Europa Barbarorum II

Tak...ten "renfer" :D
Prawdę mówiąc można było się spodziewać takich zagrywek, po tym jak zobaczyłem sweboza z minigunem :O
Mnie najbardziej zastanawia balans jednostek.Otóż kiedyś grając w TATW 1.4, uważałem, że zrobili to idealnie, po czym w 2.1 totalnie spieprzyli...dla przykładu:Kawaleria miała większy problem z ubiciem uciekającej piechoty, niż z walczącym - paradoks!Mam nadzieje, że takie idiotyczne zachowania AI tutaj nie będą miały miejsca!W tym rozdziale, Twórcy naprawdę powinni zagrać w BC - kurczę...znowu to BC :D
Uważam, że ten aspekt, jest równie ważny co stabilność modyfikacji :]

Kolejna ciekawą rzeczą, to rekrutacja...Będzie podział regionalny(np.Rzymskie jednostki tylko w Italii, itd.)?Bodajże coś takiego było w pierwszej odsłonie...
A budynki?Trzeba będzie zajmować się asymilacją nowo podbitych ziem, aby szkolić co lepsze jednostki?Jeżeli dobrze pamiętam, to w 1ce troszkę to zajmowało...budowa auxilaria, itp.

"Renifer" z tego co widziałem gdzieś na jakiś grafikach jest chyba jak najbardziej "akuratny". Chociaż wygląda dość dziwnie jak na mój gust i to raczej z powodu nieznajomości kultury i sztuki tego narodu :P. Dla przykłady zbroja paradna. Przesadzona ta czapa jest :P
[spoiler:2dmclcho]http://bialczynski.files.wordpress.c...nn-4395081.jpg[/spoiler:2dmclcho]

Cytat:

---

Zamieszczone przez ałtsajder

Kolejna ciekawą rzeczą, to rekrutacja...Będzie podział regionalny(np.Rzymskie jednostki tylko w Italii, itd.)?Bodajże coś takiego było w pierwszej odsłonie...
A budynki?Trzeba będzie zajmować się asymilacją nowo podbitych ziem, aby szkolić co lepsze jednostki?Jeżeli dobrze pamiętam, to w 1ce troszkę to zajmowało...budowa auxilaria, itp.

---

Tutaj też ma być podobnie. Nie wiem czy czytałeś, ale gdzieś w tym temacie są przetłumaczone zapowiedzi dla Rzymu i Kartaginy z opisem budynków administracyjnych. W EB II ma to być nawet bardziej rozbudowane niż w jedynce (dodatkowo polecam tą lekturę ftp://ftp.europabarbarorum.org/EBII%...0Authority.pdf. Zarządzanie prowincją nie będzie takie łatwe, zważywszy na pojawienie się różnych grup etnicznych (w postaci budynków reprezentujących poszczególne grupy - trochę info na ten temat znajdziesz tutaj http://forums.totalwar.org/vb/showth...f-North-Africa). Do tego dochodzą różne "bonusy" w postaci "okresowych jednostek", które mają znikać np na żniwa oraz w rzymskiej frakcji konieczność posiadania "imperium" aby nie dostać ujemnych bonusów do prowadzenia wojny. Gdzieś czytałem, że ma być mniej blitzkriegu, a więcej główkowania nad utrzymaniem zdobyczy terytorialnych.

Jedynie Saka Tigrahauda nosili właśnie takie czapy.

Cytat:

---

Zamieszczone przez Rapsod

Jedynie Saka Tigrahauda nosili właśnie takie czapy.

---

Tigrahauda ?? Domyślam się, że to jakieś określenie jakiejś grupy, plemienia?

Saka Rauka (Sacarauli), Saka Tigrahauda (właśnie od tych czapek), Saka Haomawarda (ćpający Haomę czymkolwiek by ona nie była) i Ma-Saka, czyli Massageci (Wielcy Sakowie?).

