Kącik autorsko-historyczny

Bitwa pod Nisibis - 217 r. n.e. (obraz aut. Johnny Shumate)
Bitwa pod Nisibis była ostatnią batalią Rzymian z Partami, do której doszło za rządów Karakalli. Potwierdzony jest tu udział wielbłądów. Herodian pisał o tym następująco:
"Barbarzyńcy co prawda zadawali im ciężkie straty dzięki wielkiej liczbie łuczników i jeździe pancernej, która z koni i wielbłądów raniła ich z góry włóczniami. W walce wręcz jednak Rzymianie z łatwością brali górę, ale że liczna konnica nieprzyjacielska i mnóstwo wielbłądów zbyt wielkie poczyniły im szkody, udali, że się cofają, i rzucają na pole trójzęby i inne jakieś wymyślne haki żelazne o bardzo ostrych kolcach. Ponieważ ukryły się one w piasku i nie zostały dostrzeżone przez jeźdźców na koniach czy wielbłądach, okazały się dla nich zgubne, bo kiedy konie, zwłaszcza wielbłądy, które mają miękkie kopyta, stąpiły na nie, przyklękły, poczynały kuleć i zrzucały jeźdźców, których dźwigały. Barbarzyńcy tamtejsi, jak długo siedzą na koniach lub wielbłądach, walczą mężnie, ale skoro z nich zsiądą lub zostaną zrzuceni, z największą łatwością wpadają w ręce nieprzyjaciół, bo nie są zdolni wytrzymać walki wręcz. W ucieczce zaś przy pościgu, jeśliby trzeba było, przeszkadzają im szaty, które owijają się w obwisłych fałdach dookoła goleni".
Straty w bitwie były na tyle duże dla obu stron konfliktu, że kryzys ten wykorzystali z łatwością Persowie władani przez dynastię Sasanidów, która to zmiażdżyła siły Partów, przejmując ich ziemie, a potem najechali na Imperium Romanum.

https://scontent-vie1-1.xx.fbcdn.net...0e&oe=5EB7FA95

Zawsze szanowałem potomków Kserksesa, że tyle setek lat trzymali w szachu rozpędzone byty anihilatorów, nawet ulegając islamowi dalej krzyżują potencjalnym, ich ideowe zapędy.

Czytałem kiedyś powieści o upadku królestwa Gotów w Italii po śmierci Teodoryka.
1. Robert Graves "Belizariusz"
2, Wanda Malewska "Przemija postać świata"
Polecam zwłaszcza powieść Malewskiej bo "Belizariusz" jest szeroko znany, natomiast ta powieść jest bardzo dobra i mniej znana. Pokazani są tu Goci i ich walka w obronie swojej niezawisłości. Kto przeczyta nie pożałuje.

Cytat:

---

Zamieszczone przez Wespazjan

Czytałem kiedyś powieści o upadku królestwa Gotów w Italii po śmierci Teodoryka.
1. Robert Graves "Belizariusz"
2, Wanda Malewska "Przemija postać świata"
Polecam zwłaszcza powieść Malewskiej bo "Belizariusz" jest szeroko znany, natomiast ta powieść jest bardzo dobra i mniej znana. Pokazani są tu Goci i ich walka w obronie swojej niezawisłości. Kto przeczyta nie pożałuje.

---

Graves to trochę jak nasz Karol Bunsch, choć Karol okazuje się miał dużo racji, bo bazował dzięki znajomości języków na materiale źródłowym plus fikcja. Podobnie Graves...
Taj jak napisałeś, kto nie czytał warto by się zapoznał, choć sugeruję czasem sięgnąć, po coś akademickiego, bo dla mnie Belizariusz był geniuszem wojskowości i podobnie jak Aleksander Wielki, zerowym politykiem.

Politykiem to on wcale nie był. Nie intrygował jak inni, był pozbawiony ambicji, dał się poniewierać i przez całe życie wiernie służył Justynianowi. A Goci ofiarowali mu koronę. Ciekawe co było gdyby ją przyjął?

Jest taka powieść "Belizariusz" Drake'a i Flinta. Historia alternatywna z domieszką s-f. W Polsce wyszły 3 tomy, czwarty jeszcze nie wydany lecz można go przeczytać jak ktoś zna angielski. Znakomite opisy bitew począwszy od Dary.

Ponownie potwierdzam, że dobre pozycje, choć Stirling napisał moim zdaniem lepszą alternatywną historię. Polecam, a co by było

Cytat:

---

jakby W 1782 roku lojaliści uciekli przed rewolucją amerykańską. Całe pułki, wraz z rodzinami i niewolnikami, pożeglowały z portów Savannah i Charleston do południowej Afryki,

---

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/8418...m-przez-gruzje


Robi się off-top, czy jest tu jakiś moderator globalny? :P

Owszem, jest, i proszę o powrót do normalnego toku działania tego tematu.

