Wersja do druku
Alessio
Spojrzał swej ukochanej głęboko w oczy,splótł ich ręce ze sobą - Mówiła o ślubie,odbieraniu porodu i... o tym że taką miłość trzeba chronić i wspierać bo jest niezwykle rzadka w dzisiejszych czasach - po czym posmutniał, przypominając sobie tamten ból w czasie rytuału i dodał - Jeszcze jedno,podczas rytuału ja..... czułem cierpienie naszych przyszłych dzieci - wypowiedział to z wyraźnym trudem - to było potworne.
Anna de Loiret
Ale... Jak to cierpienie? On znowu ma cierpieć? Przeciez... Rozpłakała się znowu tuląc się do piersi ukochanego.
Alessio
Skarbie,błagam nie roń łez,wiesz jak mnie one bolą - powiedział czule gładząc ukochaną po włosach i tuląc ją do siebie - I jak to znowu ma cierpieć? Co masz na myśli kochana?
Anna de Loiret
Rozmawiałam z Panią Jeziora i... Nieważne, dowiesz się w swoim czasie, a teraz chodźmy, chce mieć wszystko za sobą już i wrócić do ojca. Wstała i mimo słów ukochanego, po chwilowym uspokojeniu znów zaczęła płakać gorzko. Jednak szybko się uspokoiła znów mówiąc cicho - braciszku, jeszcze się spotkamy... Obiecuję ci to mój kochany.
Alessio
Ruszył za Anną,obrócił ją do siebie tak że ich ciała prawie się stykają,objął ją i wyszeptał jej niemal w usta : Księżniczko moja,powiedz mi co Ci na sercu leży. Widzę że coś Ci spokoju nie daje a nie powinniśmy mieć przed sobą żadnych tajemnic. Ja jestem dla Ciebie jak otwarta księga a Ty sekrety przede mną chowasz. Przecież wiesz że wszystko co powiesz zostanie między nami.
Anna de Loiret
Kolejny raz się rozpłakała ale w końcu udało jej się opanowac na tyle by mówić - Pani... Ona mi powiedziała, że owocem naszych zaślubin może być przywrócenie Rolanda z zaświatów, jako naszego potomka.
Alessio
Kochanie to cudownie,będę miał syna z charakterem wielkiego człowieka - powiedział unosząc ją do góry z radości i obcałowując po całym ciele - a co do tego cierpienia to się nie martw,to była tylko próba dla mnie. Na pewno nie spotka to naszego dzieciątka.
Anna de Loiret
Przestała wnet płakać i uśmiechnęła się promiennie, na jej twarzy Alessio nigdy nie widział takiej radości. Och jak mogłeś mnie tak nastraszyć, dzięki ci Pani, dzięki ci!
Alessio
To najpiękniejszy widok jaki w życiu widziałem - powiedział do niej uśmiechając się lekko i stawiając ją wreszcie na ziemi.
Anna de Loiret
Widujesz mnie przecież ostatnio codziennie - rzekła dalej z uśmiechem. Chodźmy zatem, zróbmy co trzeba i liczmy, że odnajdziemy szczęście.