Co do modyfikacji to bardzo dobry pomysł jak wyjdzie (nieprędko) napewno zagram ale starożytnosc na silniku Medievala jakoś do mnie nie przemawia. Przyznaje że jak pierwszy raz grałem w Medievala to byłem podniecony grafiką animacjami itp. ale jak już ochłonołem to zauważyłem co lepsze w Rome WALKI !! zawsze w medievalu mnie wkurzało jak wysyłałem calą armie a biło się 3 zołnierzy a reszta grzecznie czekała w kolejce :/ Ale to tylko moje zdanie i co ja tam wiem :D

Ave EBmaniacy :)
W ramach rozruszania tematu i pobudzenia apetytu na moda, poniżej wrzucam tłumaczenie wszystkich jednostek Bojów z trzech ostatnich opublikowanych zapowiedzi.
Całość tłumaczenia jest już gotowa i mam nadzieję, że niedługo zostanie opublikowana. Idąc za Waszymi radami, tym razem również będzie to e-book.
W tym miejscu bardzo chciałbym podziękować nieocenionemu Baal-Melkartowi za fachową pomoc w recenzji, poprawkach i wyprostowywaniu wszystkich błędów merytorycznych oraz bogaty komentarz :)
Miłego czytania i oczywiście zachęcam do dyskusji oraz oczekiwania na całość materiału :)

WOJOWNICY BOJÓW


Klappagnetoi („Kamienni zabójcy”)
[spoiler:9mzx4s14]http://i.imagehost.org/0236/klappagnetoi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Klappagnetoi oznacza „kamiennych zabójców”. Znani z używania proc, Celtowie wydali na świat znakomitych procarzy. Mimo że nieliczni, są uważani za najlepszych w całej północnej Europie. Jednak ci ludzie nie są prawdziwymi wojownikami i nie nadają się do walki wręcz z wyjątkiem innych procarzy i lżejszych jednostek. Jeśli utrzymają się na dystans, ci ludzie mogą wyrządzić wrogowi poważne straty w krótkim czasie sprawiając, że opancerzeni przeciwnicy pomyślą dwa razy zanim wejdą w ich strefę ognia.

Historycznie, procarz był powszechnym widokiem na starożytnych polach bitewnych. Proca i kamień używane poprawnie z pewnością mogły być bardziej zabójcze niż oszczepy i strzały, a dla żołnierzy z małymi tarczami lub bez nich, procarze należą do najgroźniejszych przeciwników, z którymi przyszło im się mierzyć. Wydaje się, że Celtowie faworyzowali procę i pocisk nad łukiem i strzałą. Skrzynie z pociskami do procy znaleziono np. w Wielkiej Brytanii, co dokumentuje ich powszechne wykorzystywanie pośród Celtów. Czy to w obronie Dunon (lub Oppidum) czy też w walce na otwartym polu, procarze są cenni w każdej formie działań wojennych i nie należy ich lekceważyć. Szczególnie na odległość!

Berukomtouga Selgoi (Beh-roo-com-too-gah Sell-goy - "Myśliwi strzały i łuku")
[spoiler:9mzx4s14]http://i.imagehost.org/0067/Berukomt...elgoi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Ci żołnierze pochodzą z najuboższych warstw klasy wolnych ludzi i dlatego, że nie stać ich na więcej wojennego ekwipunku, walczą prostym łukiem i włócznią. Celtycki łuk lub inaczej Tougi jest prostym łukiem używanym głównie do polowań. Choć jest w stanie miotać strzały na sensowny dystans i z pokaźną siłą, to nie może się równać z bojowymi łukami używanymi przez ludy azjatyckich stepów. Chronieni tylko przez swoje ubrania i okazjonalnie hełm, ci myśliwi znajdują się w poważnie niekorzystnej sytuacji podczas walki łuczniczej przeciwko profesjonalnym oddziałom strzeleckim i powinni jej unikać za wszelką cenę.

Berukomtouga Selgoi są żołnierzami w niepełnym wymiarze czasu. Nie mogąc sobie pozwolić na dłuższe życie wojownika, składają się głównie z myśliwych przyłączających się podczas kampanii nim powrócą do prostszych źródeł utrzymania. Z tego powodu, nie są oni szczególnie zawzięci i nie należy oczekiwać, że wytrzymają w walce dość długo, chociaż ich włócznie dają im przewagę nad innymi łucznikami i zapewniają dobrą ochronę przeciwko kawalerii. Zwyczajnym zadaniem tych łuczników jest nękanie i osłabianie przeciwnika, aniżeli zadania mu znaczących strat. Posiadają jednak zdolność szybkiego przemieszczania, a ich strzały nie są całkowicie nieszkodliwe – jeśli dobrze się rozmieszczą, mogą być śmiertelnie groźni.

