Cytat:
- broń zaczepna: miecz dwusieczny (rys. 6, poz. 22, 23, 24, 27, 29, 32). miecz jednosieczny (poz. 1) , nóż bojowy, topór bojowy (poz. 9, 16), włócznie ciężkie o szerokim liściu (poz. 4, 11), włócznie typu lanca (poz. 2, 12, 13,, 14, 15, 16), włócznia lekka (oszczep, sulica poz. 15, 20), maczuga, pałka z końcówkami metalowymi (rodzaj buzdyganu), pałki pociskowe (poz, 3, 6, 7, 10), proca, łuk. - broń ochronna: tarcza, hełm, kolczuga, zbroje w postaci kaftanów z naszytymi płytkami blach, zaś w późniejszym okresie zbroje lamelowe - do akcji militarnych stosowano łodzie i okręty, stosowano też broń oblężniczą tj. hakownice i machiny do zdobywania murów.Minimalnym uzbrojeniem wojownika pruskiego czyli tego który mógł „podnieść tarczę” była tarcza, hełm i broń zaczepna; tańsza włócznia, siekiera, nóż, droższy zaś miecz i topór bojowy. Oprócz pojedynków indywidualnych, dla wojsk pieszych podstawową taktyką była walka w szeregu, jeden przy drugim, tarcza zachodziła jedna na drugą. Bronią skuteczną w takim sposobie walki była włócznia ciężka i topór.W większości wypadków rycerz konny posiadał miecz, nóż, włócznie lekkie typu lanca , hełm, tarczę i zbroję lekką. Bronią skuteczną okazała się lanca. Taktyka wojsk konnych: napad w szyku klinowym , manewry oskrzydlające i pozorna ucieczka w czasie bitwy.