Wersja do druku
Myślałaś Anno o czymkolwiek innym niż o tym by znaleźć się sama na sam z Alessio w jednej izbie kraczmy? Bo nie wyglądałaś byś to czyniła. A ja po prostu nie mam zamiaru nadstawiać swego karku w obronie tych, dla których nic nie znaczę. Zabieram chłopaków. Nic tu po nas. - odparła w staroświatowym.
Anna de Loiret
Zaiste myślałam, chociażby o tym, że ktoś zapewne zamierza się mnie pozbyć, jeden z radnych konkretnie. Baczyłam bardziej na to, czy nikt nie czai się za mną ze sztyletem, cały czas byłam gotowa do dobycia oręża. I gdy cię nie spostrzegłam przy samym wyjściu, od razu pomyślałam że sama wróciłaś już do karczmy. Wybacz, nie myślałam o tym by cię szukać... Polec w boju to zaszczyt, ale paść zamordowana... Tego się boję, widziałam to w oczach jednego z nich... Wyglądał jakby zabić mnie chciał i nie zdziwie się, jeśli spróbuje. Dlatego też zamierzałam jak najszybciej tu dotrzeć. Mówiła w miarę cicho, by tylko Glorgina i paru krasnoludów słyszało. Odejdź jeśli chcesz, prosić cię nie będę o zostanie ze mną i walczenie o to miasto i jego mieszkańców, najwyżej sama stanę do walki z kultystami, nawet jeśli szans mieć nie będę. Ale jeśli zostaniesz, wy zyskacie okazję na chwałę, czy to w zwycięstwie czy śmierci. Bo do starcia predzej czy później dojdzie.
Na drugi raz wiedz, że słowo naszego ludu twarde niczym skała. Skoro rzekłam, że czekać będę, to czekałam. Wystarczało się rozejrzeć, bo nie mogąc się Was doczekać, po prostu zaczęłam chodzić w tę i z powrotem przed wejściem do tego budynku. Pomyśl jak musiałam się poczuć, widząc jak odchodzicie. Dobrze, że słaby słuch macie, bo jakbyś się odwróciła do mnie z mieczem w dłoni, gdy za Wami ruszyłam, to mogła bym nie zdzierżyć i przywalić młotem... odparła w starośwaitowym.
- Zostajemy, nieporozumienie wyjaśnione - rzuciła bardzo głośno, krasnoludy z powrotem zasiadły do stołów, bez najmniejszego szemrania na niezdecydowanie Glorginy.
- Zmień na noc bandaż, jeśli jeszcze go nie zmieniałaś - rzuciła szeptem, ledwo ją Anna dosłyszała.
Anna de Loiret
Skinęła krasnoludzicy głową i do Alessia rzekła - chodź na górę, dziś już chyba mamy spokój... I nie odrzekłeś mi nic, gdy mówiłam, żebyś sobie włosy zapuścił i wreszcie jak przystało na mego wybranka wyglądał, jak rozumiem podoba ci się mój pomysł? Spytała z uśmiechem.
Alessio
Pogładził ją lekko dłonią po policzku i powiedział ze smutkiem w oczach - Porozmawiamy o tym na osobności - po czym ruszył do karczmarza wynająć dla nich pokój bo opłacił jedynie pobyt dla Ardena a nie miał zamiaru spać z jego bezwładnym ciałem w jednym łożu......
Jeśli tylko na tą noc, to złota moneta się należy rzekł karczmarz w tileańskim.
Alessio
Póki co tak - rzekł płacąc należność ze swoich pieniędzy,po chwili odebrał klucz i delikatnie acz stanowczo poprowadził lubą do ich pokoju.
Anna de Loiret
Weszła do pokoju za Alessiem i rozejrzała się z ulgą, że wreszcie ma chwilę odpoczynku. Chciałeś ze mną o czymś porozmawiać, czyż nie? Spytała, siadając na łożu.
Alessio
Podszedł i przysiadł przed nią patrząc ukochanej prosto w oczy, siedział tak przez chwilę jakby zbierając myśli po czym powiedział smutnym aczkolwiek zdecydowanym głosem - Czy zapuszczę włosy by się Tobie bardziej podobać? Tak,zrobię to bez wahania, nic mnie to nie kosztuje a wiem że Cię tym uszczęśliwię. Ale nigdy więcej nie krzycz na mnie ani nie ciągaj w taki sposób. Rozumiem że byłaś zdenerwowana tym jak te buce Cię w radzie potraktowały ale więcej się na mnie nie wyżywaj, bo tak to właśnie odebrałem i nawet sobie nie wyobrażasz jak mnie to zabolało - zakończył i siedział dalej w tej samej pozycji wyczekując odpowiedzi.
Anna de Loiret
Posmutniała wyraźnie po słowach ukochanego - wybacz, twoi rodacy potrafią doprowadzić damę do wielkiej złości, tracę przez nich swe maniery, swój wdzięk i w ogóle... Anna nieśmiało objęła Alessia delikatnie i zaczęła przysuwać go do siebie, pragnąc się przytulić.