Historycznie, starożytny celtycki świat był pół-feudalnym społeczeństwem, złożonym z wojującej arystokracji rządzącej wasalami i wolnymi obywatelami. Ci żołnierze pochodzą z wolnej klasy i zdecydowali się podążać ścieżką wojownika by walczyć dla swojego plemienia, wolności, chwały i łupu wojennego.

Walczyli szeroką gamą broni, którą sami sobie musieli zapewnić i utrzymać, więc tylko bogatsi mogli pozwolić sobie na walkę, jako wojownik w pełnym zakresie czasu. Większość z tych mężczyzn pomimo ich niskiej pozycji nie było słabeuszami i posiadali doskonałe morale w połączeniu z wytrwałym duchem walki. Stanowili większość żołnierzy wczesno celtyckich armii, które terroryzowały mieszkańców Italii i Grecji w IV-III wiekach p.n.e. W późniejszych czasach, głównie z powodu rozwoju podległości wśród Celtów, liczba wojowników z klasy wolnych ludzi powoli się zmniejszała – lordowie preferowali zapłacić i wyposażyć wasali lub niewolników, aby ci walczyli dla nich, chociaż wielu wojowników wolnej klasy nadal wybierało, aby pokazać się na polu bitwy.

Uisusparos Kingetoi (Wai-soo-spar-os kin-get-oy - "Doskonali włócznicy")
[spoiler:9mzx4s14]http://f.imagehost.org/0313/uisuspar...getoi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Ci żołnierze przynależą do średniej klasy wolnych ludzi i mogą sobie pozwolić, aby zobowiązać się w pełni życiu wojownika. Składają się z mężczyzn w przedziale wieku od młodych do w średnim wieku i można ich odznaleźć, jako najemników w wielu armiach całej Europy, a nawet Anatolii.
Będąc umiarkowanie zamożnymi, mogą sobie pozwolić na kilka podstawowych elementów ochrony w postaci dużej tarczy i być może prostego hełmu. Walczą zazwyczaj z nagim torsem uzbrojeni w Gaesum, czyli słynną celtycką włócznię oraz pęk oszczepów. Podczas bitwy preferują walkę w formacji „muru tarcz” maksymalizując ochronę zapewnianą przez tarcze i używając swych włóczni do zwalczania piechoty i kawalerii w szczególności, mogącej ponieść znaczne straty starając się zaatakować tą formację od czoła. Biorąc pod uwagę, ze ich tarcza jest ich jedyną ochroną, są wrażliwi na ostrzał z flanki lub od tyłu, a zatem należy o nich zadbać, gdy nie są wspierani przez własne jednostki strzeleckie. Podczas ataku, przed przystąpieniem do rozbicia przeciwnika w jednej przerażającej szarży, Uisusparos Kingetoi rzucą swoje oszczepy by osłabić i zmieszać jego formację. Jeśli wymaga tego sytuacja, mogą także występować w roli improwizowanych harcowników.

Historycznie, starożytny celtycki świat był pół-feudalnym społeczeństwem, złożonym z wojującej arystokracji rządzącej wasalami i wolnymi obywatelami. Ci żołnierze są tymi z wolnej klasy, którzy zdecydowali się podążać ścieżką wojownika i walczyć dla swojego plemienia, wolności, chwały i łupu wojennego.

Walczyli szeroką gamą broni, którą sami sobie musieli zapewnić i utrzymać, więc tylko bogatsi mogli pozwolić sobie na walkę, jako wojownik w pełnym zakresie czasu. Większość z tych mężczyzn pomimo ich niskiej pozycji nie było słabeuszami i posiadali doskonałe morale w połączeniu z wytrwałym duchem walki. Stanowili większość żołnierzy wczesno celtyckich armii, które terroryzowały mieszkańców Italii i Grecji w IV-III wiekach p.n.e. W późniejszych czasach, głównie z powodu rozwoju podległości wśród Celtów, liczba wojowników z klasy wolnych ludzi powoli się zmniejszała – lordowie preferowali zapłacić i wyposażyć wasali lub niewolników, aby ci walczyli dla nich, chociaż wielu wojowników wolnej klasy nadal wybierało, aby pokazać się na polu bitwy.

