Nie wątpię Asuryanie, ale byłby ojciec (zmarły) i syn. Nikogo więcej w drzewku. A że ojcowie obu książąt to bracia (co czyni ich braćmi stryjecznymi), to nie powinno być problemu.
Wersja do druku
Nie wątpię Asuryanie, ale byłby ojciec (zmarły) i syn. Nikogo więcej w drzewku. A że ojcowie obu książąt to bracia (co czyni ich braćmi stryjecznymi), to nie powinno być problemu.
Samick, linia szczecińska wygasła w 1464 roku, śmiercią Ottona III, w 1478 umiera Warcisław X (książę wołogoski), a księciem zostaje Bogusław X zw. Wielkim, który jednoczy księstwa pomorskie.
Samick, jeżeli będziesz tak uprzejmy podesłać mi dane o władcach Wielkopolski i Opolsko-Raciborskiego, to podawaj tylko "najnowsze" żony, Medieval2 nie pozwala dwa razy ożenić tego samego księciunia, nawet jak poprzednia wybranka nie żyje ;)
Odonicowie (jak to brzmi jakby to była dynastia ^^):
Spoiler:
Opolsko-raciborscy:
Spoiler:
Zbadałem sprawę skryptowania ślubów i narodzin i niestety zgodnie z moimi przewidywaniami nie da się tego zrobić :) Pozostaje jeszcze sprawa nazewnictwa tych frakcji, użyć zwyczajnie nazw księstw, czyli np. Księstwo Mazowieckie, itd? Ale co wtedy z państwem Brodatego? Monarchia Henryków Śląskich to przecież współczesny termin, jak powinno się nazywać według Was w grze?
Myślę, że można zostawić, dla mniej wtajemniczonych w tę kwestie bedzie łatwiej, a kumatym nie będzie to przeszkadzało raczej ;).
Można użyć nazw Księstwo Śląskie, Księstwo Opolsko-Raciborskie, Księstwo Wielkopolskie i Księstwo Pomorskie (Szczecińskie).
To rozsądne rozwiązanie, ale pojawiły się dwa problemy, mniejszy jest taki, że Władysław Odonic z Wielkopolski jest jedynym dorosłym mężczyzną z tej frakcji i jeżeli zginie w bitwie w ciągu kilku pierwszych tur przed osiągnięciem pełnoletności przez jego synów, to frakcja upadnie :) Może by dodać jakiegoś dodatkowego członka rodziny, może brata, jeśli miał takiego? Lub jakiegoś rycerza pozostającego w jego służbie, ale nie należącego do rodu książęcego? Znacznie większy jest natomiast taki, że Kazimierz I opolski już na wstępie nie żyje, a następca tronu jest niepełnoletni. Historycznie opieką nad małoletnim Mieszkiem II i jego bratem zajął się Brodaty, ale w grze najlepiej chyba będzie utrzymać Kazika opolskiego przy życiu? Zmarł w 1230, a więc tylko 2 lata przed rozpoczęciem gry, żeby jakoś odzwierciedlić zależność od Śląska ustawiłoby się od początku gry wasalizację Opolsko-Raciborskiego względem Henryków śląskich. No i tak na wszelki wypadek też przydałaby się jakaś dodatkowa postać, żeby frakcja nie upadła na początku gry w wyniku śmierci księcia w bitwie. Może macie jakiś lepszy koncept? ;)
Panowie, a cóż to za cisza tu zaległa? Żadnych propozycji? ;)
Dzielnice 1229:
Śląsk z ziemią Lubuską
Wielkopolska
Mazowsze
Sandomierszczyzna, Krakowskie
Pomorze Gdańskie
Dzielnice 1232:
Dzielnica wrocławska(Sandomierszczyzna, d. Krakowska, z. Lubuska)
Dzielnica Mazowiecka(Mazowsze, d. Sieradzko-Łęczycka)
Wielkoposka
Pomorze Gdańskie
Państwa ościenne
Ziemia Chełmińska-Krzyżacy
Królestwo Węgier
Branderbugia