Alessio
Rozumiem kochana, ale nie rób tak więcej nawet w wielkiej złości - odparł siadając koło niej i pozwalając się jej wtulić również ją obejmując.
Anna de Loiret
Po dłuższej chwili w cudownym uścisku, w czasie którego przypomniały jej się dawne dni spędzone z bratem i uroniła kilka łez, spojrzała wreszcie szklistymi oczyma na ukochanego. Nie odezwała się ani słowem jednak, delikatnie wyrwała się z objęć i mając w pamięci jego propozycję, nie chcąc jednak mówić o niej wprost, zdjęła swe buty i zaczęła delikatnie gładzić sobie dłonią zmęczone wieloma długimi marszami oraz biegami nogi i stopy. Au... Bolą - szepneła jakby do siebie, jednak tak by Alessio słyszał.
Alessio
Połóż się wygodnie, wymasuję je - rzekł ocierając jej bardzo delikatnie twarz z łez po czym złożył czuły pocałunek na jej ustach.
Anna de Loiret
Uśmiechnęła się dość radośnie - czekaj chwilę. Odpięła pas ze swym mieczem, którego wyciągnęła z pochwy, chwilę gładząc jego klingę. Po tym położyła się wygodnie, miecz trzymając przy sobie, rękojeść jego zaś prawie dotykając ustami.
Alessio
Podwinął rękawy,usiadł obok lubej, położył delikatnie ręce na jej stopach i zaczął je stopniowo rozmasowywać w trakcie pytając zdziwionym głosem - Kochana po co trzymasz miecz?
Anna de Loiret
Ten miecz nosi imię Roland, ku pamięci mego braciszka. Gdy mam go przy sobie, czuję że on nade mną czuwa i się mną opiekuje, jak za życia. Choć już nie jest ze mną ciałem, to duchem nigdy mnie nie opuścił... Wciąż czuję jego miłość na swym sercu, a oczyma wyobraźni widzę jak pędzi dumnie na swym rumaku. Miał włosy takiego samego koloru jak ja, takież długie i piękne. Był taki przystojny... O szlachetnej urodzie, zawsze podwijał sobie bujne wąsy do góry, dodawało mu to dostojności. W przeddzień swej śmierci.... Nieważne - Anna zapłakała na chwilę, po czym przez łzy dalej rzekła - nie przestawaj, masz miłe dłonie, dawno nie czułam czyjegoś dotyku na stopach... A to bardzo przyjemne. Z trudem panowała nad sobą, by znów się nie rozpłakać.
Alessio
Nie przestał jej masować,obdarzył ją tylko ciepłym uśmiechem jednak oczy wyrażały smutek i troskę - Rozumiem najdroższa,postaraj się o tym teraz nie myśleć,zrobię wszystko co w mojej mocy by dać Ci nieco radości.
Anna de Loiret
Dziękuję - rzekła zamykając oczy i pogrążając się w przyjemności.
Alessio
Po dłuższej chwil stopniowo zaczął przechodzić w coraz wyższe partie nóg póki co nie zbliżając się jeszcze do ud,złożył również kilka delikatnych pocałunków na jej stopach, czekając z dalszą eskalacją na reakcję ukochanej.
Anna de Loiret
Zaczęła obserwować z uwagą to, co Alessio robił. Przygryzła sobie delikatnie dolną wargę, a dłonią gładziła sobie włosy. Gdy złożył kilka pocałunków na jej stopach, czego jeszcze w życiu nie zaznała - zajęczała, bo czuła coraz to większe podniecenie. Podwinęła też nieco suknię odkrywając swe uda, ale wiedząc iż nie pozwoli Alessiowi wyżej nich sięgnąć...
Alessio
Widząc reakcję lubej, zaczął ją całować coraz częściej a także powoli kierował swe dłonie w stronę ud, jednak nie nazbyt szybko by tak jak i za pierwszym razem stopniować doznania jakie jej zapewniał.
Annę ogarniała coraz większa błogość. Na tyle wielka, by zdała sobie sprawę, że musi natychmiast przerwać te pieszczoty, albo zakończą się czymś zupełnie innym niż planowała. Nocleg we wspólnej izbie, o łożu ne wspominając, to najgorsze co mogłam wymyślić przemknęła Jej przez głowę jedna z nielicznych trzeźwych myśli.
Anna de Loiret
Nagle zerwała się z łoża chwytając swój miecz mocno i odbiegając do kąta pokoju. Ostrze skierowała w stronę ukochanego - nie... Nie mogę, nie. Przysięgałam, nie mogę... Zapłakała gorzko klękając na podłodze oraz opierając się o miecz.
Alessio
Podszedł do niej mimo dobytej przez Anię broni próbuje ją podnieść z klęczek i powiedział ciepłym ale i zatroskanym głosem - Aniu proszę nie płacz,wiedz że szanują Twoją decyzję,jeśli takie masz życzenie to był ostatni raz a ja mogę zaraz pójść i wynająć sobie inną izbę.
Anna de Loiret
Mimo tych słów płakała jeszcze przez dłuższą chwilę, musiała bowiem walczyć z pożądaniem, co ciężko jej przychodziło. Nie, zostań tu ze mną, śpijmy obok siebie, przytul mnie tylko czule... Jak brat. Nic więcej.