Londo Epatoi (Lon-doh E-pat-oy. „Dzicy Jeźdźcy”)
[spoiler:9mzx4s14]http://f.imagehost.org/0068/eponados_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Celtowie ze wschodniej Europy są znani ze swojej dzikiej natury wojennej, a to w połączeniu z długą i sławną tradycją kawaleryjską sprawia ukształtowanie świetnej kawalerii o podobnie zorientowanych temperamentach. Znanie ze swych wielu odważnych zasadzek, Londo Epatoi są szybkimi i zwinnymi jeźdźcami, którzy dają przykład w każdej mniejszej lub większej kampanii bądź rajdzie. Siedząc w galijskim siodle mogą wykonać potężniejszą szarżę niż inni jeźdźcy posiadający podobne uzbrojenie i mogą walczyć wręcz jak kawaleria większej rangi. Ci jeźdźcy spełniają konieczność przeprawiania kawalerii, która sprawdza się w szybkim ataku „hit-and-run” z godną uwagi wytrzymałością w walce wręcz.

Historycznie, ci jeźdźcy rozpowszechnili się wszędzie. Obrazy ukazujące jeźdźców z nagim torsem, sterczącymi włosami i posiadającymi miecz, pojawiają się na terenach dzisiejszych południowych Niemczech i Turcji i wydają się być prawie identyczne, pomimo, że zostały odkryte w miejscach oddalonych od siebie o tysiące kilometrów. Podczas gdy na zachodzie, Galowie do perfekcji opanowali swój styl jazdy konnej, równoległe wydarzenia miały miejsce na wschodzie, gdzie kawaleria stała się symbolem prestiżowego i odnoszącego sukcesy wojownika.

Acus Eporedoi(Ak-us E-po-red-oy „Szybcy/Lotni Jeźdźcy”)
[spoiler:9mzx4s14]http://i.imagehost.org/0588/acus_eporedoi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Acus Eporedoi to szybcy i dobrze uzbrojeni kawalerzyści: podstawa armii w wojnach epoki żelaza. W celtyckiej Europie, nacisk na kawalerię jest dobrze znany i słusznie …. Acus Eporedoi są wśród wielkich kawalerzystów plemienia i państwa. Ich bronią z wyboru jest ładunek włóczni i oszczepów, a ich ciągłe szkolenie w parze z dobrą/doskonałą jazdą konną pozwala osiągnąć im dobre wyniki w walce z godną podziwu wytrzymałością. Podobnie jak w innych bogatszych lub składających się z możnych oddziałach, ich umiejętność i dostęp do lepszego sprzętu zwiększa się w miarę kolejnych reform następujących w miarę upływu czasu, co pozwala im pozostać średnią kawalerią do wyboru pośród Celtów.

Historycznie, średnia klasa Celtów składała się głównie z ludzi wolnych w obrębie plemienia lub państwa. Ci ludzie byli wolni w wyborze swojej drogi życia w granicach praw i konstytucji. Dotyczyło to również poświeceniu swojego życia rolnictwu, handlowi lub innym zawodom. Walka była tylko jednym z zawodów, zwłaszcza, że nigdy nie była daleko. Bogatsi pośród tej klasy średniej często mogli sobie pozwolić na posiadanie galijskich kucy do wykorzystania w walce, jako pół-profesjonalna kawaleria w okresie kampanii wojennej. Ci których było na to stać są reprezentowani przez Acus Eproedoi.

Pomimo, że rasy większych koni były znane pośród zachodnich Galów oraz wschodnich Celtów, niewątpliwie zrodzone z większych hodowli scytyjskich na wschodzie i stanowiących wyłączną własność możnych, przytłaczająca liczba galijskich wierzchowców była dość mała jak na współczesne standardy, o wielkości zbliżonej do kucyków. Są one jednak niezwykle wytrzymałe, zwinne, odporne na choroby i bardzo silne w stosunku do swojej wielkości. Te wspaniałe cechy ich wierzchowców, zwiększone cztero rogatym galijskim siodłem dają Celtom idealne połączenie do walki na wzgórzach, gęstych lasach i innych różnorodnych terenach ich ojczyzny.