Księstwa Rzeszy
Królestwo Danii
Krolestwo Szwecjii
Pomorze Zachodnie
Rozbicie dzielnicowe na Rusi
Książęta dzielnicowi Polski
Książęta krakowscy
Władysław II Wygnaniec (zm. 1159)
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Mieszko III Stary (zm. 1202)
Kazimierz II Sprawiedliwy (zm. 1194)
Leszek Biały (zm. 1227)
Władysław III Laskonogi (zm. 1231)
Mieszko I Plątonogi (zm. 1211)
Henryk I Brodaty (zm. 1238)
Konrad I mazowiecki (zm. 1247)
Henryk II Pobożny (zm. 1241)
Bolesław II Rogatka (zm. 1278)
Bolesław V Wstydliwy (zm. 1279)
Leszek Czarny (zm. 1288)
Henryk IV Probus (zm. 1290)
Przemysł II (zm. 1296)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Książęta sandomierscy
Henryk Sandomierski (zm. 1166)
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Kazimierz II Sprawiedliwy (zm. 1194)
Leszek Biały (zm. 1227)
Bolesław V Wstydliwy (zm. 1279)
Leszek Czarny (zm. 1288)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Książęta wielkopolscy
Mieszko III Stary (zm. 1202)
Odon Mieszkowic (zm. 1194)
Bolesław Mieszkowic (zm. 1195)
Mieszko Młodszy (zm. 1193)
Władysław III Laskonogi (zm. 1231)
Władysław Odonic (zm. 1239)
Przemysł I (zm. 1257)
Bolesław Pobożny (zm. 1279)
Przemysł II (zm. 1296)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Henryk III Głogowczyk (zm. 1309)
Książęta kujawscy
Kazimierz I kujawski (zm. 1267)
Leszek Czarny (zm. 1279)
Siemomysł inowrocławski (zm. 1287)
Władysław Łokietek (zm. 1333)
Kazimierz II łęczycki (zm. 1294)
Siemowit dobrzyński (zm. 1312)
Leszek inowrocławski (zm. ok. 1340)
Przemysł inowrocławski (zm. 1338/9)
Kazimierz III gniewkowski (zm. 1347/50)
Kazimierz III Wielki (zm. 1370)
Leszek dobrzyński (zm. przed 1316)
Władysław Garbaty (zm. 1351/2)
Bolesław dobrzyński (zm. 1328)
Władysław Biały (zm. 1388)
Książęta mazowieccy
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Leszek mazowiecki (zm. 1186)
Kazimierz II Sprawiedliwy (zm. 1194)
Leszek Biały (zm. 1227)
Konrad I mazowiecki (zm. 1247)
Bolesław I mazowiecki (zm. 1248)
Siemowit I mazowiecki (zm. (1262)
Konrad II czerski (zm. 1294)
Bolesław II mazowiecki (zm. 1313)
Siemowit II (zm. 1345)
Trojden I (zm. 1341)
Wacław płocki (zm. 1336)
Siemowit III (zm. 1381)
Kazimierz I warszawski (zm. 1355)
Bolesław III płocki (zm. 1351)
Janusz I Starszy (zm. 1429)
Siemowit IV płocki (zm. 1426)
Henryk mazowiecki (zm. 1392/1393)
Janusz Młodszy (zm. 1422)
Bolesław Januszowic (zm. 1428)
Siemowit V rawski (zm. 1442)
Kazimierz II bełski (zm. 1442)
Trojden II płocki (zm. 1427)
Władysław I płocki (zm. 1455)
Bolesław IV warszawski (zm. 1452)
Siemowit VI (zm. 1461/1462)
Władysław II płocki (zm. 1462)
Kazimierz III płocki (zm. 1480)
Janusz II (zm. 1495)
Stanisław mazowiecki (zm. 1524)
Janusz III (zm. 1526)
Książęta wrocławscy
Władysław II Wygnaniec (zm. 1159)
Bolesław IV Kędzierzawy (zm. 1173)
Bolesław I Wysoki (zm. 1201)
Mieszko I Plątonogi (zm. 1211)
Konrad Laskonogi (zm. ok. 1185)
Henryk I Brodaty (zm. 1238)
Henryk II Pobożny (zm. 1241)
Bolesław II Rogatka (zm. 1278)
Mieszko lubuski (zm. 1242)
Henryk III Biały (zm. 1266)
Władysław (zm. 1270)
