Zobacz pełną wersję : Najważniejsze polskie księstwa w XIII wieku
HellVard
22-12-2014, 22:22
Witam, jakie były największe i/lub najpotężniejsze (bo wszak nie tylko rozmiar się liczy ;) ) polskie księstwa za rozbicia dzielnicowego w XIII wieku, a ściślej mówiąc, w 1232 roku? Tworzę modyfikację traktującą o tym okresie, mam już Księstwo Mazowieckie i państwo Henryków Śląskich i zostały mi jeszcze 3 wolne sloty na frakcje, jakie należałoby uwzględnić?
Dzielnica Senioralna, Wielkopolska, Pomorze jako lenno principesa. Coś w tym guście ;)
preussen6
23-12-2014, 20:05
Księstwo Pomorskie i tylko ono.
HellVard
23-12-2014, 23:24
A co z Wielkopolską? Z tego co wiem, Henryk Brodaty zdobył tylko jej kawałek, kto rządził resztą?
Preussen, Księstwo Pomorskie nie było tak potężne jak np: dzielnica Senioralna, coś czuję "patriotyczny" stosunek do Pomorza przez Ciebie przemawia :).
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Mon_Henrykow_Slaskich_(1201-1241).png
Całą/połowę Wielkopolski miał Odonic.
preussen6
24-12-2014, 14:32
Preussen, Księstwo Pomorskie nie było tak potężne jak np: dzielnica Senioralna, coś czuję "patriotyczny" stosunek do Pomorza przez Ciebie przemawia :).
Złapałeś mnie w czułym punkcie. Ale popatrz przetrwało aż do 1637. Okej, w okresie rozbicia dzielnicowego było dość słabe w stosunku np. do Śląska, ale już w późniejszym okresie zaczęło się bardziej liczyć w polityce regionu Morza Bałtyckiego.
HellVard
24-12-2014, 15:24
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Mon_Henrykow_Slaskich_(1201-1241).png
Całą/połowę Wielkopolski miał Odonic.
Dzięki za mapkę, niestety Medieval to gra prosta w swej konstrukcji i nie pozwala na zbyt wielkie frakcyjne wygibasy ;) Cóż mi zatem radzicie, szlachetni panowie? Ileż i jakich w końcu państewek należałoby umieścić?
Monarchię Henryków Śląskich (przy okazji, czy ta nazwa była używana w tamtym okresie czy została stworzona przez historyków? Jak ta frakcja powinna się nazywać w grze? )
Księstwo Mazowieckie
Księstwo Wielkopolskie
Księstwo Zachodnio Pomorskie
Księstwo Gdańsko-Pomorskie? Z tego, co pobieżnie wyczytałem na Wikipedii, w 1231 stało się ono niezależnym państwem
Coś jeszcze? Coś pokręciłem? Nie mam za dużo czasu na poszukiwanie informacji bo zajmuję się aktualnie frakcjami niemieckimi, ale zawczasu chcę zdobyć informacje o polskich, dlatego Wasza pomoc jest nieoceniona ;)
Myślę, że Powinno się te dwa Księstwa (pomorza) połączyć, i dodać jakąś równie ważne księstwo, na przykład właśnie to senioralne.
HellVard
24-12-2014, 15:41
W 1232 Małopolska była pod panowaniem Brodatego ;)
Nie zwróciłem uwagi na okres który potrzebujesz :P.
Księstwo Mazowieckie
Księstwo Wielkopolskie
Księstwo Pomorskie
Księstwo "Śląskie"
Myślę, że wystarczy ;). Moim zdaniem pozostałe sloty użyć jako Niemieckie państewka.
HellVard
24-12-2014, 16:10
Niemieckie już stworzyłem :) Właściwie wszystko poza Polską mam już zapełnione.
adriankowaty
24-12-2014, 16:10
A gdzie dzielnica senioralna? Bez niej ani rusz.
HellVard
24-12-2014, 16:14
Ech, czytał waść wszystkie posty? :P Śląsk i Małopolska były pod panowaniem Henryka Brodatego i są połączone w jedną frakcję.
Więc może coś w Skandynawii? Chyba nie istniało jeszcze wtedy zjednoczone Królestwo Szwecji?
HellVard
24-12-2014, 16:18
Za mało tam prowincji, żeby opłacało się robić więcej, niż 3 frakcje.
Nie łącz księstw pomorskich. Nazwijmy je nazw dynastii i będzie miło. :)
Rosją w XIII w.?
No rejony Rosji, Ruś Włodzimierską, kijowską, Nowogród itd...
HellVard
24-12-2014, 18:31
Na Rusi mam już Nowogród i Księstwo Halicko-Wołyńskie. W takim wypadku państwo Henryków Śląskich, Księstwo Wielkopolskie, Mazowieckie i dwa księstwa pomorskie wyczerpują limit frakcji. I co panowie historycy, przedstawia to chociaż w miarę realistycznie panujący ówczas układ sił? ;)
Nie i jakbyś się nie starał nie uda Ci się tego osiągnąć, nie na tym silniku i tej grze. Żeby było w miarę realistycznie to już rok później powinno móc się wszystko zmienić. W samej chwili startu wszystko może wyglądać jeszcze w miarę, ale już po kilku turach jasne będzie że to sztuczny układ sił a nie realistyczny. Choć to też zależy od tego co właściwie chcesz osiągnąć. Na wierne odwzorowanie okresu rozbicia dzielnicowego nie ma szans, nawet gdybyś mapkę ograniczył tylko do Polski i nastukał ile wlezie prowincji i państewek. Z drugiej strony twórcy modów nie przejmują się odwzorowywaniem podziałów na Rusi i jakoś wielkiego krzyku z tego powodu nie ma.
HellVard
24-12-2014, 20:09
Wiem, że nie da się tego wiernie odwzorować, dlatego nawet nie próbuję ;) I pytam tylko o tą konkretną datę startową, 1232 rok, czy te pięć frakcji: państwo Henryków Śląskich, Księstwo Wielkopolskie, Mazowieckie i dwa księstwa pomorskie to najlepszy MOŻLIWY wybór?
Gajusz Mariusz
24-12-2014, 20:23
Myślę że możesz tak pozostawić, choć w tej chwili przemawia przeze mnie Wigilia rodzinna i mogę się z tego wycofać! :P
Nie. Zamiast drugiego księstwa pomorskiego dałbym już raczej Zakon Krzyżacki.
HellVard
24-12-2014, 21:08
Spokojnie, slot na Krzyżaków dawno zaklepany ;) Wszystko już mam ładnie pozajmowane, pytam tylko i wyłącznie o Polskę.
A to w zasadzie tak, choć chyba lepszy byłby 1233 rok jako startowy.
HellVard
24-12-2014, 21:20
Dlaczego?
Nawet jeszcze późniejszy - kwestia Księstwa Opolsko-Raciborskiego, którego wojska odegrały jakąkolwiek rolę w zmaganiach Konrada Mazowieckiego. Choć w sumie rok wcześniej (w 1232 roku) to jeszcze nie musisz dzielić kujawsko-mazowieckiego na trzy. Szczerze powiedziawszy to dałbym nawet bardziej opolsko-raciborskie zamiast któregokolwiek z pomorskich.
HellVard
25-12-2014, 23:34
Ale wszak Opolsko-Raciborskim do '39 władał Brodaty, jako regent.
Wiem, że nie da się tego wiernie odwzorować, dlatego nawet nie próbuję ;) I pytam tylko o tą konkretną datę startową, 1232 rok, czy te pięć frakcji: państwo Henryków Śląskich, Księstwo Wielkopolskie, Mazowieckie i dwa księstwa pomorskie to najlepszy MOŻLIWY wybór?
Siłą rzeczy brakuje Małopolski. Wiem że tak akurat wtedy było i cofanie się do Leszka żeby dać tą dzielnicę jako niezależny twór państwowy pewnie nie wchodzi w grę, choćby ze względu na Krzyżaków. Ogólnie jednak będzie taki niedosyt że główne regiony są jako niezależne państwa, a podajże najbogatszy robi niejako za część Śląska.
Dwa księstwa pomorskie nie wydają mi się być najlepszym możliwym wyborem, miejsce jednego z nich mogłoby zająć jakieś ważniejsze państwo nie z okolicy Polski. Gdyby Gdańsk pozostawić buntowniczy zostałby zajęty przez któregoś z sąsiadów i to byłoby raczej nawet do przyjęcia.
Ale wszak Opolsko-Raciborskim do '39 władał Brodaty, jako regent.
Jako regent owszem, ale bezpośrednią (choć przejściową) kontrolę nad Opolem uzyskał dopiero po zdobyciu Wielkopolski w 1234. Według mnie opolsko-raciborskie powinno istnieć jako osobna frakcja będąca wasalem Brodatego.
Zresztą jakbyś nie zrobił to i tak wszystkim nie dogodzisz. Najważniejsze jest państwo Brodatego, Mazowieckiego i Odonica w tym okresie. A z pozostałych wybierz co Ci bardziej pasuje: Księstwo Zachodniopomorskie, drugie księstwo pomorskie, opolsko-raciborskie, czy nawet pogańskich Prusów (według mnie bardziej sensownych niż drugie księstwo pomorskie).
HellVard
26-12-2014, 12:01
Prusowie dawno zarezerwowani ;) Powtarzam kolejny raz, wszystko za granicą rozplanowane, pytam tylko o Polskę.
Czyli co?
Państwo Brodatego
2 Księstwa Pomorskie
Mazowieckie
Wielkopolska
I może Kujawy?
Kujawy były we władaniu Konrada Mazowieckiego. Dopiero później wyodrębnił je w osobne księstwo dla jednego ze swoich synów.
Ja bym dał z pomniejszych Zachodniopomorskie i Opolsko-Raciborskie - oczywiście jako lenna. Drugiego pomorskiego nie ma według mnie zupełnie sensu dawać.
Według mnie dokładnie te:
1. Państwo Brodatego (Śląsk, Małopolska, ewentualnie Opolszczyzna*)
2. Państwo Mazowieckiego (Mazowsze, Kujawy, ziemia łęczycka)
3. Państwo Odonica (Wielkopolska)
4. Państwo Gryfitów (zachodniopomorskie jako lenno Branderburgii)
5. ewentualnie osobno Opolszczyzna jako lenno Brodatego... lub pomorze Gdańskie (mniej znaczące politycznie według mnie w tym okresie czasowym).