Batoroi (Bah-tor-oy – „Bojownicy”)
[spoiler:9mzx4s14]http://i.imagehost.org/0027/batoroi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Pochodzący z wyższej klasy wolnych ludzi, Batoroi są w stanie żyć, jako pełnoetatowi profesjonalni żołnierze. Mogą sobie pozwolić, by uzbroić się w długi miecz, bardzo prestiżową broń w społeczeństwie celtyckim, a ich względna zamożność jest także okazywana w lepszej jakości noszonych szat, chociaż niektórzy nadal będą walczyć z gołymi torsami. Większość posiada wykonane z brązu lub żelaza naszyjniki wokół swoich karków, aby zaznaczyć swój wyższy status społeczny. Dla ochrony noszą dobrej jakości dużą tarczę i czasami metalowy hełm. Tylko niektórzy mają jakąkolwiek formę pancerza, zazwyczaj w formie skórzanego kirysu [Termin pochodzi z łacińskiego coriaceus - skórzany, zrobiony ze skóry – komentarz Baal]. W późniejszych okresach wzrasta rozpowszechnienie i jakoś pancerzy, dlatego więcej żołnierzy tej formacji nosi skórzane kirysy lub rzadziej koszulki kolcze. Metalowe hełmy są niemal powszechne, ale skórzane typy hełmów nie należą do rzadkości.

W walce, Batoroi są okrutni. Zgodnie z powszechną celtycką taktyką rzucają swoimi oszczepami w przeciwnika zanim przystąpią do próby rozbicia przeciwnika przy pomocy jednej potężnej szarży. Nawet, jeśli ich wróg wytrzyma początkowy atak, wyśmienite morale Batoroi oznacza, że są bardziej niż chętni do kontynuowania walki w bliskim zwarciu, gdzie ich długie miecze mogą okazać się niezwykle zabójcze.

Historycznie, starożytny celtycki świat był pół-feudalnym społeczeństwem, złożonym z wojującej arystokracji rządzącej wasalami i wolnymi obywatelami. Ci żołnierze są tymi z wolnej klasy, którzy zdecydowali się podążać ścieżką wojownika i walczyć dla swojego plemienia, wolności, chwały i łupu wojennego.

Walczyli szeroką gamą broni, którą sami sobie musieli zapewnić i utrzymać, więc tylko bogatsi mogli pozwolić sobie na walkę, jako wojownik w pełnym zakresie czasu. Większość z tych mężczyzn pomimo ich niskiej pozycji nie było słabeuszami i posiadali doskonałe morale w połączeniu z wytrwałym duchem walki. Stanowili większość żołnierzy wczesno celtyckich armii, które terroryzowały mieszkańców Italii i Grecji w IV-III wiekach p.n.e. W późniejszych czasach, głównie z powodu rozwoju podległości wśród Celtów, liczba wojowników z klasy wolnych ludzi powoli się zmniejszała – lordowie preferowali zapłacić i wyposażyć wasali lub niewolników, aby ci walczyli dla nich, chociaż wielu wojowników wolnej klasy nadal wybierało, aby pokazać się na polu bitwy.

Kombaragoues (Kom-bar-ag-o-wes. „Ci, którzy dzielą chleb”)
[spoiler:9mzx4s14]http://f.imagehost.org/0777/drutonedammoi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Kombaragoues są ochroną osobistą oraz głównymi wasalami potężnych Argoi. Elitarny status, Kombaragoues zaopatrują Argoi w doświadczonych wojowników związanych etosem ochrony swojego wodza, wspierając jednocześnie jego dążenia do chwały i prestiżu. W zamian otrzymują rozmaite dary i godności nadawane przez ich wodza oraz pozostają w najwyższej pozycji pośród innych wojowników. Podstawowym arsenałem tej piechoty jest drugi (pod kątem zamożności) zaraz po Argoi i w miarę upływu czasu, postępy w celtyckiej technologii i metalurgii sprawiają, że kolczugi wraz z żelaznymi hełmami staja się bardziej powszechne, w wyniku czego Kombaragoues stają się bardziej potężni i śmiercionośni.

Historycznie, celtyckie społeczeństwa były głównymi propagatorami wasalstwa. Wojownicy i generałowie odnoszący największe sukcesy będą wielbieni i chwaleni w obrębie plemienia lub państwa i jako tacy będą przyciągać i pozyskiwać do służby innych. Każdy wasal lub wojownik będzie miał poza walką różne uzdolnienia. Nie każdy poddany był urodzonym wojownikiem, nie mniej jednak, cechy te w połączeniu z najwyższej klasy szermierką i umiejętnością walki, sprzężone z niezwykłą lojalnością i oddaniem będą na siebie szybko zarabiać miejscem wewnątrz wiodących i najbardziej nagradzanych wasali pośród możnych i królów. To właśnie tacy mężczyźni są reprezentowani przez oddział Kombaragoues.