Henryk IV Probus (zm. 1290)
Henryk V Brzuchaty (zm. 1296)
Bolesław III Rozrzutny (zm. 1352)
Henryk VI Dobry (zm. 1335)
Książęta legnicko-brzescy
Bolesław II Rogatka (zm. 1278)
Henryk V Brzuchaty (zm. 1296)
Bernard Zwinny (zm. 1286)
Bolesław III Rozrzutny (zm. 1352)
Władysław legnicki (zm. po 1352)
Wacław I legnicki (zm. 1364)
Ludwik I brzeski (zm. 1398)
Henryk VII z Blizną (zm. 1399)
Ruprecht I Legnicki (zm. 1409)
Wacław II Legnicki (zm. 1419)
Bolesław IV legnicki (zm. 1394)
Henryk VIII legnicki (zm. 1398)
Jerzy Wilhelm Legnicki (zm. 1675)
Książęta świdnicko-jaworscy i ziębiccy
Henryk V Brzuchaty (zm. 1296)
Bolko I Surowy (zm. 1301)
Bernard Świdnicki (zm. 1326)
Henryk I Jaworski (zm. 1346)
Bolko II Ziębicki (zm. 1341)
Bolko II Mały (zm. 1368)
Henryk II Świdnicki (zm. 1343/5)
Mikołaj Mały Ziębicki (zm. 1358)
Bolko III Ziębicki (zm. 1410)
Henryk I Ziębicki (zm. 1366/85)
Jan ziębicki (zm. 1428)
Henryk II Ziębicki (zm. 1420)
Książęta głogowsko-żagańscy
Konrad I głogowski (zm. 1273 lub 1274)
Henryk III głogowski (zm. 1309)
Przemko ścinawski (zm. 1289)
Konrad II Garbaty (zm. 1304)
Henryk IV Wierny (zm. 1342)
Jan ścinawski (zm. 1361/5)
Przemko głogowski (zm. 1331)
Henryk V Żelazny (zm. 1369)
Jadwiga żagańska (zm. 1390)
Henryk VI Starszy (zm. 1393)
Henryk VII Rumpold (zm. 1395)
Henryk VIII Wróbel (zm. 1397)
Jan I żagański (zm. 1439)
Henryk IX Starszy (zm. 1467)
Henryk X Rumpold (zm. 1423)
Wacław krośnieński (zm. 1430/1)
Baltazar I żagański (zm. 1472)
Rudolf żagański (zm. 1454)
Wacław żagański (zm. 1488)
Jan II Szalony (zm. 1504)
Książęta oleśniccy
Bolesław oleśnicki (zm. 1320 lub 1321)
Konrad I oleśnicki (zm. 1366)
Konrad II Siwy (zm. 1403)
Konrad III Stary (zm. 1412 lub 1413)
Konrad IV Starszy (zm. 1447)
Konrad V Kącki (zm. 1439)
Konrad VI Dziekan (zm. 1427)
Konrad VII Biały (zm. 1452)
Konrad VIII Młodszy (zm. 1444 lub 1447)
Konrad IX Czarny (zm. 1471)
Konrad X Biały (zm. 1492)
Książęta opolsko-raciborscy
Jarosław opolski (zm. 1201)
Mieszko I Plątonogi (zm. 1211)
Kazimierz I opolski (zm. 1229 lub 1230)
Mieszko II Otyły (zm. 1246)
Władysław opolski (zm. 1280 lub 1281)
Kazimierz bytomski (zm. 1312)
Bolesław toszecki (zm. 1328)
Władysław bytomski (zm. 1351 lub 1352)
Siemowit bytomski (zm. przed 1355)
Jerzy bytomski (zm. po 1327)
Mieszko bytomski (zm. 1344)
Kazimierz kozielski (zm. po 1342)
Bolesław bytomski (zm. 1354 lub 1355)
Przemysław raciborski (zm. 1306)
Leszek raciborski (zm. 1336)
Książęta opolscy
Bolko I opolski (zm. 1313)
Bolesław Pierworodny (zm. 1362/5)
Bolko II Opolski (zm. 1356)
Albert strzelecki (zm. 1366/75)
Bolesław II Niemodliński (zm. 1367/8)
Wacław Niemodliński (zm. 1369)
Henryk I Niemodliński (zm. 1382)
Władysław Opolczyk (zm. 1401)
Bolko III Opolski (zm. 1382)
Henryk Opolski (zm. 1356/65)
Jan Kropidło (zm. 1421)
Bolko IV Opolski (zm. 1437)
Henryk II Niemodliński (zm. 1394)
Bernard Niemodliński (zm. 1455)
Bolko V Husyta (zm. 1460)
Jan I Opolski (zm. 1439)
Mikołaj I opolski (zm. 1476)
Ludwik opolski (zm. 1475/6)
Mikołaj II Niemodliński (zm. 1497)
Jan II Dobry (zm. 1532)
Książęta cieszyńscy i oświęcimscy