HellVard
28-12-2014, 13:05
Tak, to chyba najlepsza opcja. Są za tym jeszcze dwa argumenty, na północy mojej mapy jest zbyt mało miast, by opłacało się tam tworzyć osobną frakcję dla Pomorza Gdańskiego, a stworzenie Księstwa Opolsko-Raciborskiego, nawet pozostającego w zależności wasalnej od Henryka Brodatego, troszkę osłabi jego państwo, w przeciwnym wypadku na starcie byłoby już dość potężne. Ale potrzebuję pomocy w jeszcze jednej sprawie, czy ktoś podejmie się wyszukania informacji o rodach sprawujących kontrolę nad tymi 5 państwami? Chodzi mi o stworzenie drzewek rodowych, kto rządził w 1232, ile miał wtedy lat, z kim się ożenił, ile miał dzieci i jakie były ich imiona, itd. Na razie jestem jeszcze zajęty kończeniem państw niemieckich, a dobrze byłoby potem z marszu zrobić polskie, nie tracąc czasu na grzebanie po wikipediach i innych takich ;)
Veto! Gryfici lennem brandenburskim? Veto!
Dzisiaj będę w domu, to mogę podsunąć Piastów i Gryfitów. Władcy, żony i dzieci.
HellVard
28-12-2014, 21:37
Byłoby miło ;)
Veto! Gryfici lennem brandenburskim? Veto!
No akurat w 1232 roku to byli niezależni od Danii, a zależni od Branderburgii.
Dopiero później udało się im uzyskać niezależność, tracąc jednak część Pomorza Zachodniego.
preussen6
29-12-2014, 09:56
Po pierwsze Samick ma po części rację, w 1236 zawarto układ w Kremmen, na mocy którego książę Warcisław III odstąpił parę miast a całość jego księstwa miał przejąć od margrabiego jako lenno. Z tym układem nie mógł się pogodzić Barnim I i doszło do wznowienia walk pomorsko-brandenburskich. Dopiero w ramach układu pokojowego z Landin Barnim I musiał uznać się lennikiem brandenburskim.
Brodaty
-Bolesław I wysoki
1127-1201
1x(1141/42) Zwinisława c. Wsiewołoda Olegowicza
?
2x Krysytna Everstein
?- po 1201
--(1)Henryk I Brodaty
1168-19 mar 1238
x(1188/92) Jadwiga c. Bertolda III hr. Andechsu
1176/80-1243
---Konrad Kędzierzawy 1191/98-1213
---Henryk II Pobożny
1196/1204-9 kwi 1241
xAnna Przemyślidka c. Przemysła Ottokara I kr. Czech
1201/04-1265
---Getruda 1200-1268
---Agnieszka
---Zofia
---Bolesław
---NNS
---?
HellVard
29-12-2014, 15:23
Wielkie dzięki, ale czy część nie jest jakoś zaszyfrowana? ;) Te "?" to nieznane z imienia potomstwo? I cóż oznacza te "NNS"?
Nieznane nawet z płci, bo miał ósemkę dzieci. NNS to nieznany syn. A jedynka w nawiasie przy Brodatym to informacja, że jest dzieckiem z pierwszego małżeństwa.
HellVard
30-12-2014, 14:42
Z grubsza ukończyłem sąsiadów zza Odry i będę się brał za brodacza i jego familię, podesłałbyś tych Gryfitów Samick? ;)
Którą linię? Barnim czy Warcisław?
HellVard
30-12-2014, 16:19
A skąd ja mam wiedzieć :D A która linia wtedy panowała? Czy jakoś podzielili się władzą? Jeżeli nie wyjdzie z tego elaborat na 5 kartek A4 to możesz podesłać obie ;)
Wtedy Pomorze podzielone było na dwie części.
Linia szczecińska (ta przetrwała próbę czasu aż do XVII w.):
-Bogusław I
?-18 mar 1187
1x(ok.1150) Walpurga
2x(1177) Anastazja c. Mieszka III Starego Piasta
--(2)Bogusław II
ok. 1178 - 1220
x Mirosława c. Mszczuja I ks. pomorskiego (gdańskiego)
---Barnim I
ok 1210 - 13 XI 1278
1x Marianna c. Eryka X kr. Szwecji
? - 1252
2x Małgorzata c. Mikołaja I ks. meklemburskiego
? - ok. 1260
3x(1267) Matylda c. Ottona III margr. brandenburskiego
----(1)Anastazja
1239-15 mar 1317
----(2)Bogusław IV
1254/55-lut 1309
----(3)Mirosława
----(3)Beatrycze
----(3)Barnim II
----(3)Otto I
--(2)Kazimierz II
1179-ok. 1211
xIngarda
?-przed 1236
---Warcisław III
1211-17 maj 1264
x Zofia
----mieli dzieci, ale wszystkie zmarły do 1249 w młodzieńczym wieku, niestety niewspomniane ile i jaka płeć
---Elżbieta
? - 1222
Przestałem wpisywać dokładne daty życia, bo facet hajtał się i płodził po wymienionej dacie. W przypadku Brodatego, także na to zważ. Chyba, że możesz zaprogramować pojawianie się potomków o konkretnym imieniu w określonym roku. ;)
Warcisław III i Barnim I to bracia stryjeczni. Pierwszy książę dymiński (wschodni), drugi szczeciński. Raczej ubogie drzewko tej rodziny będzie. ;)
Barnim I Dobry według mnie ważniejszy.
Piastowie, linia mazowiecka.
-Kazimierz II Sprawiedliwy
1138-5 maj 1194
xHelena Rurykowicz
? - ok. 1204
--Kazimierz
1167
--Bolesław
1169-1182
--Maria
1164-1214
xWsiewołod
--Leszek Biały
1186-14 lis 1227
--Konrad I Mazowiecki
1187-31 sie 1247
xAgafia Rurykowicz
?-ok. 1245
---Bolesław I
1208-1248
1xAnastazja
2x(1232)Getruda c. Henryka II Pobożnego
---Kazimierz I ks. kujawski
1211-14 lip 1267
1xJadwiga
2x(1239)Konstancja vel Kunegunda c. Henryka Pobożnego (ustaliłem właśnie brakujące dziecko u Pobożnego ^^)
ok. 1224 - pl/ 1255
3xEufrozyna c. Kazimierza I ks. opolskiego
---Eudoksja
1222-1238
xTeodoryk hr. Bremy
---Ludmiła
xTrojnat ks. żmudzki
---Siemomysł
?-przed1247
---Siemowit I ks. mazowiecki
1224-23 cze 1262
x(1248) Perejesława Rurykowicz
---Salomea (klaryska na Skale)
---Mieszko
?-przed 1247
---Judyta
ok.1224-ok.1261
1xMieszko II Otyły ks. opolski
1220-1246
2xHenryk III Biały (syn Henryka Pobożnego)
ok.1227-1266
---Helena
Nie wątpię Asuryanie, ale byłby ojciec (zmarły) i syn. Nikogo więcej w drzewku. A że ojcowie obu książąt to bracia (co czyni ich braćmi stryjecznymi), to nie powinno być problemu.
preussen6
30-12-2014, 23:12
Samick, linia szczecińska wygasła w 1464 roku, śmiercią Ottona III, w 1478 umiera Warcisław X (książę wołogoski), a księciem zostaje Bogusław X zw. Wielkim, który jednoczy księstwa pomorskie.
HellVard
31-12-2014, 14:51
Samick, jeżeli będziesz tak uprzejmy podesłać mi dane o władcach Wielkopolski i Opolsko-Raciborskiego, to podawaj tylko "najnowsze" żony, Medieval2 nie pozwala dwa razy ożenić tego samego księciunia, nawet jak poprzednia wybranka nie żyje ;)
Odonicowie (jak to brzmi jakby to była dynastia ^^):
-Odon
ok.1148-1194
xWiaczesława Rurykowicz
1150-po1190
--Władysław Odonic
1190-1239
xJadwiga
?-?
---Przemysł
1220-1257
---Bolesław Pobożny
1221-1279
---Eufemia
?-1279
Opolsko-raciborscy:
-Kazimierz I
1178-1230
xViola z Bułgarii
1204-1251
--Mieszko II Otyły (tak, już był ;))
1220-1246
--Władysław
1225-ok.1282
--Eufrozyna
ok.1230-4 lis 1292
HellVard
01-01-2015, 15:54
Zbadałem sprawę skryptowania ślubów i narodzin i niestety zgodnie z moimi przewidywaniami nie da się tego zrobić :) Pozostaje jeszcze sprawa nazewnictwa tych frakcji, użyć zwyczajnie nazw księstw, czyli np. Księstwo Mazowieckie, itd? Ale co wtedy z państwem Brodatego? Monarchia Henryków Śląskich to przecież współczesny termin, jak powinno się nazywać według Was w grze?
Myślę, że można zostawić, dla mniej wtajemniczonych w tę kwestie bedzie łatwiej, a kumatym nie będzie to przeszkadzało raczej ;).
Można użyć nazw Księstwo Śląskie, Księstwo Opolsko-Raciborskie, Księstwo Wielkopolskie i Księstwo Pomorskie (Szczecińskie).