Argoi (Ar-goy – „Możni”)
http://f.imagehost.org/t/0769/argoi_boii.jpg
Argoi należą do śmietanki społeczeństwa celtyckiego i dopełniają część najbardziej elitarnych wojowników, jakich Celtowi byli w stanie zmobilizować.
Walczą pieszo używając najlepszego ekwipunku, który można kupić za pieniądze: wysokiej jakości miecza oraz Gaesum tj. solidnej wojennej włóczni. Każdy wojownik posiada wykonany z brązu, bogato zdobiony hełm typu Montefortino dodatkowo ozdobiony pióropuszem, jak również dużą tarczę ozdobioną kolorowymi wzorami. Wielu może sobie pozwolić na noszenie jakiegoś rodzaju pancerza, zwykle składającego się z kirysu z utwardzonej skóry lub zwykłej koszulki kolczej sięgającej poniżej pasa. W miarę upływu czasu, zwiększona dostępność żelaza oraz rozwój bogactwa klasy możnych sprawia, że oddziały Argoi stają się coraz bardziej ciężej opancerzone, w większości wybierając noszenie kolczug wyposażonych w dodatkową warstwę ochronną na ramionach. Podczas gdy we wschodniej Europie, żelazny hełm nowego typu z ulepszonym nakarczkiem, będzie stanowić podstawę dla rzymskiego hełmu typu „Coolus” (LINK1), stając się powszechnym wyborem wielu wojowników.

Podczas bitwy, Argoi są zachwycającym widokiem do zapamiętania. Wiodący celtycki zastęp na przedzie, ci ludzie potrafią złamać przeciwnika w jednej wściekłej szarży. Zdolni do zatrzymania kawalerii dzięki swoim długim włóczniom lub zasiekania piechoty swoimi mieczami nie obawiają się na polu bitwy niczego prócz ostrzału. W związku z tym powinni starać się szybko zbliżyć do wroga. Ich morale nie ma sobie równych i biorąc to pod uwagę, że stracą najwięcej w przypadku porażki, są bardzo zmotywowani. Na pole bitwy wchodzą pierwsi i schodzą ostatni, pozostawiając niezapomniane wrażenie na kilku, którzy przeżyli spotkanie z nimi.

Historycznie, Ci ludzie pochodzili z najwyższej klasy celtyckiego społeczeństwa. Potężni i bardzo bogaci, mogli sobie pozwolić w życiu na najlepsze rzeczy. Mimo, że nosili złote naszyjniki, bransolety i bogate stroje oraz inne ozdoby, z pewnością nie byli dekadenckimi głupcami. Ich pozycja została zdobyta i utrzymana jedynie przez lata zachowania stałej czujności i waleczności, coś co doskonalili dzięki codziennym treningom. Biorąc pod uwagę czas potrzebny na osiągnięcie takiego poziomu, większość była mężczyznami w średnim wieku w sile wieku, hartowanymi przez wiele wyzwań, którym musieli stawić czoła. Sprawiło to, że byli mniej lekkomyślni lub spragnieni chwały niż młodsi wojownicy oraz groźniejszym wrogiem, któremu trzeba było stawić czoła.

Aby zwiększyć ich autorytet i zabezpieczyć się w walce, będą utrzymywać orszak wasali i poddanych, takich jak słynni solduroi Akwitanów. [Akwitanowie to nazwa zbiorcza związku plemion pochodzenia iberyjskiego. Od nich pochodzi nazwa krainy historycznej i regionu administracyjnego w dzisiejszej Francji – komentarz Baal], których ekwipowali własnym kosztem. Było to rozszerzenie systemu podległości, które doprowadziło do utworzenia dużych i dobrze uzbrojonych zawodowych armii z końca celtyckiej epoki oraz spadek klasy wolnych ludzi.