Mieszko cieszyński (zm. 1314/5)
Władysław I Oświęcimski (zm. 1321/4)
Kazimierz I cieszyński (zm. 1358)
Jan I Scholastyk (zm. 1372)
Władysław Kazimierzowic cieszyński (zm. 1355)
Przemysław I Noszak (zm. 1410)
Jan II oświęcimski (zm. 1375/6)
Przemysław Oświęcimski (zm. 1406)
Bolesław I cieszyński (zm. 1431)
Jan III oświęcimski (zm. 1405)
Kazimierz I Oświęcimski (zm. 1433/4)
Wacław I cieszyński (zm. 1474)
Władysław Głogowski (zm. 1460)
Przemysław II cieszyński (zm. 1477)
Bolesław II cieszyński (zm. 1452)
Wacław I Zatorski (zm. 1468)
Przemysław Toszecki (zm. 1484)
Jan IV oświęcimski (zm. ok.1496)
Kazimierz II cieszyński (zm. 1528)
Kazimierz II Zatorski (zm. 1490)
Wacław II Zatorski (zm. 1484/7)
Jan V zatorski (zm. 1513)
Władysław Zatorski (zm. 1493)
Fryderyk cieszyński (zm. 1507)
Wacław II cieszyński (zm. 1524)
Jan (naturalny syn Jana V Zatorskiego) (zm. 1519/21)
Wacław III Adam (zm. 1579)
Fryderyk Kazimierz Frysztacki (zm. 1571)
Adam Wacław Cieszyński (zm. 1617)
Elżbieta Lukrecja (zm. 1653)
Fryderyk Wilhelm cieszyński (zm. 1625)
Zakon krzyżacki
Na początku XIII wieku, w latach 1222-1223 książęta: Władysław Odonic (Wielkopolska), Konrad mazowiecki, Mściwój I
(książę gdański), Leszek Biały (książę krakowski) i Henryk Brodaty (książę śląska) prowadzili akcję chrystianizacyjną
na terenach Prus. Akcję misyjną prowadził opat zakonu cystersów w Łeknie i zakon rycerski braci dobrzyńskich, powołany
w tym celu przez księcia Konrada. Akcje nie przyniosły jednak spodziewanych efektów. Wielkie zaangażowanie w
chrystianizację Prus książąt polskich - Konrada Mazowieckiego i Henryka Brodatego, inspirowane było przez papieża,
który chciał założyć w Prusach państwo kościelne. Cel ten chciał osiągnąć z pomocą cystersów i księcia gdańskiego
Świętopełka, popierając go w jego dążeniach uniezależnienia się od Polski.
W 1226 r. książę mazowiecki Konrad zaprosił, za namową Jadwigi Śląskiej, zakon na swoje ziemie, przyznając mu w 1228 r.
w dzierżawę ziemię chełmińską oraz ziemię michałowską. Pomimo tego Konrad zachował całość swoich prerogatyw książęcych.
Ziemia chełmińska i michałowska miała stanowić dla zakonu bazę do rozpoczęcia walk z plemionami Prusów, które zagrażały
północnym rubieżom Mazowsza. Jednocześnie Zakon jako wykrystalizowana już organizacja rycerska niezależna od biskupa
pruskiego Chrystiana stanowił dla tego ostatniego poważną konkurencję. Późniejsze porozumienia Chrystiana z Krzyżakami
nie oznaczały poddania się tych ostatnich jego woli. Wręcz przeciwnie Zakon z pomocą zwłaszcza legata papieskiego
Wilhelma z Modeny podważał stanowisko biskupa pruskiego, aż w końcu udało mu się przejąć kontrolę nad misją w Prusach,
Chrystianowi pozostawiając tylko jedno z trzech biskupstw utworzonych na terenie Prus, które miał sobie wybrać (czego
nie zdążył już zrobić, gdyż nagle zmarł).
W 1234 r. współpracę Konrada mazowieckiego z Krzyżakami zakłócił poważnie najazd zaproszonego przez nich do walki z
Prusami margrabiego Miśni Henryka, który napadł na stolicę księstwa mazowieckiego Płock i spalił tamtejszą katedrę.