HellVard
01-01-2015, 16:33
To rozsądne rozwiązanie, ale pojawiły się dwa problemy, mniejszy jest taki, że Władysław Odonic z Wielkopolski jest jedynym dorosłym mężczyzną z tej frakcji i jeżeli zginie w bitwie w ciągu kilku pierwszych tur przed osiągnięciem pełnoletności przez jego synów, to frakcja upadnie :) Może by dodać jakiegoś dodatkowego członka rodziny, może brata, jeśli miał takiego? Lub jakiegoś rycerza pozostającego w jego służbie, ale nie należącego do rodu książęcego? Znacznie większy jest natomiast taki, że Kazimierz I opolski już na wstępie nie żyje, a następca tronu jest niepełnoletni. Historycznie opieką nad małoletnim Mieszkiem II i jego bratem zajął się Brodaty, ale w grze najlepiej chyba będzie utrzymać Kazika opolskiego przy życiu? Zmarł w 1230, a więc tylko 2 lata przed rozpoczęciem gry, żeby jakoś odzwierciedlić zależność od Śląska ustawiłoby się od początku gry wasalizację Opolsko-Raciborskiego względem Henryków śląskich. No i tak na wszelki wypadek też przydałaby się jakaś dodatkowa postać, żeby frakcja nie upadła na początku gry w wyniku śmierci księcia w bitwie. Może macie jakiś lepszy koncept? ;)
HellVard
04-01-2015, 15:46
Panowie, a cóż to za cisza tu zaległa? Żadnych propozycji? ;)
Dzielnice 1229:
Śląsk z ziemią Lubuską
Wielkopolska
Mazowsze
Sandomierszczyzna, Krakowskie
Pomorze Gdańskie
Dzielnice 1232:
Dzielnica wrocławska(Sandomierszczyzna, d. Krakowska, z. Lubuska)
Dzielnica Mazowiecka(Mazowsze, d. Sieradzko-Łęczycka)
Wielkoposka
Pomorze Gdańskie
Państwa ościenne
Ziemia Chełmińska-Krzyżacy
Królestwo Węgier
Branderbugia
Księstwa Rzeszy
Królestwo Danii
Krolestwo Szwecjii
Pomorze Zachodnie
Rozbicie dzielnicowe na Rusi
Książęta dzielnicowi Polski
Książęta krakowscy
Władysław II Wygnaniec (zm. 1159)
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Mieszko III Stary (zm. 1202)
Kazimierz II Sprawiedliwy (zm. 1194)
Leszek Biały (zm. 1227)
Władysław III Laskonogi (zm. 1231)
Mieszko I Plątonogi (zm. 1211)
Henryk I Brodaty (zm. 1238)
Konrad I mazowiecki (zm. 1247)
Henryk II Pobożny (zm. 1241)
Bolesław II Rogatka (zm. 1278)
Bolesław V Wstydliwy (zm. 1279)
Leszek Czarny (zm. 1288)
Henryk IV Probus (zm. 1290)
Przemysł II (zm. 1296)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Książęta sandomierscy
Henryk Sandomierski (zm. 1166)
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Kazimierz II Sprawiedliwy (zm. 1194)
Leszek Biały (zm. 1227)
Bolesław V Wstydliwy (zm. 1279)
Leszek Czarny (zm. 1288)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Książęta wielkopolscy
Mieszko III Stary (zm. 1202)
Odon Mieszkowic (zm. 1194)
Bolesław Mieszkowic (zm. 1195)
Mieszko Młodszy (zm. 1193)
Władysław III Laskonogi (zm. 1231)
Władysław Odonic (zm. 1239)
Przemysł I (zm. 1257)
Bolesław Pobożny (zm. 1279)
Przemysł II (zm. 1296)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Henryk III Głogowczyk (zm. 1309)
Książęta kujawscy
Kazimierz I kujawski (zm. 1267)
Leszek Czarny (zm. 1279)
Siemomysł inowrocławski (zm. 1287)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Kazimierz II łęczycki (zm. 1294)
Siemowit dobrzyński (zm. 1312)
Leszek inowrocławski (zm. ok. 1340)
Przemysł inowrocławski (zm. 1338/9)
Kazimierz III gniewkowski (zm. 1347/50)
Kazimierz III Wielki (zm. 1370)
Leszek dobrzyński (zm. przed 1316)
Władysław Garbaty (zm. 1351/2)
Bolesław dobrzyński (zm. 1328)
Władysław Biały (zm. 1388)
Książęta mazowieccy
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Leszek mazowiecki (zm. 1186)
Kazimierz II Sprawiedliwy (zm. 1194)
Leszek Biały (zm. 1227)
Konrad I mazowiecki (zm. 1247)
Bolesław I mazowiecki (zm. 1248)
Siemowit I mazowiecki (zm. (1262)
Konrad II czerski (zm. 1294)
Bolesław II mazowiecki (zm. 1313)
Siemowit II (zm. 1345)
Trojden I (zm. 1341)
Wacław płocki (zm. 1336)
Siemowit III (zm. 1381)
Kazimierz I warszawski (zm. 1355)
Bolesław III płocki (zm. 1351)
Janusz I Starszy (zm. 1429)
Siemowit IV płocki (zm. 1426)
Henryk mazowiecki (zm. 1392/1393)
Janusz Młodszy (zm. 1422)
Bolesław Januszowic (zm. 1428)
Siemowit V rawski (zm. 1442)
Kazimierz II bełski (zm. 1442)
Trojden II płocki (zm. 1427)
Władysław I płocki (zm. 1455)
Bolesław IV warszawski (zm. 1452)
Siemowit VI (zm. 1461/1462)
Władysław II płocki (zm. 1462)
Kazimierz III płocki (zm. 1480)
Janusz II (zm. 1495)
Stanisław mazowiecki (zm. 1524)
Janusz III (zm. 1526)
Książęta wrocławscy
Władysław II Wygnaniec (zm. 1159)
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Bolesław I Wysoki (zm. 1201)
Mieszko I Plątonogi (zm. 1211)
Konrad Laskonogi (zm. ok. 1185)
Henryk I Brodaty (zm. 1238)
Henryk II Pobożny (zm. 1241)
Bolesław II Rogatka (zm. 1278)
Mieszko lubuski (zm. 1242)
Henryk III Biały (zm. 1266)
Władysław (zm. 1270)
Henryk IV Probus (zm. 1290)
Henryk V Brzuchaty (zm. 1296)
Bolesław III Rozrzutny (zm. 1352)
Henryk VI Dobry (zm. 1335)
Książęta legnicko-brzescy
Bolesław II Rogatka (zm. 1278)
Henryk V Brzuchaty (zm. 1296)
Bernard Zwinny (zm. 1286)
Bolesław III Rozrzutny (zm. 1352)
Władysław legnicki (zm. po 1352)
Wacław I legnicki (zm. 1364)
Ludwik I brzeski (zm. 1398)
Henryk VII z Blizną (zm. 1399)
Ruprecht I Legnicki (zm. 1409)
Wacław II Legnicki (zm. 1419)
Bolesław IV legnicki (zm. 1394)
Henryk VIII legnicki (zm. 1398)
Jerzy Wilhelm Legnicki (zm. 1675)
Książęta świdnicko-jaworscy i ziębiccy
Henryk V Brzuchaty (zm. 1296)
Bolko I Surowy (zm. 1301)
Bernard Świdnicki (zm. 1326)
Henryk I Jaworski (zm. 1346)
Bolko II Ziębicki (zm. 1341)
Bolko II Mały (zm. 1368)
Henryk II Świdnicki (zm. 1343/5)
Mikołaj Mały Ziębicki (zm. 1358)
Bolko III Ziębicki (zm. 1410)
Henryk I Ziębicki (zm. 1366/85)
Jan ziębicki (zm. 1428)
Henryk II Ziębicki (zm. 1420)
Książęta głogowsko-żagańscy
Konrad I głogowski (zm. 1273 lub 1274)
Henryk III głogowski (zm. 1309)
Przemko ścinawski (zm. 1289)
Konrad II Garbaty (zm. 1304)
Henryk IV Wierny (zm. 1342)
Jan ścinawski (zm. 1361/5)
Przemko głogowski (zm. 1331)
Henryk V Żelazny (zm. 1369)
Jadwiga żagańska (zm. 1390)
Henryk VI Starszy (zm. 1393)
Henryk VII Rumpold (zm. 1395)
Henryk VIII Wróbel (zm. 1397)
Jan I żagański (zm. 1439)
Henryk IX Starszy (zm. 1467)
Henryk X Rumpold (zm. 1423)
Wacław krośnieński (zm. 1430/1)
Baltazar I żagański (zm. 1472)
Rudolf żagański (zm. 1454)
Wacław żagański (zm. 1488)
Jan II Szalony (zm. 1504)
Książęta oleśniccy
Bolesław oleśnicki (zm. 1320 lub 1321)
Konrad I oleśnicki (zm. 1366)
Konrad II Siwy (zm. 1403)
Konrad III Stary (zm. 1412 lub 1413)
Konrad IV Starszy (zm. 1447)
Konrad V Kącki (zm. 1439)
Konrad VI Dziekan (zm. 1427)
Konrad VII Biały (zm. 1452)
Konrad VIII Młodszy (zm. 1444 lub 1447)
Konrad IX Czarny (zm. 1471)
Konrad X Biały (zm. 1492)
Książęta opolsko-raciborscy
Jarosław opolski (zm. 1201)
Mieszko I Plątonogi (zm. 1211)
Kazimierz I opolski (zm. 1229 lub 1230)
Mieszko II Otyły (zm. 1246)
Władysław opolski (zm. 1280 lub 1281)
Kazimierz bytomski (zm. 1312)
Bolesław toszecki (zm. 1328)
Władysław bytomski (zm. 1351 lub 1352)
Siemowit bytomski (zm. przed 1355)
Jerzy bytomski (zm. po 1327)
Mieszko bytomski (zm. 1344)
Kazimierz kozielski (zm. po 1342)
Bolesław bytomski (zm. 1354 lub 1355)
Przemysław raciborski (zm. 1306)
Leszek raciborski (zm. 1336)
Książęta opolscy
Bolko I opolski (zm. 1313)
Bolesław Pierworodny (zm. 1362/5)
Bolko II Opolski (zm. 1356)
Albert strzelecki (zm. 1366/75)
Bolesław II Niemodliński (zm. 1367/8)
Wacław Niemodliński (zm. 1369)
Henryk I Niemodliński (zm. 1382)
Władysław Opolczyk (zm. 1401)
Bolko III Opolski (zm. 1382)
Henryk Opolski (zm. 1356/65)
Jan Kropidło (zm. 1421)
Bolko IV Opolski (zm. 1437)
Henryk II Niemodliński (zm. 1394)
Bernard Niemodliński (zm. 1455)
Bolko V Husyta (zm. 1460)
Jan I Opolski (zm. 1439)
Mikołaj I opolski (zm. 1476)
Ludwik opolski (zm. 1475/6)
Mikołaj II Niemodliński (zm. 1497)
Jan II Dobry (zm. 1532)
Książęta cieszyńscy i oświęcimscy
Mieszko cieszyński (zm. 1314/5)
Władysław I Oświęcimski (zm. 1321/4)
Kazimierz I cieszyński (zm. 1358)
Jan I Scholastyk (zm. 1372)
Władysław Kazimierzowic cieszyński (zm. 1355)
Przemysław I Noszak (zm. 1410)
Jan II oświęcimski (zm. 1375/6)
Przemysław Oświęcimski (zm. 1406)
Bolesław I cieszyński (zm. 1431)
Jan III oświęcimski (zm. 1405)
Kazimierz I Oświęcimski (zm. 1433/4)
Wacław I cieszyński (zm. 1474)
Władysław Głogowski (zm. 1460)
Przemysław II cieszyński (zm. 1477)
Bolesław II cieszyński (zm. 1452)
Wacław I Zatorski (zm. 1468)
Przemysław Toszecki (zm. 1484)
Jan IV oświęcimski (zm. ok.1496)
Kazimierz II cieszyński (zm. 1528)
Kazimierz II Zatorski (zm. 1490)
Wacław II Zatorski (zm. 1484/7)
Jan V zatorski (zm. 1513)
Władysław Zatorski (zm. 1493)
Fryderyk cieszyński (zm. 1507)
Wacław II cieszyński (zm. 1524)
Jan (naturalny syn Jana V Zatorskiego) (zm. 1519/21)
Wacław III Adam (zm. 1579)
Fryderyk Kazimierz Frysztacki (zm. 1571)
Adam Wacław Cieszyński (zm. 1617)
Elżbieta Lukrecja (zm. 1653)
Fryderyk Wilhelm cieszyński (zm. 1625)
Zakon krzyżacki
Na początku XIII wieku, w latach 1222-1223 książęta: Władysław Odonic (Wielkopolska), Konrad mazowiecki, Mściwój I
(książę gdański), Leszek Biały (książę krakowski) i Henryk Brodaty (książę śląska) prowadzili akcję chrystianizacyjną
na terenach Prus. Akcję misyjną prowadził opat zakonu cystersów w Łeknie i zakon rycerski braci dobrzyńskich, powołany
w tym celu przez księcia Konrada. Akcje nie przyniosły jednak spodziewanych efektów. Wielkie zaangażowanie w
chrystianizację Prus książąt polskich - Konrada Mazowieckiego i Henryka Brodatego, inspirowane było przez papieża,
który chciał założyć w Prusach państwo kościelne. Cel ten chciał osiągnąć z pomocą cystersów i księcia gdańskiego
Świętopełka, popierając go w jego dążeniach uniezależnienia się od Polski.