Gargokladioi (Gar-go-klad-e-oy. „Okrutne Miecze”)
[spoiler:9mzx4s14]http://i.imagehost.org/0380/gargokladioi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Powoływani, gdy nadchodzi wojna, Gargokladioi odpowiadają najszybciej. Pochodzący z całej celtyckiej Europy, są wolnymi członkami plemienia lub państwa, którzy wybrali podążanie ścieżką wojownika. Uzbrojeni w miecze, które wygrali w pojedynkach lub zabrali od lepiej wyekwipowanego poległego przeciwnika (tylko kilku bogatszych może sobie pozwolić na wykonanie miecza dla siebie). Podczas gdy niektórzy zatrudnili się w zamian za żołd, inni szczerze walczą o własną ochronę z perspektywą zdobycia dla siebie sławy i bogactwa. Najpierw atakują oszczepem, a następnie przystępują do szarży z mieczem na czele. Ci żołnierze są podstawowymi wojownikami w każdej celtyckiej armii lub grupie najazdowej, zapracowując na swoją opinię przez umiejętność walki i morale pozwalające im pozostać w walce o wiele dłuższy czas przeciwko podobnie uzbrojonym wrogom. Są niezawodnymi i szybkimi wojownikami, mile widzianymi przez każdego wodza.


Historycznie, w celtyckiej armii, wojownik uzbrojony w miecz nie był najczęściej występującym przeciwnikiem, którego można było napotkać w świecie Celtów. Do obecnej chwili w grobach z epoki żelaza odnaleziono więcej włóczni, jednak miecz może być postrzegany, jako swego rodzaju broń świadcząca o statusie, którą odnoszący sukcesy lub bogaty wojownik chciał zabrać ze sobą. Miecz mógł być wykorzystywany, jako druga broń, jeśli ktoś posiadał włócznię lub pęk oszczepów do rzucania. Mimo to, ta broń musiała mieć duże znaczenie w walce i dla tych, którzy mieli szczęście ją posiadać. Jednym z galijskich słów określających miecz jest klad-, prawdopodobnie doprowadziło do powstania słowa gladius.

Mogeto Epathias (Mo-get-oy Ey-pat-hi-as, „Potężni Jeźdźcy”)
[spoiler:9mzx4s14]http://i.imagehost.org/0873/donno_eporedoi_boii.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Możni celtyckich krain, często wybierali się na wojnę konno, po tym jak zmalała rola rydwanu, jako ich głównego pojazdu. Mogeto Epathias są wschodnio-celtycką wersją galijskich Donno Eporedoi, i są tak samo zabójczy. Przystępują do bitwy z włóczniami wykorzystywanymi do szarzy i mieczami do walki wręcz. Ich pancerzem jest utwardzana skóra, a w późniejszych epokach są widziani z koszulką kolczą oraz coraz dłuższym tnącym unikalnym mieczem celtyckiej kawalerii. Hełmy obejmują typ Montefortino, w późniejszym okresie typ Agen Port oraz hełmy z utwardzonej skóry. Niektóre elementy ich arsenału są unikalne dla wschodnich obszarów Europy, w których panowali i osiedlili się Celtowie, należą do nich pochwy na miecze wykonane w stylu roślinnym (lub Waldalgesheim), które są jednymi z najbardziej ozdobnych i szczegółowych pochw epoki żelaza. W sumie kawaleria jest podstawą celtyckich działań wojennych i nikt nie był postrzegany, jako mający tak chwalebną i prestiżową reputację jak ci kawalerzyści. Ich morale nie ma sobie równych i biorąc pod uwagę, że stracą najwięcej w przypadku porażki, są bardzo zmotywowani. Na pole bitwy wchodzą pierwsi i schodzą ostatni, pozostawiając niezapomniane wrażenie na kilku, którzy przeżyli spotkanie z nimi.


Historycznie, Ci ludzie pochodzili z najwyższej klasy celtyckiego społeczeństwa. Potężni i bardzo bogaci, mogli sobie pozwolić w życiu na najlepsze rzeczy. Mimo, że nosili złote naszyjniki, bransolety i bogate stroje oraz inne ozdoby, z pewnością nie byli dekadenckimi głupcami. Ich pozycja została zdobyta i utrzymana jedynie przez lata zachowania stałej czujności i waleczności, coś, co doskonalili dzięki codziennym treningom. Biorąc pod uwagę czas potrzebny na osiągnięcie takiego poziomu, większość była mężczyznami w średnim wieku w sile wieku, hartowani przez wiele wyzwań, którym musieli stawić czoła. Sprawiło to, że byli mniej lekkomyślni lub spragnieni chwały niż młodsi wojownicy oraz groźnym wrogiem, któremu trzeba było stawić czoła. Aby zwiększyć ich autorytet i zabezpieczyć się w walce, będą utrzymywać orszak wasali i poddanych, takich jak słynni solduroi Akwitanów, których ekwipowali własnym kosztem. Było to rozszerzenie systemu podległości, które doprowadziło do utworzenia dużych i dobrze uzbrojonych zawodowych armii z końca celtyckiej epoki oraz spadek klasy wolnych ludzi.