Postawiło to w bardzo niekorzystnym położeniu Zakon, który po wcieleniu Braci Dobrzyńskich nieopatrznie przejął bez
zgody Konrada przekazaną tym ostatnim ziemię dobrzyńską. Zaostrzyło to reakcję Konrada, który odebrał Zakonowi
wszystkie nadane ziemie. Dlatego Krzyżacy postarali się u cesarza Fryderyka II, aby wydał im w 1235 roku tzw. „Złotą
Bullę” (antydatowaną na 1226 r.), która potwierdzała nadanie Krzyżakom ziemi chełmińskiej oraz michałowskiej, jednak
nie jako lenna Konrada mazowieckiego, ale jako suwerennych właścicieli dzielnicy. Złota Bulla dostarczyła argumentów
legatowi papieskiemu, które pozwoliły na obronę Zakonu w sporze z Konradem mazowieckim. Dzięki temu udało się legatowi
papieskiemu – Wilhelmowi z Modeny doprowadzić w dniu 19 października 1235 r. do zawarcia ugody Konrada z władzami
Zakonu. Zgodnie z jej treścią Konrad powtórnie przekazał Krzyżakom ziemię chełmińską, michałowską i okręg nieszawski,
natomiast Zakon zwrócił Konradowi ziemię dobrzyńską[3].
Sprowadzeni Krzyżacy wygrali rywalizację z cystersami o misję w Prusach, a książęta polscy razem z Krzyżakami w 1242 r.
zawarli układ o podziale Pomorza Gdańskiego i rozpoczęli wojnę zwaną piętnastoletnią, która jednak Polsce nie
przyniosła odzyskania wpływów na Pomorzu.
Oprócz napływu kolejnych braci, zakon uzyskał także wsparcie papieża – wyprawy przeciw Prusom zyskały rangę krucjat, w
których brali udział także polscy książęta. W 1235 r. do Krzyżaków przyłączyli się bracia dobrzyńscy, a w 1237 r. zakon
kawalerów mieczowych zawarł z nimi sojusz polityczno-militarny, będący unią tych dwóch zakonów.
I etap podboju Prus
Od 1230 do 1249 r. zakon, dzięki stale napływającemu wsparciu i posiłkom przysyłanym przez Fryderyka II, zdołał
całkowicie zająć i spacyfikować dawne tereny Prusów aż do rzeki Pasłęki (Pomezania). System walki Krzyżaków polegał na
stopniowym eliminowaniu rozproszonych gniazd oporu Prusów i umacnianiu dopiero co zdobytej władzy terrorem prowadzonym
z systemu błyskawicznie budowanych fortyfikacji.
Podbijanie Pomezanii spowodowało wybuch I powstania Prusów, których poparł książę pomorski Świętopełk, wypowiadając
wojnę Krzyżakom w 1242 r. W związku z porwaniem przez zakonników jego syna Mściwoja, książę Świętopełk podpisał pokój
na Kowalowym Ostrowie w 1248 r., na mocy którego m.in. utracił na rzecz Krzyżaków gród Zantyr i Pień oraz prawo
pobierania od nich cła. Zdecydowało to o klęsce powstania i zmusiło Prusów do podpisania w 1249 r. układu w
Dzierzgoniu. Prusowie uznali władzę zwierzchnią zakonu i przenieśli się według jego postanowień za Pasłękę. Świeżo
zdobyte tereny zakonne zostały skolonizowane przez chłopów sprowadzanych z Mazowsza, Czech i Niemiec.
II etap podboju Prus
Drugi etap podboju Prusów zaczął się w rok po układzie w Dzierzgoniu, kiedy to zakon podjął jednorazową kampanię
zdobycia Dolnych Prus i Sambii, co było możliwe dzięki wsparciu króla Czech Ottokara II. Na cześć tego króla główna
siedziba zakonu w Dolnych Prusach została nazwana Królewcem.
W 1260 r. wybuchło dobrze zorganizowane II powstanie Prusów pod wodzą Herkusa Monte, które zakończyło się niemal
sukcesem, jednak ponowne, szybkie wsparcie cesarza rzymskiego dla zakonu oraz sprawdzona technika budowania twierdz i
stosowanie terroru spowodowała, że w 1283 r. powstanie upadło. Przywódca został pojmany przez Krzyżaków i powieszony, a
sami Prusowie wycięci w pień lub zamienieni w niewolników.
