Cześć, od jakiej dekady/połowy XV w. w Polsce pojawili się kopijnicy?
Wersja do druku
Cześć, od jakiej dekady/połowy XV w. w Polsce pojawili się kopijnicy?
Witam, w Polsce kopijnicza kawaleria była już od dawna jeśli o to chodziło. Polska pomimo że jest krajem wschodnim powoli zaczynała adaptować zachodni styl uzbrojenia i taktykę walki jeszcze długo przed XVw. Pozdrawiam.
Ale co masz na myśli mówiąć kopijnicy?
Już za Mieszka "świta" przyboczna wodza swoim standardem nie odbiegała od zachodnich wzorców (głównie chodzimi tu o najemników, czyli najczęściej wikingów). Z czasem ta cała "najemnicza świta" przeistaczałą się w ziemskich panów (gdy władca chcąc posiadać ich coraz więcej zaczął nadawać ziemię), którzy ciągneli razem z nim na wojnę. Z czasem było takowych coraz więcej, nie odbiegali oni też uzbrojeniem od przykładowych Niemców. Inna sprawa, że jeśli mówimy o wczesnych Piastach to takiej "elity z prawdziwego zdarzenia" było u nas niewiele, stąd też starć w stylu zachodnim należało unikać.
Kiedy więc w Polsce pojawiły się kopie? Moim zdaniem niewiele później niż na zachodzie.
Dodam, że na średniowieczu w zasadzie się nie znam, przeczytałem tylko pare książek i do tego dawno temu. Ot, tak to widzę ;)
Na pewno wcześniej niż w XIV wieku.
Z wikipedii:
Cytat:
Uzbrojenie żołnierza różnicował jego stan majątkowy oraz rodzaj wojska, w którym służył. Od czasów Władysława Łokietka istniała jazda ciężka, jazda lekka, oraz piechota. W załogach grodów istniały również jednostki piesze miejskie. Wyróżnić można też wojska techniczne, tzn. oddziały rzemieślników budujących mosty, tratwy, promy i machiny oblężnicze, wyrabiających czy naprawiających oręż. Istniały też tabory. Za Kazimierza Wielkiego wyodrębniono artylerię.
Uzbrojenie jazdy
Jazda ciężka używała silnych koni bojowych. Rycerz ciężkozbrojny posiadał hełm garnczkowy, zbroję i tarczę. Zbroją była kolczuga z plecionki lub kółek żelaznych, nakładana na tułów, ręce i nogi. Na kolczugę zakładano tunikę z cienkiej tkaniny. Ponieważ kolczuga nie wystarczała jako ochrona przy uderzeniach cięższej broni, jak maczuga albo berdysz, w pierwszej połowie XIV wieku na kolczugę poczęto nakładać zbroję łuskową. W drugiej połowie XIV wieku książęta i możniejsi rycerze, zaczęli używać pełnej zbroi z grubych blach żelaznych.
Do obrony służyła też niezbyt wielka przypominająca trójkąt tarcza. Wykonana była z drewna i obita skórą i blachą. Rycerz-szlachcic miał na tarczy wymalowany herb.
Uzbrojenie zaczepne stanowił miecz obosieczny, długości 120 do 130 cm. Rycerz miał też u pasa krótki sztylet i kopię drewnianą z żelaznym ostrzem. Kopia liczyła od 4 do 5,5 m długości. Zamożniejsi rycerze przykrywali swe konie ozdobnymi kropierzami i nakładali na ich głowę ochronę z kolczugi i blach.