W 1226 r. książę mazowiecki Konrad zaprosił, za namową Jadwigi Śląskiej, zakon na swoje ziemie, przyznając mu w 1228 r.
w dzierżawę ziemię chełmińską oraz ziemię michałowską. Pomimo tego Konrad zachował całość swoich prerogatyw książęcych.
Ziemia chełmińska i michałowska miała stanowić dla zakonu bazę do rozpoczęcia walk z plemionami Prusów, które zagrażały
północnym rubieżom Mazowsza. Jednocześnie Zakon jako wykrystalizowana już organizacja rycerska niezależna od biskupa
pruskiego Chrystiana stanowił dla tego ostatniego poważną konkurencję. Późniejsze porozumienia Chrystiana z Krzyżakami
nie oznaczały poddania się tych ostatnich jego woli. Wręcz przeciwnie Zakon z pomocą zwłaszcza legata papieskiego
Wilhelma z Modeny podważał stanowisko biskupa pruskiego, aż w końcu udało mu się przejąć kontrolę nad misją w Prusach,
Chrystianowi pozostawiając tylko jedno z trzech biskupstw utworzonych na terenie Prus, które miał sobie wybrać (czego
nie zdążył już zrobić, gdyż nagle zmarł).
W 1234 r. współpracę Konrada mazowieckiego z Krzyżakami zakłócił poważnie najazd zaproszonego przez nich do walki z
Prusami margrabiego Miśni Henryka, który napadł na stolicę księstwa mazowieckiego Płock i spalił tamtejszą katedrę.
Postawiło to w bardzo niekorzystnym położeniu Zakon, który po wcieleniu Braci Dobrzyńskich nieopatrznie przejął bez
zgody Konrada przekazaną tym ostatnim ziemię dobrzyńską. Zaostrzyło to reakcję Konrada, który odebrał Zakonowi
wszystkie nadane ziemie. Dlatego Krzyżacy postarali się u cesarza Fryderyka II, aby wydał im w 1235 roku tzw. „Złotą
Bullę” (antydatowaną na 1226 r.), która potwierdzała nadanie Krzyżakom ziemi chełmińskiej oraz michałowskiej, jednak
nie jako lenna Konrada mazowieckiego, ale jako suwerennych właścicieli dzielnicy. Złota Bulla dostarczyła argumentów
legatowi papieskiemu, które pozwoliły na obronę Zakonu w sporze z Konradem mazowieckim. Dzięki temu udało się legatowi
papieskiemu – Wilhelmowi z Modeny doprowadzić w dniu 19 października 1235 r. do zawarcia ugody Konrada z władzami
Zakonu. Zgodnie z jej treścią Konrad powtórnie przekazał Krzyżakom ziemię chełmińską, michałowską i okręg nieszawski,
natomiast Zakon zwrócił Konradowi ziemię dobrzyńską[3].
Sprowadzeni Krzyżacy wygrali rywalizację z cystersami o misję w Prusach, a książęta polscy razem z Krzyżakami w 1242 r.
zawarli układ o podziale Pomorza Gdańskiego i rozpoczęli wojnę zwaną piętnastoletnią, która jednak Polsce nie
przyniosła odzyskania wpływów na Pomorzu.
Oprócz napływu kolejnych braci, zakon uzyskał także wsparcie papieża – wyprawy przeciw Prusom zyskały rangę krucjat, w
których brali udział także polscy książęta. W 1235 r. do Krzyżaków przyłączyli się bracia dobrzyńscy, a w 1237 r. zakon
kawalerów mieczowych zawarł z nimi sojusz polityczno-militarny, będący unią tych dwóch zakonów.
I etap podboju Prus
Od 1230 do 1249 r. zakon, dzięki stale napływającemu wsparciu i posiłkom przysyłanym przez Fryderyka II, zdołał
całkowicie zająć i spacyfikować dawne tereny Prusów aż do rzeki Pasłęki (Pomezania). System walki Krzyżaków polegał na
stopniowym eliminowaniu rozproszonych gniazd oporu Prusów i umacnianiu dopiero co zdobytej władzy terrorem prowadzonym
z systemu błyskawicznie budowanych fortyfikacji.
Podbijanie Pomezanii spowodowało wybuch I powstania Prusów, których poparł książę pomorski Świętopełk, wypowiadając
wojnę Krzyżakom w 1242 r. W związku z porwaniem przez zakonników jego syna Mściwoja, książę Świętopełk podpisał pokój
na Kowalowym Ostrowie w 1248 r., na mocy którego m.in. utracił na rzecz Krzyżaków gród Zantyr i Pień oraz prawo
pobierania od nich cła. Zdecydowało to o klęsce powstania i zmusiło Prusów do podpisania w 1249 r. układu w
Dzierzgoniu. Prusowie uznali władzę zwierzchnią zakonu i przenieśli się według jego postanowień za Pasłękę. Świeżo
zdobyte tereny zakonne zostały skolonizowane przez chłopów sprowadzanych z Mazowsza, Czech i Niemiec.
II etap podboju Prus
Drugi etap podboju Prusów zaczął się w rok po układzie w Dzierzgoniu, kiedy to zakon podjął jednorazową kampanię
zdobycia Dolnych Prus i Sambii, co było możliwe dzięki wsparciu króla Czech Ottokara II. Na cześć tego króla główna
siedziba zakonu w Dolnych Prusach została nazwana Królewcem.
W 1260 r. wybuchło dobrze zorganizowane II powstanie Prusów pod wodzą Herkusa Monte, które zakończyło się niemal
sukcesem, jednak ponowne, szybkie wsparcie cesarza rzymskiego dla zakonu oraz sprawdzona technika budowania twierdz i
stosowanie terroru spowodowała, że w 1283 r. powstanie upadło. Przywódca został pojmany przez Krzyżaków i powieszony, a
sami Prusowie wycięci w pień lub zamienieni w niewolników.
W trakcie walk powstała na terenie Prus świetnie zorganizowana sieć zamków i twierdz, wokół których zaczęły powstawać
rolniczo-leśne latyfundia zarządzane przez rycerzy zakonnych.
Ekspansja na ziemie litewskie
Już w trakcie zmagań z Prusami dochodziło do starć wojsk zakonnych i litewskich. Po zdławieniu powstania pruskiego
nastąpiła eskalacja konfliktu. W latach 1283-1325 Krzyżacy 75 razy wtargnęli na Żmudź, Litwę i Ruś Czarną. Litwini
odpowiedzieli 44 atakami na ziemie zakonu w Prusach i Inflantach. W wyniku konfliktu pogranicze żmudzkie uległo
wyludnieniu, ale Żmudzi nie udało się Krzyżakom zdobyć.
Ekspansja na ziemie polskie
„Wiadomo, że trzy krzyże są i o trzech barwach.
Różne; tych, co je noszą, też rodzaje trzy:
Jest czerwony, ten słusznie zwie się Jezusowym,
Albowiem tak Jezusa zabarwił się krwią.
Jest biały, odpowiedni zbójcy z prawej strony,
Którego zbrodnie kilka odkupiło słów.
Jest w końcu czarny, zbója z strony lewej; ten to
Zdradziecki Zakon uznał – jak słusznie! – za swój”.
Andrzej Krzycki – satyra „Na Zakon Krzyżacki” 1520
W 1308 r., własnymi siłami zakon zajął bezprawnie Pomorze Gdańskie, co wywołało protest Władysława Łokietka i pozwanie
przed sąd papieski w Inowrocławiu, który 10 lutego 1321 r.[7] nakazał zakonowi zwrot Pomorza, do którego jednak wyroku
zakon się nie zastosował. Wielki mistrz przekupił króla Francji[potrzebne źródło], aby wpłynął na papieża, a ten
unieważnił wyrok. Papież był wtedy w niewoli awiniońskiej, więc wymuszenie na nim tej decyzji nie było trudne. Wkrótce
zakon sprzymierzył się z księciem Janem Luksemburskim oraz władcą Meklemburgii i w 1327 r. zaatakował Kujawy oraz
Wielkopolskę, przeprowadzając wiele łupieżczych najazdów, terroryzując mieszkańców, paląc wsie i mordując ludność.
Wtedy stoczono w 1331 r. nierozstrzygniętą bitwę pod Płowcami, która mimo że nie zmusiła zakonu do oddania Pomorza,
obaliła mit, o niezwyciężonych Krzyżakach. W trakcie kampanii w 1331 roku atakujące od południa wojska Jana
Luksemburskiego nie zdołały zdobyć Poznania i zawróciły z powrotem do Czech. W 1345 r. najechali i złupili katedrę w
Poznaniu.
