracać głową ciszej!?
Nim minęło zdziwienie przyszło szczere rozbawienie.
"Mieszczanin" w mundurze prostego gwardzisty przedstawił się jako "porucznik Rene Blaschois". Nie ma co, to było równie dobre co gruchnięcie ławą milicjanta w łeb... prawie. Czy on myśli, że się na to nabiorę!? "Oficer!" Blaaaah! Czemuż od razu nie sam jenerał!?
Z udawaną powagą i szacunkiem w grubym głosie rzekł, chichocząc przy tym pod nosem:
-Tak jest obywatelu poruczniku!

[Delanos]

-Trochę szacunku dla wyższego stopniem- Warknęłem widząc bezczelne zachowanie żołdaka i patrzył jednym okiem patrząc aż ten pierwszy spuści wzrok.

[Herod]

-Ależ obywatelu poruczniku!

Nie zdzierżę. Zaczyna się robić wesoło! Ten podlotek z jednym ślepiem, w mundurze szeregowego warczy na niego!
W dziwny sposób. Niepokojąco dziwny.

Taki jak u Angoli... podobnie wyli, gdy grozili i umierali. Ciekawe...

Znaczy szpjeg i zdrajca jak nic. Mundur szaraka, akcent, oficjerowanie... Pewnie za to go sankiulici chcieli ściąć na wdowie. Hmmmm...

Przestał się śmiać. Jeno wpatrywał się w niego uważnie, z wrodzoną chłopską ciekawością.

-hmmmmmmmmm...

[Belizariusz]

Po swoich słowach Henri uważnie zaczął obserwować zachowanie tego prostaka i jednookiego porucznika. Słysząc ich wymianę zdań i czując bójkę w powietrzu postanowił się odezwać:
- Spokój!! Jak chcecie sobie skakać do oczu to potem jak nas uwolnią. Teraz bądźcie cicho i nie róbcie awantur bo wszyscy będziemy mieli problemy.- a w głębi ducha pomyślał- "cholerna hołota, wiecznie problemy z tymi brudasami"

[Delanos]

-Spokojnie mości chrabio czy jak tam siebie każesz tytułować ale przeżyłem rewolucje amerykańską, Austryjaki mi oko wykuli i do drzewa bagnetem przykłuli a przeżyłem nawet swoją egzekucję i nie zamierzam tutaj umierać z rąk królewskich- ,,napewno mnie nie zabiją po tej imformacji, którą im powiem, muszę się tylko zobaczyć z cholernym dowódcą tego obozu.'' pomyslałem sobie i nie mogłem się powstrzymać żeby uśmiechnąć się nieco pogardliwie do tego szlachetki.