Wersja do druku
Alessio Contrarini:
Widzisz w środku zmierzających w Twoją stronę karczmarza z Glorginą, tachają między sobą spory kocioł, z którego dobywa się bardzo smakowity zapach zupy rybnej. Za nimi przewrócony stół i zydel. W pobliżu walają się trzy puste talerze, dookoła nich kawałki ryb, cebuli i mokre plamy.
Alessio
O co był ten cały wrzask? - zapytał szczerze zdumiony
Alessio Contrarini:
Glorgina spojrzała na Alessio i coś odkrzyknęła, karczmarz machnął niecierpliwie wolną ręką rzucając w tileańskim zadruda woda, odzun ziem. Ma koszmarny, twardy akcent, ledwo go idzie zrozumieć.
Sven z Norski, Anna de Loiret:
Z drogi! usłyszeliście okrzyk Glorginy w staroświatowym ze środka tawerny, gdy Alessio znikł za jej otwartymi drzwiami.
Sven
Wbiegam do środka za Alessio patrząc co się tam dzieje.
Alessio
Spojrzał zniesmaczony takim pohańbieniem języka na karczmarza ale odsunął się skwapliwie.
Anna de Loiret
Pobiegła za Svenem.
Sven z Norski:
Wbiegając do środka widzisz Glorginę z karczmarzem tachającymi miedzy sobą spory kocioł z parującą zupą rybną, zmierzającymi prosto na Ciebie. Alessio zdążył odsunąć się z ich drogi. Murwa! rozdarła się Glorgina rozszerzywszy oczy na widok biegnącego wprost na kocioł Norsa.
Anna de Loiret:
Widok zasłaniają Ci szerokie plecy Norsa. Usłyszałaś okrzyk Glorginy.
Co robicie?
Anna de Loiret
Gdy wcześniej usłyszała "z drogi" a teraz "murwa", dodatkowo nie widząc co się dzieje, Bretonnka odbiegła w bok, nie zbliżajac się bliżej źródła okrzyku. Te wszystkie "dźwięki" były co najmniej niepokojące...
Sven rzuca się albo w bok szczupakiem na glebę, by uniknąć zderzenia.
Sven z Norski:
W ostatniej chwili udało się rzucić Norsowi szczupakiem w lewy bok, bo po prawej stronie stał Alessio. Prawie na dwa leżące nieruchomo ludzkie ciała pod samą ścianą tawerny.
Sven z Norski, Alessio Contrarini:
Usłyszeliście sapnięcie mijającego Was karczmarza Mało brakowało aby się w kocioł wchędożył. Zaraz po nim okrzyki Glorginy Nie włazić! War niesiem! Jedno i drugie w staroświatowym. Alessio podążając wzrokiem za rzucającym się w bok Svenem, dopiero teraz zauważył ciała mężczyzn leżące pod samą ścianą tawerny.
Anna de Loiret:
Pobiegła dalej nadbrzeżem, poza otwarte drzwi, pognana okrzykami krasnoludzicy. Zatrzymała się dopiero za otwartymi drzwiami tawerny. Usłyszała kolejne okrzyki Glorginy, by po chwiliujrzeć Ją dźwigającą wraz z karczmarzem kocioł z parująca rybną zupą. Zmierzają z nim wprost w stronę kanału. Krasnoludy znajdujący się tuż nad nim skończyli zwracać posiłek, podnieśli się z kolan i pośpiesznie odsunęły na bok.