Zakon nadal próbował też atakować Kujawy i Wielkopolskę metodą wojen podjazdowych, jednak działania dyplomatyczne
Kazimierza Wielkiego rozbijające w czasie zjazdu w Wyszehradzie w 1335 r. ich sojusz z Czechami (i pozywając ich przed
polubowny sąd papieski w Warszawie w 1339 r.), chcąc też zająć tereny Rusi Czerwonej, skłonił zakon do podpisania
pokoju w Kaliszu w 1343 r., w którym zakon zwrócił Kujawy i ziemię dobrzyńską, zaś warunkowo jako jałmużnę zatrzymywał
Pomorze, ziemię chełmińską i michałowską. Pomimo trzech kolejnych wyroków sądu papieskiego, nakazujących zwrot Pomorza,
zakon nie oddał nigdy dobrowolnie zasądzonej ziemi.
Pokój w Kaliszu zmusił zakon do zaprzestania ataków na Polskę. Zakon skierował wtedy przeciw Litwie, zajmując częściowo
Żmudź. Zmusiło to księcia litewskiego Jagiełłę do przyjęcia chrztu, na którym otrzymał imię Władysław oraz ożenku z
córką Ludwika Węgierskiego – Jadwigą Andegaweńską, zapoczątkowując unię polsko-litewską. Jagiełło na skutek ciągłych
walk podjazdowych na Kujawach i na Litwie prowadzonych przez zakon, zdecydował się ostatecznie na rozpoczęcie wielkiej
wojny (1409-1411), której kulminacyjnym momentem była bitwa pod Grunwaldem, a uwieńczeniem pokój w Toruniu (1411).
Pokój ten został mimo zwycięskiej kampanii wojskowej wymuszony na Jagielle ogólną sytuacją polityczną Polski, gdyż w
obronie zakonu stanęła koalicja władców z dynastii Luksemburskiej – Jana, ks. zgorzeleckiego, Wacława, króla Czech oraz
króla Węgier Zygmunta. Pokój ten nie oddał ponownie Pomorza Gdańskiego ani ziemi chełmińskiej, zmusił jednak zakon do
zaprzestania ataków na Litwę i Polskę. Zakon zaczął od tego czasu tracić na sile, a jego sytuacja ekonomiczna
pogorszyła się na skutek blokady wymiany handlowej prowadzonej przez Polskę i Litwę.
6 lutego 1454 wybuchło wewnątrz państwa zakonnego powstanie mieszczan, które wsparł król Kazimierz Jagiellończyk (wojna
trzynastoletnia), stosując przeciw zakonowi taktykę wojen podjazdowych, którą prowadził niegdyś sam zakon. Wojna ta
przyniosła w efekcie kolejny pokój toruński (1466) – zakon oddał Pomorze Gdańskie, ziemię chełmińską i michałowską, a
także część Warmii łącznie ze stolicą zakonu – Malborkiem. Oprócz tego wielki mistrz zgodził się być lennikiem króla
Polski i przeniósł swoją stolicę do Królewca.
Upadek państwa zakonnego w Prusach
Mimo to zakon co jakiś czas organizował łupieżcze wypady na tereny Warmii i Mazur, jednak już bez większych rezultatów.
Od 1501 wielcy mistrzowie krzyżaccy odmawiali składania hołdu lennego władcom Polski, co stało się powodem wojny
polsko-krzyżackiej 1519-1521. Po przegranej wojnie, zmuszony przez koneksje rodzinne oraz dla zachowania pokoju
wewnętrznego, wielki mistrz zakonu Albrecht Hohenzollern przeszedł na luteranizm, co położyło kres istnieniu państwa
zakonnego. Państwo zarządzane przez Albrechta, mimo że wciąż dość silne militarnie, znalazło się w próżni politycznej,
co wykorzystał król polski Zygmunt I Stary i zmusił Albrechta do hołdu lennego w 1525, jako wieczystego lennika
Królestwa Polskiego.
Królestwo Węgier
Panowanie pierwszych Arpadów
Organizacja państwa węgierskiego była dziełem dwóch potomków rodu Arpada: Gejzy i Stefana I Świętego. Gejzie udało się
zmuszenie przywódców szczepowych do posłuszeństwa i uznania naczelnej władzy księcia w państwie. Do przeprowadzenia
tego procesu było niezbędne zabezpieczenie państwa od zewnątrz. W tym celu książę wysłał w 973 roku posłów do cesarza
Ottona z propozycją pokoju i prośbą o przysłanie misjonarzy chrześcijańskich. W nawracaniu dworu książęcego znaczącą
rolę odegrali księża czescy, wśród nich Wojciech Sławnikowic, który przed misją w Polsce, przebywał na dworze
węgierskim, będąc wychowawcą syna Gejzy, Vajka, którego ochrzczono pod imieniem Stefan.
Utrwaleniu państwa węgierskiego służyła polityka małżeńska dworu. Gejza przez małżeństwo z Saroltą z rodziny dżuli
siedmiogrodzkiego umożliwił sobie opanowanie Siedmiogrodu. Swoje córki wydał zaś kolejno za dożę Wenecji, księcia
polskiego Bolesława I Chrobrego i za bułgarskiego carewicza, a syna Stefana ożenił z księżniczką bawarską Gizelą. Z
Gizelą przybyło wielu rycerzy niemieckich, których Gejza używał do utrwalenia siłą władzy nad pozostałymi wodzami
szczepowymi. Gejza zmarł w 997 roku. Stefan był synem Gejzy i Sarolty. Stefan prowadził na początku swich rządów walki
z wodzami szczepowymi (Koppány, Ajtony i dżula siedmiogrodzki), których ostatecznie pokonał, umacniając swoją władzę.
Królestwo Stefana Świętego
Wewnętrzny kryzys i konsolidacja państwa w XI w.
Pierwszy bunt pogański
Bunt Vaty był konsekwencją długotrwałych walk dynastycznych na Węgrzech, które obaliły powszechnie znany wizerunek
nietykalnej władzy królewskiej. Wezbrana niechęć społeczeństwa do takiego stanu rzeczy przejawiała się także w
nienawiści do organizacji kościelnej, która była silnym oparciem władzy królewskiej. Bunt ten, będący równoległym w
swoim przebiegu do zdarzeń w Polsce i na Rusi Kijowskiej (bunty Miecława i smerów), daje do zrozumienia, że kryzys
młodych państw polegał przede wszystkim na nieostrożnie przygotowanej reformie feudalnej, której widocznym, trwałym
symbolem był Kościół. Dzieła tego podjął się Andrzej I, wygnany niegdyś z kraju, syn Vazula. Przybył on na Węgry z
Kijowa.
Drugi bunt pogański
Kolejny bunt pogański wybuchł za panowania Béli I. Wodzem rewolty został syn Vaty, János. Bunt został stłumiony, jednak
osłabił państwo i osłabił jego możliwość opierania się wpływom niemieckim. Z inicjatywy niemieckiej doszło do licznych
walk dynastycznych, których następstwem było ponowne uzależnienie Węgier od Cesarstwa Niemieckiego. Po śmierci Béli
synowie Béli Gejza I, Władysław i Lampert podzieli państwo na trzy części. Dopiero interwencja cesarza Henryka IV
zakończyła okres rozbicia.
Rozwój systemu feudalnego
W XI-XIII w. proces feudalizacji ogarnął w pełni wszystkie kraje Europy Środkowej, w tym Węgry. Szeregi wolnych chłopów
topniały, rosła zaś wielka własność kościelna i możnowładcza. By nie dopuścić do rozbicia państwa przez coraz
potężniejsze rody, jak to miało miejsce w Polsce i w Cesarstwie, król Andrzej II zgodził się ograniczyć swoją władzę
monarszą. W roku 1222 wydał Złotą Bullę, uważaną za podstawę "Złotej Wolności" szlachty węgierskiej, którą w następnych
wiekach naśladować będzie szlachta Polski i Litwy.
Czasy Andegawenów
Czasy panowania dynastii Andegawenów na Węgrzech były okresem reorganizacji gospodarki, rozkwitu sztuki gotyckiej i
kultury rycerskiej. Wacław, król Polski, Czech i Węgier
Po wygaśnięciu Arpadów na tronie zasiadł król Polski i Czech Wacław z rodu Przemyślidów, od 1308 przedstawiciel
dynastii Andegawenów – Karol Robert. Drugim królem tego rodu na tronie węgierskim był Ludwik I Wielki, panujący w
latach 1342-1382. Ludwik poszerzył swoje rządy na tereny po Morze Czarne Adriatyk, czasowo okupował Królestwo Neapolu.
W 1370 roku, po śmierci Kazimierza III Wielkiego, został królem Polski.
Ludwik I Wielki, król Węgier i Polski
Po śmierci Ludwika na tronie zasiadł (w 1387) Zygmunt Luksemburski, który poślubił córkę Ludwika, Marię. Rozpadła się
unia z Polską, gdzie władzę objęła druga z córek Ludwika, Jadwiga.
Branderbugia
Na początku X wieku plemiona germańskie zaczęły przemieszczać się na wschód i zdobywać tereny pomiędzy Łabą i Odrą,
zamieszkane dotąd przez Słowian połabskich. Dzisiejsi Serbołużyczanie i Pomorzanie są potomkami pierwotnych mieszkańców
tych ziem.
W 948 król Otton I Wielki ustanowił niemiecką kontrolę nad w większości słowiańskimi mieszkańcami tych ziem i ustanowił
biskupstwa w Havelbergu (ówczesna nazwa Hobolin) i Brandenburgu. Jednak po śmierci Ottona I (973), wybucha w 983
wielkie powstanie Słowian. Niemcy tracą wtedy znaczną część zdobytych terenów i zmuszeni są wycofać się na zachód od
Łaby.
W 1134, po przeprowadzeniu skutecznej akcji przeciwko Słowianom, Marchię Północną otrzymuje od cesarza Lotara III
Albrecht Niedźwiedź.
Kontrola Albrechta nad tym terytorium przez dziesięciolecia była tylko nominalna, ale zaangażował się on w wiele wypraw
przeciwko Słowianom połabskim. Dzięki temu, a także dzięki wysiłkom dyplomatycznym jego władza stała się w połowie
stulecia bardziej rzeczywista. W 1150 formalnie odziedziczył on Brandenburgię po ostatnim władcy połabskim,
Przybysławie, a w 1157 została ostateczne utworzona Marchia Brandenburska. Albert i jego następcy z dynastii
Askańczyków uczynili dużo dla chrystianizacji i rozwoju gospodarczego tych ziem, jednak wiązało się to z systematyczną
polityką ucisku słowiańskiej ludności i wynaradawianiem jej. W tym czasie doszło w Polsce do rozbicia dzielnicowego i
granica Wielkich Niemiec przesunęła się tak bardzo na wschód, że Brandenburgia stała się terenem granicznym między
państwami Niemców i Słowian.
