Wersja do druku
Anna de Loiret
Niech tak będzie - zamknęła drzwi za odchodzącą elfką i zaczęła się ubierać, poczynając od sukni. Przyodziała też swe buty jeździeckie, patrząc na nie przy okazji oraz myśląc - kiedy założe na nie ostrogi, zostając rycerką? Hmm... Po tym wzięła w obydwie dłonie swój kapelusz, który już zdążyła strasznie polubić i założyła go na głowę zamaszystym ruchem, uśmiechając się przy tym. Przypięła też swój pas, schodząc po tym na dół do Liothannei i Alessia.
Alessio
Począł się ubierać ale jego myśli cały czas krążyły wokół ukochanej - Cholera,powinienem być z nią tej nocy,potrzebowała mnie! Ale z drugiej strony..........Liothannea miała prawo oczekiwać od nas spania w osobnych pokojach,najwyraźniej jej rodacy są dość wstrzemięźliwi w tych kwestiach,ona zapewne za nas poręczyła a coś czuję że poczuwa się do świecenia przed nimi przykładem,byle kto nie zostaje królewskim wysłannikiem - gdy skończył wyszedł z pokoju uprzednio zbierając swoje rzeczy po czym udał się na dół aby zjeść śniadanie
Liothannea już siedzi przy stole od którego rozchodzi się smakowity zapach zupy rybnej. Przy dwóch talerzach są kielichy z winem, przy trzeciej jakaś szklanica z zielonym napojem.
Alessio
Zajął miejsce przy stole za talerzem przy którym stał napój z dziwnym zielonym płynem,nie wiedział co to było ale z pewnością smakowało lepiej niż to cierpkie wino.....
Anna de Loiret
Usiadła do stołu i rzekła tonem rozkapryszonej księżniczki - życzę smacznego, baronowi di Contarini, który na swoją wybrankę uwagi nie zwrócił również. A ja głupia liczyłam, że odsunie mi krzesło bym usiąsć łatwiej mogła i ucałuje...
Alessio
Widząc nadchodzącą ukochaną już miał wstawać by jej krzesło odsunąć gdy ta szybko zajęła miejsce i zbeształa za ignorowanie.....,na to powiedział tylko szczerze zaskoczony - Skarbie jak możesz tak mówić,przecież Ty jesteś dla mnie najważniejsza,dopiero co przyszłaś...... - A ta znowu lewą nogą wstała czy jak?! Żeby jakaś Elfia Pani była dla mnie życzliwsza niż własna narzeczona,koniec świata!
Anna de Loiret
Rycerz wyczekuje na swą damę i nie zasiada do stołu, póki ta nie nadejdzie - odparła tym samym tonem.
Jaki rycerz? wtrąciła się Liothannea.
Anna de Loiret
Och Liothanneo, w przenośni to rzekłam. Chcę go nauczyć rycerskiego zachowania wobec mnie, wszak wkroczy teraz wśród szlacheckie towarzystwo i musi się nauczyć odpowiednich manier, w tym także wobec swej wybranki i przyszłej żony zarazem.
Obyś miała rację Anno. Obawiam się, że możemy wszyscy wkroczyć w coś zupełnie innego.