W trakcie walk powstała na terenie Prus świetnie zorganizowana sieć zamków i twierdz, wokół których zaczęły powstawać
rolniczo-leśne latyfundia zarządzane przez rycerzy zakonnych.
Ekspansja na ziemie litewskie
Już w trakcie zmagań z Prusami dochodziło do starć wojsk zakonnych i litewskich. Po zdławieniu powstania pruskiego
nastąpiła eskalacja konfliktu. W latach 1283-1325 Krzyżacy 75 razy wtargnęli na Żmudź, Litwę i Ruś Czarną. Litwini
odpowiedzieli 44 atakami na ziemie zakonu w Prusach i Inflantach. W wyniku konfliktu pogranicze żmudzkie uległo
wyludnieniu, ale Żmudzi nie udało się Krzyżakom zdobyć.
Ekspansja na ziemie polskie
„Wiadomo, że trzy krzyże są i o trzech barwach.
Różne; tych, co je noszą, też rodzaje trzy:
Jest czerwony, ten słusznie zwie się Jezusowym,
Albowiem tak Jezusa zabarwił się krwią.
Jest biały, odpowiedni zbójcy z prawej strony,
Którego zbrodnie kilka odkupiło słów.
Jest w końcu czarny, zbója z strony lewej; ten to
Zdradziecki Zakon uznał – jak słusznie! – za swój”.
Andrzej Krzycki – satyra „Na Zakon Krzyżacki” 1520
W 1308 r., własnymi siłami zakon zajął bezprawnie Pomorze Gdańskie, co wywołało protest Władysława Łokietka i pozwanie
przed sąd papieski w Inowrocławiu, który 10 lutego 1321 r.[7] nakazał zakonowi zwrot Pomorza, do którego jednak wyroku
zakon się nie zastosował. Wielki mistrz przekupił króla Francji[potrzebne źródło], aby wpłynął na papieża, a ten
unieważnił wyrok. Papież był wtedy w niewoli awiniońskiej, więc wymuszenie na nim tej decyzji nie było trudne. Wkrótce
zakon sprzymierzył się z księciem Janem Luksemburskim oraz władcą Meklemburgii i w 1327 r. zaatakował Kujawy oraz
Wielkopolskę, przeprowadzając wiele łupieżczych najazdów, terroryzując mieszkańców, paląc wsie i mordując ludność.
Wtedy stoczono w 1331 r. nierozstrzygniętą bitwę pod Płowcami, która mimo że nie zmusiła zakonu do oddania Pomorza,
obaliła mit, o niezwyciężonych Krzyżakach. W trakcie kampanii w 1331 roku atakujące od południa wojska Jana
Luksemburskiego nie zdołały zdobyć Poznania i zawróciły z powrotem do Czech. W 1345 r. najechali i złupili katedrę w
Poznaniu.
Zakon nadal próbował też atakować Kujawy i Wielkopolskę metodą wojen podjazdowych, jednak działania dyplomatyczne
Kazimierza Wielkiego rozbijające w czasie zjazdu w Wyszehradzie w 1335 r. ich sojusz z Czechami (i pozywając ich przed
polubowny sąd papieski w Warszawie w 1339 r.), chcąc też zająć tereny Rusi Czerwonej, skłonił zakon do podpisania
pokoju w Kaliszu w 1343 r., w którym zakon zwrócił Kujawy i ziemię dobrzyńską, zaś warunkowo jako jałmużnę zatrzymywał
Pomorze, ziemię chełmińską i michałowską. Pomimo trzech kolejnych wyroków sądu papieskiego, nakazujących zwrot Pomorza,
zakon nie oddał nigdy dobrowolnie zasądzonej ziemi.
Pokój w Kaliszu zmusił zakon do zaprzestania ataków na Polskę. Zakon skierował wtedy przeciw Litwie, zajmując częściowo
Żmudź. Zmusiło to księcia litewskiego Jagiełłę do przyjęcia chrztu, na którym otrzymał imię Władysław oraz ożenku z
córką Ludwika Węgierskiego – Jadwigą Andegaweńską, zapoczątkowując unię polsko-litewską. Jagiełło na skutek ciągłych
walk podjazdowych na Kujawach i na Litwie prowadzonych przez zakon, zdecydował się ostatecznie na rozpoczęcie wielkiej
wojny (1409-1411), której kulminacyjnym momentem była bitwa pod Grunwaldem, a uwieńczeniem pokój w Toruniu (1411).