Bitwa nad rzeką Krimissos - upadek Świętego Zastępu (mal. Steve Noon)

https://scontent-arn2-1.xx.fbcdn.net...34&oe=5EB9A9FC

W roku 341-340 p.n.e. doszło do batalii nad rzeką Krimissos - starcie o panowanie nad Sycylią zakończyło się spektakularnym zwycięstwem wojska Syrakuz i dowodzącego nim Tymoleona.
Ilustracja przedstawia nam ucieczkę Kartagińczyków w popłochu przed zwycięskimi Syrakuzańczykami. Wielu ucieka przez błotne grzęzawiska, a Grecy ruszają za nimi w pościg. Pokonani porzucają uzbrojenie, byle tylko zbiec z życiem przed zwycięzcami. Martwi i ranni leżą w letnim błocie, wielu porwała wezbrana rzeka. Na twarzy ubłoconych żołnierzy kartagińskich widać strach i przerażenie. W bitwie poległ cały Święty Zastęp Kartaginy, a po starciu dowódca punicki, Hazdrubal, został skazany na śmierć. Nie był to jednak koniec wojny - do 339 r. p.n.e. toczyły się walki między Timoleonem, a Kartaginą.

Opracowania:
"Wojownik Kartaginy 264-146 p.n.e." aut. Nic Fields
"Dzieje Kartaginy. Historia nie zawsze ortodoksyjna" aut. Krzysztof Kęciek

Netografia:
https://www.facebook.com/AntycznySwiat/photos/a.1786285978082524/1817823011595487/?type=3&theater

Panie Arroyo. Te zmagania o Sycylię między Syrakuzami a Kartaginą, o ile pamiętam, były naprawdę potężne, skoro brały w nich udział armie liczące nawet 70 tys. ludzi. Takich armii nie wystawiano w wojnach punickich, chyba że pod Kannami.Pamietam epizod, że Syrakuzy zwróciły się o pomoc do Sparty, która przysłała posiłki w osobie jednego oficera. Co było później, wiadomo. W każdym razie to też kawałek historii, praktycznie zapomniany i znany tylko jej pasjonatom. Dobrze, że Pan to przypomniał.

Palmyreński dwór (rys. Angus McBride)

Palmyreńska śmietanka towarzyska, w skład której wchodzili Septimius Odenathus i jego małżonka Zenobia, byli władcami królestwa Palmyry. Za rządów Odenathusa królestwo palmyreńskie było prorzymskie. Orientacja polityczna zmieniła się w pełni w czasach rządów Zenobii, gdy postanowiła rywalizować z, i tak podzielonym, Rzymem. Gdy w cesarstwie doszło do wojny o władzę, w której to brali udział także Tetrykus z Cesarstwa Galijskiego i Aurelian, Zenobia postanowiła poszerzyć swoje ziemie. Konflikt z Aurelianem skończył się jednak dla niej i jej ziem źle, o czym niedługo pojawi się większy post.

Skupimy się tutaj na postaciach, które zrekonstruował świętej pamięci Angus McBride. Postać pośrodku to nikt inny jak królowa Zenobia z Palmyry. Jedyny obraz przedstawiający Zenobię ukazuje ją w grecko-rzymskim stylu. Podobnie przedstawiona zresztą jest na monetach. Tutaj jednak obwieszona jest bogatą złotą biżuterią.
Postacią po lewej jest jej zamordowany mąż, Odenathus. Kolorystyka ubioru jest wprost odwrotna do kolorów ubrań Zenobii. Wpływ partyjsko-irańskiej mody jest tu dużo mocniejszy niż przy wojowniku po prawej. Bardzo interesujący jest długi miecz, który jest zawieszony na pasie.
Ostatnia postać to strażnik palmyreński, który datowany jest na początek III wieku. Tu widać jeszcze elementy partyjskie oraz wchodzące powoli irańskie. Pancerz, który nosi ma więcej elementów hellenistycznych niż rzymskich. Nosi na sobie długi hełm, który był przypisany syryjskim oddziałom pomocniczym w służbie Rzymu. Nosi lamelkowy pancerz, rzadziej noszony przez rzymskie oddziały, ale haftowane pteruges zwisające z jego ramion i talii są hellenistyczne. Reszta jego stroju wyraźnie wskazuje już na wpływy partyjskie.

Opracowanie:
"Rome's Enemies 5 - The desert frontier" aut. David Nicolle

https://scontent-arn2-1.xx.fbcdn.net...34&oe=5EBF4D16