Wersja do druku
Anna de Loiret
Zrobiła wielkie oczy na chwile myśląc - a czemu on taki miły dla mnie? Hmm... Może zrozumiał swój błąd i nauczył się okazywać szacunek szlachcie... Tak, a ja mu przebaczę, wszak Roland zawsze powtarzał że muszę przebaczać lekkie zniewagi...
Anna de Loiret, Alessio Contrarini, Arden z Loningbrucku
Karczmarz odsapnął uspokoiwszy się wyraźnie po słowach Alessia. Czyli dwie i pół złotej monety to będzie kosztować. Jedna za pokój i półtorej za kąpiel. Jakieś jadło szykować? rzekł po tileańsku do cyrulika. Za Ardenem i karczmarzem ze schodów zeszła jedna ze służących. Chyba usłyszała Alessia, bo nie narobiła wrzasku na widok Anny.
Anna de Loiret
Alessio, chodź już na górę bo pieką te oparzenia, och chyba całą noc zamiast odpoczywać przecierpię - rzekła do niego cicho w bretońskim, opierając głowę na jego ramieniu.
Alessio
Jadła nam nie trzeba, jedynie mleko i coś do zrobienia nowych okładów - rzekł płacąc należność,po czym dodał do Ardena wręczając mu jego rzeczy - proszę,tu są, a niedługo ja chyba będę musiał zostać Twym dłużnikiem i to dosłownie ale później o tym porozmawiamy - zakończył i zaczął prowadzić Annę na górę.
Techniczny
Załóżmy że Alessio płaci temu chciwemu dziadydze od razu koszt mleka i szmat na opatrunki ;D
Zaraz będzie wszystko przyniesione do pokoju Państwa odrzekł karczmarz po tielańsku po przyjęciu zapłaty.
Techniczny:
Arden odzyskuje to z kasy co zostało z Jego sakiewki u Alessia oraz miksturę leczniczą.
Alessio - 3 złote monety za całe zamówienie.
Alessio
Nic nie odpowiedział tylko skinął mu głową i w milczeniu poprowadził Annę do pokoju.
Arden z Loningbrucku
Posiłek będzie gotowy za jakieś pół godziny rzekł Ci gospodarz po tileańsku zanim zniknął na zapleczu.
Anna de Loiret
Zadowolona szlachcianka puściła rękę Alessia i położyła się z wyraźnym uśmiechem na twarzy, wyczekując na kąpiel. Przeciągnęła się i spojrzała na ukochanego a po policzkach spłynęły jej łzy radości.
Alessio
Aniu co się stało? - podszedł do niej wyraźnie zaniepokojony przyklękając przy łożu.
Anna de Loiret
Nic... Nie widzisz że to nie są łzy płynące ze smutku? Cieszę się ze wszystkiego, z tego że przeżyliśmy, z tego że wracamy do Bretonni i z tego że jesteśmy razem... I z tego że mój braciszek wróci na świat, tylko czy będę umiała być dobrą matką dla niego? Sama nie wiem... Lękam się że nie sprostam temu wyzwaniu.