Pokój ten został mimo zwycięskiej kampanii wojskowej wymuszony na Jagielle ogólną sytuacją polityczną Polski, gdyż w
obronie zakonu stanęła koalicja władców z dynastii Luksemburskiej – Jana, ks. zgorzeleckiego, Wacława, króla Czech oraz
króla Węgier Zygmunta. Pokój ten nie oddał ponownie Pomorza Gdańskiego ani ziemi chełmińskiej, zmusił jednak zakon do
zaprzestania ataków na Litwę i Polskę. Zakon zaczął od tego czasu tracić na sile, a jego sytuacja ekonomiczna
pogorszyła się na skutek blokady wymiany handlowej prowadzonej przez Polskę i Litwę.
6 lutego 1454 wybuchło wewnątrz państwa zakonnego powstanie mieszczan, które wsparł król Kazimierz Jagiellończyk (wojna
trzynastoletnia), stosując przeciw zakonowi taktykę wojen podjazdowych, którą prowadził niegdyś sam zakon. Wojna ta
przyniosła w efekcie kolejny pokój toruński (1466) – zakon oddał Pomorze Gdańskie, ziemię chełmińską i michałowską, a
także część Warmii łącznie ze stolicą zakonu – Malborkiem. Oprócz tego wielki mistrz zgodził się być lennikiem króla
Polski i przeniósł swoją stolicę do Królewca.
Upadek państwa zakonnego w Prusach
Mimo to zakon co jakiś czas organizował łupieżcze wypady na tereny Warmii i Mazur, jednak już bez większych rezultatów.
Od 1501 wielcy mistrzowie krzyżaccy odmawiali składania hołdu lennego władcom Polski, co stało się powodem wojny
polsko-krzyżackiej 1519-1521. Po przegranej wojnie, zmuszony przez koneksje rodzinne oraz dla zachowania pokoju
wewnętrznego, wielki mistrz zakonu Albrecht Hohenzollern przeszedł na luteranizm, co położyło kres istnieniu państwa
zakonnego. Państwo zarządzane przez Albrechta, mimo że wciąż dość silne militarnie, znalazło się w próżni politycznej,
co wykorzystał król polski Zygmunt I Stary i zmusił Albrechta do hołdu lennego w 1525, jako wieczystego lennika
Królestwa Polskiego.
Królestwo Węgier
Panowanie pierwszych Arpadów
Organizacja państwa węgierskiego była dziełem dwóch potomków rodu Arpada: Gejzy i Stefana I Świętego. Gejzie udało się
zmuszenie przywódców szczepowych do posłuszeństwa i uznania naczelnej władzy księcia w państwie. Do przeprowadzenia
tego procesu było niezbędne zabezpieczenie państwa od zewnątrz. W tym celu książę wysłał w 973 roku posłów do cesarza
Ottona z propozycją pokoju i prośbą o przysłanie misjonarzy chrześcijańskich. W nawracaniu dworu książęcego znaczącą
rolę odegrali księża czescy, wśród nich Wojciech Sławnikowic, który przed misją w Polsce, przebywał na dworze
węgierskim, będąc wychowawcą syna Gejzy, Vajka, którego ochrzczono pod imieniem Stefan.
Utrwaleniu państwa węgierskiego służyła polityka małżeńska dworu. Gejza przez małżeństwo z Saroltą z rodziny dżuli
siedmiogrodzkiego umożliwił sobie opanowanie Siedmiogrodu. Swoje córki wydał zaś kolejno za dożę Wenecji, księcia
polskiego Bolesława I Chrobrego i za bułgarskiego carewicza, a syna Stefana ożenił z księżniczką bawarską Gizelą. Z
Gizelą przybyło wielu rycerzy niemieckich, których Gejza używał do utrwalenia siłą władzy nad pozostałymi wodzami
szczepowymi. Gejza zmarł w 997 roku. Stefan był synem Gejzy i Sarolty. Stefan prowadził na początku swich rządów walki
z wodzami szczepowymi (Koppány, Ajtony i dżula siedmiogrodzki), których ostatecznie pokonał, umacniając swoją władzę.