Alessio
Dobrze - rzekł całując dwornie jej dłoń - nigdy Cię nie wykorzystam ani nie zrobię czegoś z Twoim ciałem bez zgody - po czym dodał ruszając po prowiant - zjedzmy coś bo jeszcze dość wcześnie jest.
Techniczny
Jako że Alessio cienko przędzie zamierza spożytkować już posiadany prowiant w łóżku :F
Zjedliście, zasnęliście tak jak proponowała Anna.
Anna ujrzała rycerza w lśniącej srebrnej zbroi, który podszedł do Jej łoża. Zdjął hełm i zobaczyła oblicze Alessia. Przyklęknął przed nią, chwycił Jej dłoń w swe ręce i rzekł Wybacz jeśli w czymś Ci uraziłem ma Żono. Słowem albo uczynkiem. Ucałował Jej palce mówiąc Daj mi to sobie wynagrodzić, już pora sprowadzić Twego brata na świat. Z wrażenia aż brakło Jej tchu, była w stanie tylko kiwnąć głową. Szybko pozbył się zbroi, odkrywając znajdujące się pod nią swe nagie ciało. Nieco szczupłe, była zdziwiona że jest w stanie udźwignąć ciężar płytówki. Zaczął pieścić Jej ciało swymi zgrabnymi dłońmi. Jedną dość długo poświęcając uwagę Jej piersiom, drugą zsuwając ku Jej kobiecości. Nagle poczuła jak coś się w nią boleśnie wpija, a na swej dłoni coś chropowatego, czyżby zapomniał się ogolić? Jednak to coś, jak kora drzewa jest w dotyku.
Alessio obudziły jęki Anny, odwróconej do niego plecami. A także zmysłowe wicie się Jej ciała, Największym zaś szokiem jednak było to, że trzymała Jego dłoń w swej ręce i wodziła nią po swej piersi.
Alessio
Eeee - wydukał dość głośno kompletnie skrępowany i mocno zszokowany,zdecydowanie ale delikatnie cofając rękę która znalazła się bez jego wiedzy na piersi wybranki,przeleżał tak chwilę nie wiedząc co powiedzieć po czym chrząknął nieco głośniej mówiąc bardzo niezręcznym głosem i odsuwając się od niej nieco - Słońce jeśli sobie życzysz mogę wyjść żebyś dokończyła w spokoju...... albo jeśli masz ochotę mogę Ci w tym pomóc.
Anna obudziła się cała spocona, w chwili gdy ustała pieszczota Jej piersi. Usłyszała wyraźnie słowa Lubego. Jedna jej dłoń spoczywa na pościeli, a druga wkręcona jest w napięty do granic możliwości bandaż. Już wiedziała co tak boleśnie się wrzyna w jej ciało.
Anna de Loiret
Zajęczała po zbudzeniu ale bardziej z lęku połączonego ze zdziwieniem. Po chwili zaczęła pozbywać się bandaża uprzednio zdejmując suknię, do Alessia mówiąc drżącym głosem - zostań, zostań ze mną.
W pokoju jest dość ciemno, Alessio widzi tylko zarys ciała Anny, gdy ta wstała i zdjęła suknię. Anna zaś zdejmując bandaż czuje, że przestał spełniać swe zadanie jakiś czas temu. Druga suknia pewno nadaje się do prania, a i obmyć z krwi by się zdało. Nagle rozległ się ogromny huk i trzask z izby obok.
Anna de Loiret
Sprawdź co to! Chwyciła suknię w dłoń i zasłaniając nią ciało przed Alessiem wzięła swój miecz, czekając na to, co on tam zobaczy.
Techniczny
Jak Alessio wyjdzie z pokoju, to Anna wyjrzy nieco za nim.
Alessio
Również dobył swoją broń i ostrożnie wyjrzał za drzwi,starając się nie zwracać uwagi na nagie ciało swojej wybranki.
Gdy Alessio podszedł do drzwi, słyszycie kolejny trzask, o wiele cichszy jednak od poprzedniego. Otworzywszy je i wyjrzawszy, widzi tlące się drewniane szczapy w progu izby Ardena. Z tyłu zaś dobiega go tupot wielu nóg.
Anna de Loiret
Przez czas, kiedy Alessio orientuje się w sytuacji, Anna przywdziewa suknię.
Alessio
Natychmiast obrócił głowę w stronę dobiegającego hałasu.
Alessio ujrzał w słabym świetle, padającym od dopalających się resztek drzwi, biegnących w Jego kierunku zabójców trolli z dobytymi pistoletami.
Alessio
Natychmiast zrobił kilka kroków do tyłu by stanąć za progiem i uniknąć staranowania.
Drzwi do waszego pokoju zamknęły się z głośnym trzaskiem przed nosem Alessio, pewno pchnięte przez któregoś z krasnoludów. Anna zdążyła się ubrać gdy rozległ się huk wielu wystrzałów.
Anna de Loiret
Otwiera drzwi (jeśli się da) i wygląda z pokoju nieco, by zorientować się w sytuacji. Bardzo powoli i ostrożnie.