Wersja do druku
Anna de Loiret
Nie rozumiejąc rozmowy w tym języku, usiadła z ulgą, wzdychając ciężko. Chwila wypoczynku podczas ostatnich dni to cudowna rzecz, nawet tak krótka. Ile można łazić i biegać o własnych nogach, nie o kopytach wierzchowca... Już mnie boleć zaczęły ehhh... Zaczęła marudzic Alessiowi, po czym wzięła się do jedzenia posiłku.
Alessio
Jeśli masz ochotę to gdy będziemy mieli później chwilę mogę ulżyć nieco Twojemu bólowi i rozmasować Ci nogi.... - rzekł w przerwie między kolejnymi kęsami nie przerywając jednak jedzenia posiłku.
Anna de Loiret
Tak! Złapał się, o to mi właśnie chodziło hihi - pomyślała sobie, odrzekła zaś unosząc głowę, z trudem powstrzymując słodki uśmiech i zachowując dworski ton - zobaczymy.
Zjedliście syty posiłek, na koniec jeszcze karczmarz przyniósł wam coś owinięte w jakiś dziwny bandaż, z jednej strony chropowaty i brązowy. Anna świetnie rozpoznała ten materiał. Trza było podgrzać, bo już zimne były, a i za mało na obiad. W bandażu długo ciepło zachowają, ale będą dość suche odparł w staroświatowym podając Wam po pakuneczku.
Alessio
Nie zrozumiał ani słowa ale po zapachu domyślił się że to posiłek,podziękował karczmarzowi skinieniem głową po czym powiedział do ukochanej chowając przy tym pakunek do torby - Zatem chodźmy do tej gildii gondolierów, oby nam znowu drzwi rada nie zamknęła przed nosem ale mając zapewnione poparcie tych chciwców szanse na zdobycie zgody na działania elfów wzrastają znacznie.
Anna de Loiret
Niech więc będzie - rzekła do Alessia nie wstając, tylko podając mu dłoń, wyczekując aż ją poprowadzi.
Alessio
Delikatnie acz stanowczo ujął lubą za rękę obdarzając ją promiennym uśmiechem który wystarczał za jakiekolwiek słowa.
Zaraz do Was dołączę - tylko piwo dopiję rzekła Glorgina w staroświatowym.
Wyszliście na zewnątrz. Wprost na Was zmierza siedmiu zabójców trolli z pancernika. Na ich czele idzie ten, który do Was krzyczał, z jedną drewniana nogą, hakiem zamiast dłoni i przepaską na jednym oku. W ryja kłamliwa szmato?! warknął w staroświatowym patrząc się wprost na Annę.
Anna de Loiret
Do Alessia szeptem w bretonńskim, zaciskając jednocześnie mocniej jego dłoń - nie wtrącaj się, ja to załatwię. Do krasnoluda, starając się zachować zimną krew, uniosła dumnie głowę i rzekła - powiedz mi zatem... Które me słowo kłamstwem było? Bo okłamywać was celowo nie zamierzałam, honor mi nie pozwala.
Alessio
Zaszczękał zębami ze złości jednak z trudem zachował spokój. Wiedział że rzucenie się na krasnale byłoby samobójstwem ale i tak krew mu się zagotowała gdy usłyszał jakim tonem się do jego lubej zwraca ten popieprzony pokurcz, do tego z pewnością nie było to nic miłego - Shallyo daj mi siłę abym nie zrobił nic głupiego - pomyślał i skupił się na sylwetce wybranki.