Gaisatoi(Gaisatoi, „Tamci z oszczepem”)
[spoiler:9mzx4s14]http://i.imagehost.org/0813/gaesatoi_boii_censored.jpg[/spoiler:9mzx4s14]
Gaisatoi są wspaniałymi oddziałami szturmowymi przeznaczonymi do prowadzenia ataku, jak również elitarną piechotą przodującą w umiejętnościach i wydajności. Ze względu na ich nagość, siali strach w sercach wrogów nieprzywykłych do ich bezwstydnego popisu. Chociaż prawdziwie profesjonalni wojownicy byliby mistrzami w posługiwaniu się wieloma broniami i stylami walki, Gaisatoi są głównie znani ze swoich zdolności w posługiwaniu się włócznią i przede wszystkim mistrzostwem w posługiwaniu się ciężkim oszczepem. Wielu z nich walczy nago, ponieważ są pewni, że ich bogowie wojny oglądają i chronią ich z góry. Powinni polec w chwalebnej bitwie, wtedy wznowią walkę i ucieszą się z uczty w zaświatach obok swoich towarzyszy. Bogato wyposażeni dzięki udanym wojnom i wielu bitwom, Gaisatoi są profesjonalistami w każdym calu, a prowadzeni przez własnych królów stanowią cześć najbardziej przerażających wojowników, jakich można znaleźć w Galii.

Historycznie, Gaisatoi są w pewnym stopniu zagadką, co do prawdziwej pisowni ich nazwy. W łacinie nazywa się ich Gaesatae, a Polibiusz twierdził, że ich nazwa opisuje ich, jako najemników. Jednak etymologia w języku galijskim to inna sprawa. Galijski prefix gasio- jest najczęściej identyfikowany z oszczepem, podczas gdy słowo lancia najczęściej utożsamia się z lancą i włócznią. Gaison jest prawdopodobnie przodkiem rzymskiego pilum, z tym, że gaison może być cięższym oszczepem przeznaczonym do maksymalnego uszkodzenia formacji wroga i jego żołnierzy. Ze względu na łacińską pisownię i to, co jest wiadome o języku galijskim, prawdopodobne wersje ich nazwy mogą obejmować Gaesatoi, Gaisateis lub Gaisatis, każda jedna oznacza to samo ogólne znaczenie. W walce są znani ze swojego najsłynniejszego zwycięstwa nad rzymianami w bitwie pod Fiesole (Faesulae) w 225 r. p.n.e., gdzie nie zostali wspomniani, jako nadzy ponieważ najprawdopodobniej byli ubrani, oraz z wielkiej klęski w bitwie pod Telamonem w 225 r. p.n.e., gdzie ukształtowanie terenu zmusiło ich do rozebrania się.

Dzięki nazgool te opisy zapewne też mi sie przydadzą przy spalszczaniu EB I ;)

Ave :)
Zgodnie z obietnicą, poniżej wrzucam link do kolejnej przetłumaczonej zapowiedzi (a właściwie 3 skompilowanych zapowiedzi frakcji Bojów).
http://totalwar.org.pl/wp-content/uploa ... -bojow.pdf

W tym miejscu jeszcze raz wielkie dzięki składam Baal-Melkartowi za wszelaką pomoc w trakcie prac nad tłumaczeniem :) oraz Amrodowi za możliwość umieszczenia tekstu na serwerze serwisu.
Miłego czytania. Mam tylko nadzieję, że znajdzie się kilka osób z dużym samozaparciem do przebrnięcia przez przygotowany tekst. Wszelkie uwagi i propozycje zmian mile widziane :).

No i jak tam. Czytał ktoś tłumaczenie? Jakieś uwagi, sugestie, wrażenia ect.?? Nie podoba się, a może się podoba?. Za dużo tekstu za mało obrazków, lub na odwrót? :) Szczerze powiedziawszy to brak jakiegokolwiek odzewu, czy to pozytywnego czy to negatywnego, zbytnio mnie nie motywuje do dalszej pracy nad kolejnymi tłumaczeniami bo i po co jak idzie w próżnię ;)