W 1320 wygasła brandenburska linia Askańczyków, stąd od 1323 do 1373 Brandenburgią władali przedstawiciele dynastii
Wittelsbachów, znani bardziej jako władcy Bawarii. Po okresie rządów Luksemburgów, kiedy to w 1376 r. dzięki staraniom
cesarza rzymskiego i króla czeskiego Karola IV Luksemburga Margrabiostwo Brandenburgii stało się częścią Korony
Królestwa Czech (władcy czescy uzyskali dzięki temu drugi głos elektorski), w 1415, marchia zostaje podarowana (ściślej
– oddana w zastaw z prawem wykupu, który nigdy nie nastąpił) przez króla rzymskiego i węgierskiego oraz namiestnika
Królestwa Czeskiego Zygmunta luksemburskiego dynastii Hohenzollernów, którzy rządzą nią aż do końca I wojny światowej.
Dodatkowo, od 1356 do końca istnienia Cesarstwa w 1806, margrabiowie Brandenburgii są również elektorami Świętego
Cesarstwa Rzymskiego.
Święte Cesarstwo Rzymskie
Cesarstwo Ottonów
Okres Cesarstwa Ottonów, jak nazywa się nieoficjalnie ten etap historii Świętego cesarstwa to panowanie dynastii
Ludolfingów (919-1024, od 962 jako cesarze), czyli książąt saskich. Czas ten charakteryzuje się wzmocnieniem władzy
monarszej wobec książąt plemiennych. Cesarze wówczas sprawowali kontrolę nad sprawami wewnętrznymi i prowadzili
pomyślną politykę ekspansji. W dobie Cesarstwa Ottonów nastąpiła także odbudowa karolińskiej idei uniwersalnej
monarchii chrześcijańskiej Europy. Przywrócenie władzy cesarskiej charakteru uniwersalnego, jednak szybko okazało się
to niewykonalne ze względu choćby na opór Francji. Polska, Dania i Węgry, a zwłaszcza Czechy (które z czasem stały się
częścią cesarstwa) zostały za to skutecznie wciągnięte w orbitę niemieckich wpływów. Cesarze niejednokrotnie ingerowali
w wewnętrzne sprawy tych państw.
Charakterystyczne dla władzy Ottonów było uzależnienie papieży od cesarza, co w praktyce oznaczało desygnowanie przez
niego kandydatów do tronu papieskiego. Interweniując dwukrotnie na rzecz papieża (w 951 i 961 roku) w ogarniętej
politycznym chaosem Italii Otton I koronował się w Mediolanie na króla Longobardów, po czym upomniał się o koronę
cesarską. Ten kluczowy moment, będący restauracją starożytnego Rzymu oraz imperium Karola Wielkiego odbył się 2 lutego
962, gdy Otton I Wielki został koronowany w Rzymie przez papieża Jana XII na cesarza rzymskiego. Ogromnym sukcesem
polityki tego cesarza, poza koronacją, był m.in ożenek syna Ottona II z księżniczką bizantyńską Teofano. Przeprowadzona
za życia ojca koronacja Ottona II zapewniała ciągłość godności cesarskiej w dynastii saskiej, zaś ślub z Teofano
oznaczał uznanie tytułu cesarskiego królów niemieckich przez Konstantynopol.
Ambicją Ottona I Wielkiego oraz jego następców, Ottona II i Ottona III było jak wyżej wspomniano podporządkowanie sobie
całego chrześcijańskiego (łacińskiego) świata w ramach uniwersalistycznego cesarstwa. Najbliższy realizacji tego planu
był Otton III. Wychowany w kulcie tradycji saskiej, karolińskiej i bizantyńskiej, świadomie nawiązujący do legendy
Karola Wielkiego, zamierzał stworzyć imperium złożone z równouprawnionych chrześcijańskich królestw: Italii, Galii,
Germanii oraz Słowiańszczyzny (władcą tej ostatniej miał być najprawdopodobniej Bolesław Chrobry), nad którymi
panowałby rezydujący w Rzymie cesarz. Nieoczekiwana śmierć Ottona III w 1002 roku pogrzebała idee zjednoczeniowe. Odtąd
cesarstwo rzymskie utożsamiać się będzie coraz bardziej z królestwem niemieckim.
Dynastia salicka
Okres dynastii salickiej (1024-1125), czyli książąt frankońskich, przyniósł kolejne umocnienie Cesarstwa. Cesarze
ingerowali w sprawy sąsiednich państw słowiańskich, utrzymali mocną pozycję we Włoszech. Jednocześnie, władzy
cesarskiej zagroził konflikt z papieżami, którzy wyrwali się spod cesarskiej kurateli. Cesarze musieli iść na kompromis
w kwestii inwestytury biskupów, jednakże obronili się przed próbą uzależnienia Niemiec od papiestwa.
Dynastia Hohenstaufów
Za panowania Hohenstaufów (1079-1254), a więc książąt szwabskich, cesarze kontynuowali aktywną politykę ekspansji w
myśli idei uniwersalistycznych, co ostatecznie kosztowało ich osłabienie realnej władzy w samych Niemczech (Statutum in
favorem principium Fryderyka II Hohenstaufa z 1232) i Włoszech (pokój po bitwie pod Legnano). Konrad III, Fryderyk I
Barbarossa oraz Fryderyk II brali udział w ruchu krucjatowym. Za panowania Henryka VI Cesarstwo osiągnęło szczyt
wpływów politycznych poza swoimi granicami (lennami stały się przejściowo Anglia i Cypr). Koszty ekspansji poza
cesarstwo jak i ambicje wasali, doprowadziły do wytworzenia się silnej opozycji wewnętrznej, która zmusiła cesarzy do
przekazania wielu kompetencji monarszych książętom, co doprowadziło do uzależnienia większości decyzji cesarza od zgody
książąt wyrażanej na Sejmie Rzeszy, oraz do zezwolenia na podziały patrymonialne w księstwach, co szybko zaowocowało
atomizacją polityczną Rzeszy, która po pewnym czasie gromadziła około 300 państewek wasalnych o różnym statusie. Wojna
Fryderyka II i Konrada IV z opozycją oraz wygaśnięcie dynastii doprowadziły do Wielkiego Bezkrólewia i związanego z nim
chaosu politycznego w Rzeszy.
Królestwo Danii
Do X wieku władcy Danii są postaciami na poły lub całkowicie legendarnymi. Do tego czasu przez pięć wieków państwo się
formowało. W tym czasie Duńczycy byli zorganizowani w wiele drobnych państewek. Pierwszym w pełni poświadczonym
źródłowo władcą był Gorm Stary zmarły ok. 958 roku. Jego następca Harald Sinozęby zmarły w 987 roku wprowadził do kraju
chrześcijaństwo. Harald prowadził ambitną, ekspansywną politykę - opanował pd. Norwegię, chrzest przyjął ok. 965 roku i
zawarł sojusz z pogańskimi Obodrytami przeciwko cesarzom Ottonowi I i Ottonowi II. Władca ten znacznie wzmocnił władzę
królewską, budował grody wojskowe i fortyfikacje. Mimo to w 974 r. Otton II zajął pd. Jutlandię.[1]
W roku 980 władzę próbował przejąć syn Haralda Swen Widłobrody. Harald musiał w 985 roku zbiec do Jomsborga. Swen
został pozbawiony władzy przez najazd Szwedów, którymi dowodził ich król Eryk Zwycięski. Swen odzyskał tron dopiero po
śmierci najeźdźcy (995).
Kanut Wielki - król Anglii w latach 1016-1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the Great), Danii w latach 1018-1035 (jako
Kanut II Wielki, Knud 2. den Store) i Norwegii w latach 1028-1035 - stworzył wielkie północne imperium.
W XI wieku stworzono podwaliny pod duńską historiografię powstawały wówczas pierwsze średniowieczne kroniki duńskie.
Do XIII wieku Dania panowała na wybrzeżach południowego Bałtyku. Hegemonia została załamana po klęsce z Niemcami pod
Bornhöved w 1227. Kraj rozdzierany konfliktami możnowładców stracił znaczenie na arenie międzynarodowej. Duńczycy
tracili liczne ziemie. W latach 1332-1340, Szwedzi skutecznie walczyli o Skanię, południową cześć Danii zagrabili
władcy Szlezwiku i Holsztynu.
Regres został przełamany za panowania Waldemara IV Odnowiciela (1340-1375). Dania wyszła z rozdrobnienia feudalnego i
powoli odzyskiwała dawne znaczenie międzynarodowe. W 1346 sprzedał Estonię Zakonowi kawalerów mieczowych, za 19 tys.
grzywien. Dzięki temu król w stanie był odbudować potęgę militarną.
Do 1460, Dania odzyskała wszystkie utracone wyspy oraz Skanię. Od roku 1362 Dania walczyła z niemieckimi kupcami z
Hanzy. I wojna Hanzy z Danią toczyła się w latach 1362-1364. Druga w latach 1367-1370. Mimo wygranej I wojny, na mocy
pokoju w Strzałowie, po zakończeniu II wojny, to Hanza uzyskała korzystne rozstrzygnięcia.
20 lipca 1397 roku została zawarta unia kalmarska jednocząca praktycznie całą Skandynawię.
Krolestwo Szwecjii
Południowe obszary współczesnej Szwecji (Skania) były częścią praojczyzny Germanów. W średniowieczu północna i środkowa
część kraju została zasiedlona przez plemiona północnogermańskich Normanów. Od IX-XI wieku tutejsi wikingowie brali
udział w wyprawach łupieżczych, głównie na Ruś i Bizancjum. W XI wieku równocześnie rozpoczęło się tworzenie państwa
szwedzkiego oraz chrystianizacja. W XII w.-XIII w. Szwedzi podbili Finlandię. 20 lipca 1397 na zamku w Kalmarze Szwecja
zawiera unię z Danią i Norwegią (unia kalmarska)
Epoka wikingów i okres wczesnego chrześcijaństwa:
Tak zwaną epokę wikingów (lata 800 - 1050), cechuje wyraźna ekspansja na wschód. Wikingowie dokonują licznych
wypraw łupieskich i handlowych na wschodzie wybrzeża Morza Bałtyckiego, zapuszczają się na tereny obecnej Rosji, gdzie
zakładają osady kupieckie i księstwa, czego przykładem może być księstwo Ruryka w Nowogrodzie. Wikingowie operujący na
wschodzie docierają do Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego, rozwijając kontakty handlowe z Bizancjum i dominiami
arabskimi. W tym czasie, w IX w., przyjeżdża do Szwecji z misją chrystianizacji Ansgar. Jednak dopiero w XI w.
chrześcijaństwo obejmuje całą Szwecję, chociaż stara nordycka religia pogańska utrzymuje się jeszcze w XII w., a
pierwsza archidiecezja szwedzka powstaje w r. 1164. Ekspansja Szwecji na wschód, wyprawy krzyżowe podejmowane w XII i
XIII w. prowadzą do podporządkowania Finlandii królestwu szwedzkiemu.
Powstanie królestwa
Około r. 1000 niezależne dotąd prowincje Szwecji skupiają się wokół ośrodków usytuowanych w zachodniej i wschodniej
Gotlandii oraz wokól jeziora Malaren, przede wszystki w Upplandii. Od połowy XII w. trwają ostre walki o władzę miedzy
rodami Swerkerydów i Erykidów, które w latach 1160 - 1250 panują na przemian. W tym okresie głównymi ośrodkami
administracyjnymi są jednak w dalszym ciągu prowincje posiadające własne zgromadzenia (tingi) i prawodastwo. Dopiero w
drugiej połowie XIII w. korona zyskuje większe wpływy, zapewniając sobie autorytet i próbując ujednolicić system
prawny. W r. 1280 król Magnus I Laudulåas (1275 - 1290) wydaje ustawę stanowiącą o organizacji społeczeństwa według
modelu feudalnego. Jako organ doradczy, powołuje się Radę Królestwa, w której skład wchodzą przedstawiciele możnych i
duchowieństwa. W r. 1350, za panowania Magnusa II Erikssona (1319 - 1363), kodeksy praw obowiązujące w poszczególnych
prowincjach za prowincjach zastępuje jeden, wspólny dla całego kraju zbiór praw.
Pomorze Zachodnie
Historia Pomorza Zachodniego – na Pomorzu Zachodnim krzyżowały się interesy Polski, Brandenburgii, Państwa Zakonnego,
Meklemburgii, Szwecji, Danii i Cesarstwa Niemieckiego.
W IX-X wieku istniały tutaj silne ośrodki osadnicze. Początkowo powstawały osady, które często pozostawały wsiami. Inne
leżące w dogodnych miejscach, przekształciły się w grody obronne. Stały się one potem siedzibą władców i zabezpieczały
przed najazdami. W miarę wzrostu zaludnienia wokół grodów budowano obwarowane podgrodzia, w których rozwijały się
ośrodki rzemieślnicze i handlowe. To właśnie one stały się zalążkiem późniejszych miast pomorskich.
Na początku X wieku Niemcy rozpoczęli najazdy na tereny między Łabą a Odrą. Pomorze Zachodnie stanowiło pierwszą
dzielnicę, która w latach 963-972 została przyłączona do państwa Mieszka I. O przynależności do Polski przesądziły dwie
zwycięskie bitwy (w 967 oraz w 972 bitwa pod Cedynią), które Mieszko I stoczył z niemieckim feudałami. W roku 1000, za
panowania Bolesława I Chrobrego zostało założone biskupstwo w Kołobrzegu.
Państwo Bolesława Chrobrego
Pierwszym historycznym władcą był Warcisław, którego panowanie przypada na początek XII wieku. W tym okresie zaczęło
tworzyć się samodzielne państwo. W roku 1121 teren ten zajęty został przez Bolesława Krzywoustego. Władca granice
Polski z Niemcami doprowadził do położenia za czasów panowania Bolesława Chrobrego i Mieszka I.
Kilka lat później, w roku 1124 na zaproszenie Bolesława III Krzywoustego na Pomorze Zachodnie z misją chrystianizacyjną
wyruszył Otton z Bambergu. Znając mentalność pogańskich Pomorzan, nie powtarzał błędu swojego poprzednika Bernarda
Hiszpana, który pieszo przybył na misję w ubogich szatach i boso i z tego powodu został wyśmiany, a wkrótce i pobity.
Otton przyjechał na misję w asyście duchownych niemieckich i polskiego oddziału zbrojnego dowodzonego przez kasztelana
santockiego Pawlika. Pod Stargardem powitał go książę pomorski Warcisław I, obiecując mu wsparcie w jego misji.
Następnie biskup Otton skierował się do Pyrzyc, gdzie został dobrze przyjęty przez mieszkańców.
Podobna akcja odbyła się też w Kamieniu Pomorskim, grodzie, w którym znajdowała się jedna z siedzib książęcych. Z
niechętnym i nieufnym przyjęciem spotkał się Otton dopiero w Wolinie. Biskup próbując kontynuować misję, został pobity
i zmuszony do opuszczenia miasta. Jako dobry dyplomata Otto dał sobie radę i w tej sytuacji - wymógł na Wolinianach
przyrzeczenie, że przyjmą chrzest, jeśli tylko dadzą się wcześniej ochrzcić mieszkańcy Szczecina, do którego wyruszał
właśnie misjonarz.
W Szczecinie zniszczono świątynię Trygława, a posrebrzane głowy ocalałe z posągu trójgłowego boga zostały wysłane do
Rzymu. Wkrótce lud szczeciński przyjął chrzest, lękając się represji ze strony Bolesława III Krzywoustego. Następnie
Otto wyruszył chrystianizować miasta Gartz (Gardziec), Lubiń i Wolin, gdzie tym razem już nie napotkał oporu.
Tereny Pomorza Zachodniego pozostawały w znacznej części pogańskie. Brak księży, opór pogańskiej kasty kapłańskiej i
dawne wierzenia ludu wciąż powodowały, że chrześcijaństwo na Pomorzu było słabe i powierzchowne. W związku z tym Otto
pertraktował z królem Niemiec, który rościł sobie prawo do wszystkich terenów pomorskich położonych na zachód od Odry,
aby ten pomógł mu zorganizować drugą wyprawę misyjną na te właśnie tereny.
Księstwo słupskie było lennem Korony Królestwa Polskiego w latach 1390-1446 i 1466-1474, mapa przedstawia księstwo w
czasie panowania Władysława Jagiełły
Druga wyprawa misyjna Ottona rozpoczęła się wiosną 1128 roku. W Demmin powitał biskupa znów książę pomorski Warcisław
I. Następnie został zwołany wiec możnych na Uznamie, gdzie Otton z Bambergu bez sprzeciwów uzyskał zgodę na działalność
chrystianizacyjną. Kolejnymi etapami podróży Ottona były Wolgast (Wołogoszcz) i Gützkow (Choćków). W obu tych
miejscowościach misjonarz kazał wznieść nowe kościoły. Wkrótce odwiedził również Szczecin, Wolin i Kamień Pomorski.
Pośredniczył w zawarciu przymierza pomiędzy księciem Warcisławem i zbuntowanymi przeciw niemu grodami - Szczecinem i
Wolinem.
W wieku XII Pomorze Zachodnie pozostawało pod zwierzchnictwem Polski, a jego ustrój upodabniał się do tych w innych
dzielnicach państwa polskiego. W tym czasie zaczęły powstawać drogi handlowe łączące nadmorskie porty z miastami w
głębi lądu.
W roku 1181 Pomorze poprzez krucjatę na Obodrytów zostało pozbawione poparcia Polski. W ten sposób przeszło pod opiekę
Cesarstwa Niemieckiego i zaczęło tracić terytoria na zachodzie i południu. Utworzyła się granica między Pomorzem
Zachodnim a Wielkopolską. Po tych zmianach na ziemiach zachodniopomorskich pojawiło się niemieckie prawo a wraz z nim
proces kolonizacji. Tereny na północ od Warty i Noteci zostały nazwane mianem Nowa Marchia. W roku 1295 Pomorze
Zachodnie zostało podzielone na dzielnice: szczecińską i wołogoską.
W XIII wieku następują straty terytorialne. W roku 1229 Meklemburczycy zagarnęli obszary położone za zachód od rzeki
Piany (okręgi Gnojno, Malchin, z miastami Gustrow, Teterow i Malchin ), a rok później w roku 1230 na rzecz
Brandenburgii została utracona Ziemia Teltowska i Ziemia Barnimska, których władcy byli lennikami książąt
zachodniopomorskich. Wobec dalszego zagrożenia ze strony Meklemburgii, Warcisław III szukał poparcia u
Brandenburczyków. Układem z Kremmen (1236 rok) złożył hołd lenny margrabiom, oraz odstąpił im Ziemie Stargardzką (z
głównym miastem Burg Stargard i Bezrzecką, czyli okolice Neubrandenburga. W czwartym dziesięcioleciu XIII wieku
Pomorzanom udało się odebrać władcom Piastowskim kasztelanię cedyńską oraz okręgi Chojny i Myśliborza. Wobec braku
potomstwa przez Warcisława III, powstała obawa że dzielnica dymińska może wpaść w ręce askańczyków. Wobec tego Barnim I
chciał sobie zapewnić dziedzictwo po kuzynie przy poparciu brandeburgii. W roku 1250 zawarto układ w Hohen Landin, na
mocy którego obaj książęta uznawali zwierzchnictwo lenne Brandenburgii, jednak z prawem dziedziczenia swych ziem. Ponad
to Księstwo szczecińskie musiało odstąpić Ziemie Wkrzańską (z miastami Prenzlau, Lychen, Templin, Gramzow i Zehdenick).
W roku 1260 utracono na rzecz Brandenburgii kasztelanie Cedyńską ( z miastami:Cedynia, Chojna, Myślibórz oraz Kostrzyn
nad Odrą). W roku 1276 biskup kamieński Herman von Gleichen pozbył się na rzecz Brandenburczyków ziemi lipiańskiej, a w
roku 1280 ziemi świdwińskiej z miastami Świdwin i Drawsko Pomorskie.
Od końca XIII wieku o terytorium zaczęli się starać najpierw Władysław Łokietek, a następnie Kazimierz Wielki. Starali
się oni doprowadzić do zjednoczenia Polski.
W roku 1390 książę Warcisław VII poddał Pomorze zwierzchnictwu lennemu Koronie Królestwa Polskiego. W okresie swojego
panowania zaczął toczyć walkę z zakonem krzyżackim. Z jego polecenia w roku 1388 aresztowany i wzięty do niewoli został
książę nadreński Wilhelm z Geldrii.
Gdy w XIV wieku król polski nadał szerokie przywileje handlowe kupcom miast Pomorza Zachodniego, to książęta pomorscy
uczynili podobny krok i udzielili podobnych uprawnień kupcom polskim.
W roku 1410 po wygranej bitwie pod Grunwaldem ziemie szczecińska z nową siłą została atakowana przez Marchię
Brandenburską. Toczone były głównie walki o ziemię wkrzańską. Po bitwie pod Angermünde w 1420 roku poległy wojska
pomorskie, jednak dzięki ich ofiarności zatrzymany został marsz nieprzyjaciela w głąb Polski.
W wieku XIV i XV Pomorze walczyło przeciwko państwu niemieckiemu. Na tron wstąpił książę pomorski z dynastii Gryfitów
Eryk Pomorski. Władał on jednocześnie Norwegią, Szwecją i Danią oraz księstwem słupskim.
W roku 1464 między Brandenburgią a księstwo wołogoskie zaczęły toczyć się walki o Ziemię Szczecińską.
W latach 1454-1466 podczas wojny trzynastoletniej Polska pokonała zakon krzyżacki. Dzięki temu odzyskała Prusy
Królewskie tj. Pomorze Gdańskie z Warmią.
Rozbicie dzielnicowe Rusi
Po śmierci Jarosława Mądrego w 1054 roku, Ruś rozpadała się na szereg księstw dzielnicowych. Było to wynikiem podziału
państwa Rurykowiczów pomiędzy pięciu synów Jarosława. Każdorazowy podział władzy po śmierci kolejnych książąt
kijowskich (zgodnie z zasadą senioratu) osłabiał państwo. Upadku nie powstrzymała ugoda książąt w Lubeczu (rok 1097),
na mocy której unieważniono oficjalnie zasadę senioratu, postanawiając że od tego momentu w każdej oddzielnej dzielnicy
panować będzie dziedzicznie dana linia książęca. Również silna chwilowo pozycja książąt Włodzimierza Monomacha (1113 –
1125), czy Mścisława Haralda (1125 –1132), nie zapobiegła osłabianiu Rusi. Ród Rurykowiczów pogrążył się w konfliktach
wewnętrznych, zręcznie wykorzystywanych przez Bizancjum. Rozdrobnieniu sprzyjały panujące wówczas stosunki ekonomiczne:
w związku z ograniczeniem handlu pomiędzy poszczególnymi dzielnicami, potęgowała się ich polityczna izolacja[1].
Po powstaniu Cesarstwa Łacińskiego w roku 1204, Ruś straciła swe kontakty handlowe w basenie Morza Czarnego na rzecz
Wenecji. W połowie XII wieku istniały następujące księstwa dzielnicowe[2]:
Księstwo Nowogrodzkie,
Księstwo Włodzimiersko-Suzdalskie,
Księstwo muromsko-riazańskie,
Księstwo Smoleńskie,
Księstwo Kijowskie,
Księstwo połockie,
Księstwo czernihowskie,
Księstwa halickie i wołyńskie,
Księstwo perejasławskie,
Księstwo Turowsko-Pińskie,
Księstwo nowogrodzko-siewierskie (Siewierszczyzna)
Upadek Kijowa
Wieki XII i XIII przyniosły dalszy polityczny, gospodarczy i kulturalny upadek Kijowa. Potwierdzeniem tego stanu rzeczy
było spalenie miasta przez księcia suzdalskiego Andrzeja Bogolubskiego, w roku 1169. Wraz z osłabieniem władzy
książęcej, znaczenia nabierało możnowładztwo (bojarzy). Księstwa dzielnicowe – z wyjątkiem Nowogrodu i Pskowa, upadły.
Pomimo to, dalej była kolonizowana dolina górnej Wołgi.
Wzrost znaczenia Zalesia
Wobec upadku znaczenia Kijowa, oraz niszczycielskich najazdów Pieczyngów, a następnie Połowców, ośrodek władzy
przesunął się do obszarów Rusi Zaleskiej, chronionych przed najazdami puszczą.
POlecam tę strone jako źrudło map dla polski
http://polmap.pdg.pl/mapy.html
P.S
Sorry za dwa posty ale limit ;)
To się nazywa ruch. Myślę że część z tego może trafić do wydarzeń czy opisów państw.
HellVard
14-01-2015, 22:14
O bracie, ale żeś mi ścianę tekstu walnął :D Wielkie dzięki, na pewno z tego skorzystam. Jest mnóstwo frakcji, które chciałbym jeszcze wstawić, ale niestety M2 ma swoje limity :) Ale mam już kompletną niemal w 100%, (bo być może później zastąpię jakąś frakcję inną) listę frakcji. Być może zamieszczę na dniach małe preview nowej wersji mojego moda, to sami ocenicie ;)
Masz jakiś dział związany z nim chętnie rzucił bym okiem, jak angażujesz się w rozbicia dzielnicowe to pewnie ograniczasz się do jakiejś części europy czy odwzorowujesz całą? Proponuję dodać jakieś księstwa ruskie bo tych było naprawdę sporo, i koniecznie zajrzyj na tą stronę http://polmap.pdg.pl/mapy.html jeśli chodzi o Polskę to są tam naprawdę treściwe mapki.
HellVard
14-01-2015, 22:48
Dział mam, ale za wiele w nim nie znajdziesz, bo już dawno nie zamieszczałem tam żadnych aktualizacji ;) Ale możesz sobie np. obejrzeć mapę prowincji. http://forum.totalwar.org.pl/forumdisplay.php?358-Polish-Kingdom
HellVard
26-03-2015, 21:43
Pytanie niezwiązane z nazwą tematu, ale nie będę zaśmiecał forum zakładaniem nowego ;) Czy znajdą się tu jakieś człowieki w miarę zorientowane w średniowiecznej polskiej wojskowości? Szukałem już pomocy na bodaj największym polskim forum historycznym, historycy.org, ale jak widzę jak wielka jest tam aktywność użytkowników w takich tematach, to ręce opadają ;) Przymierzam się do ułożenia rosteru dla polskich księstw i przydałoby mi się kilka rad i ocena aktualnego zestawu. Na razie pokrywa on wczesny okres, od 1232 (data rozpoczęcia moda) do początków 2 połowy XIII wieku, póki co uwzględniłem tylko podstawowe wersje jednostek, bez ulepszeń pancerza. A wygląda to tak:
Nazwa jednostki/ uzbrojenie obronne/ uzbrojenie zaczepne
jednostki miejskie
draby miejskie/większość bez żadnych zbroi, część z przeszywanicami i w kaftanach z utwardzonej skóry/kordy, tasaki, toporki
milicja cechowa/brak uzbrojenia ochronnego/podstawowa broń: kusza, broń drugorzędna: kordy, tasaki, toporki
jednostki zamkowe
straż grodowa/brak zbroi, tarcze migdałowate/włócznie
straż zamkowa/tarcze migdałowate, przeszywanice i kaftany kolcze do kolan, bez kolczych nogawic, część z kolczymi czepcami, hełmy otwarte z i bez nosali
czeladź zbrojna/uzbrojenie ochronne podobne do drabów miejskich, lecz występujące u większej ilości żołnierzy, część z metalowymi hełmami otwartymi/ podstawowa broń: kusza, broń drugorzędna: kordy, tasaki, toporki
chorągiew ziemska/część w kaftanach kolczych, część w przeszywanicach, kolcze czepce, hełmy otwarte z i bez nosali, tarcze migdłowate, broń podstawowa: włócznia kawaleryjska, broń drugorzędna: miecz, toporek, tasak
spieszone rycerstwo ziemskie/jak wyżej/jak wyżej, rzecz jasna bez włóczni kawaleryjskiej
chorągiew rodowa/całość w kaftanach kolczych, większość także z nogawicami, kolcze czepce, hełmy jak u ziemskich lecz z większą różnorodnością, część dodatkowo ze skórzanymi kamizelami z naszytymi na nie metalowymi płytkami, tarcze migdałowate/uzbrojenie jak u rycerstwa ziemskiego z większą ilością mieczy w stosunku do pozostałych broni
spieszone rycerstwo rodowe/jak wyżej/jak wyżej
strzelcy chorągwi ziemskiej/przeszywanice i skórzane kaftany, część w hełmach otwartych/ podstawowa broń: kusza, broń drugorzędna: kordy, tasaki, toporki
strzelcy chorągwi rodowej/część w przeszywanicach, część w kolczych kaftanach bez nogawic, hełmy otwarte z i bez nosali/ jak wyżej
To na razie tyle. Co o tym sądzicie? Jakie jeszcze jednostki mogłyby być dostępne do rekrutacji w miastach w tym okresie? Nie ująłem żadnych jednostek chłopskich, bo nie wiem, czy chłopi mieli wtedy jakiś obowiązek wojskowy poza wyłapywaniem uciekinierów z rozbitych oddziałów wroga. Czy miasta wystawiały jakieś jednostki do walki w polu? Czy strzelcy używali tarcz, jeśli tak, to jakich? I połowa XIII wieku to chyba zbyt wcześnie na mniejsze tarcze trójkątne, czy używali może jakichś mniejszych wersji tarcz migdałowatych? Drabowie miejscy na pewno istnieli w XIV wieku, ale co z początkiem XIII? I czy istniały już wtedy cechy miejskie objęte obowiązkiem obrony murów? Zastanawiam się także nad stworzeniem jednostki lekkiej jazdy, sołtysów lub panoszów, tylko czy owi nie byliby po prostu wcieleni do chorągwi ziemskich?
Jako takie urozmaicenie można dać czasem któremuś wojownikowi lamelkę, zwłaszcza z Mazowsza(kontakty ze Wschodem). Kolczuga była dość droga i raczej takiej straży zamkowej czy zbrojnej czeladzi na nią stać nie było.
HellVard
27-03-2015, 10:12
Faktycznie, zapomniałem tu o mazowszanach, oczywiście będą odpowiednio "zorientalizowani" ;) Co do tej straży zamkowej, to natrafiłem na grafikę przedstawiającą nawet ciężej opancerzonego polskiego piechura, bo dodatkowo z kolczymi nogawicami: Link (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4a/Polish_knights_1228-1333.PNG) Pytanie, kim on był, czy to po prostu spieszony rycerz, który złapał za włócznię? Czy jednak zwykły żołnierz, wyekwipowany przez bogatego pana?
Mi wygląda na członka drużyny książęcej, ale albo spieszony bo wymagała tego sytuacja lub też nie stać go na konia. Z hełmami też można pokombinować, wtedy już zakony rycerskie w Polsce się pojawiły więc i garnczkowy może się gdzieś u rycerstwa przewinąć. Pewno inni też dorzucą trochę info.
Jakie w ogóle będą ramy czasowe?
Powered by vBulletin® Version 4.2.5 Copyright © 2024 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved. Spolszczenie: vBHELP.pl - Polski support vBulletin©