Le Bella Miragliano (Warhammer 18+ !)

Wieczerza, a jeszcze do dzielnicy elfiej musimy wrócić - stwierdziła Liothannea po bretońsku, Maria przetłumaczyła Jej słowa na tileański.
Zatem audiencja skończona, możecie się oddalić - odrzekł doża po tileańsku, co też przetłumaczyła Róża Miragliano, tym razem na bretońnski.
Elfka złożyła dworski ukłon i już miała się oddalić gdy Maria zadała pytanie w bretońnskim - Ciekawi mnie co by się stało gdyby nie udało się mi zapobiec wojnie wypowiedzianej przez Senat.
- Masakra.
- Dobrze więc, że do niej nie doszło, przynosicie nam pokaźne dochody, szkoda byśmy się ich samych pozbawiali.
- Maskara ludzi, nie elfów. Pięć setek waszych najemników przeciwko dziewięciu naszych żołnierzy i magii. A i to jakby część z nich nie była w kordonie sanitarnym.
Maria po raz drugi tego wieczoru wygląda na niebotycznie zaskoczoną. Tylko tym razem chyba całkowicie zabrakło Jej słów.

Alessio

Również złożył ukłon przed dożą starając się naśladować elfkę ale nie wyszło mu to tak wprawnie i widać było że wiele czasu na naukę nowych obyczajów przyjdzie mu spędzić,począł iść w kierunku wyjścia z sali, jednak gdy usłyszał wymianę zdań przystanął i nie pierwszy raz tego dnia stał z ustami rozszerzonymi w szczerym zdziwieniu - Cóż to za naród skoro zwykła filia ma potężniejszą armię niż najbogatsze miasto Tilei?!

Anna de Loiret

Nie zatrzymuj się, chyba będę musiała cię odpowiednio wychować byś baronem był nie tylko z tytułu ale i godnego zachowania - syknęła cicho, ciągnąc Alessia za dłoń, by szedł z nią.

Alessio

Wyraźnie zmieszany swoim zachowaniem które najwyraźniej było obyczajową wpadką dał się poprowadzić ukochanej za rękę w kierunku wyjścia z sali.

Liothannea dogoniła Was przy odbiorze broni. Na zewnątrz czeka na Was gondola, popłynęliście z powrotem do elfiej ćwiartki. Wysiedliście i udaliście do elfiego odpowiednika karczmy. Uraczono Was tam dość smętną, choć ładną muzyką i doskonałym jadłem. Mości Alessio, jak zjemy to udaj się do swej izby. Wezmę Twój ubiór i polecę doszycie nań symbolu Twego herbu, na rano będzie gotowe rzekła Liothannea między kęsami kolejnych ślimaków.

Alessio

Dziękuję Pani,ponownie zaszczycasz mnie swą hojnością - rzekł pochylając przed nią głowę,nie wiedział czym sobie zasłużył na taką sympatię i zachowanie ze strony elfki która ponownie potraktowała ich po królewsku i najwyraźniej oferowała również nocleg.....,nie mieściło się to w jego głowie zwłaszcza że przedstawiciele tego stanu z którymi miał wcześniej do czynienia za nic nie zdobyliby się na taki gest,ze zdziwieniem jednak odkrył że zaczynał lubić jej towarzystwo a do tego dochodziło wyborne jadło i nietypowa choć piękna muzyka, próbował różnych potraw,skrzętnie omijając jednak obślizgłe robale którymi tak zajadały się Ania z Liothanneą.....

Anna de Loiret

Alessio! Musisz spróbować ślimaka, ma cudny smak! Rzekła, po czym wzięła w dwa palce jednego ślimaka i przystawiła go do ust wybranka.

Alessio

Raz się żyje,za oliwki jej to winien jestem..... - pomyślał po czym choć minę miał nieco skrzywioną otworzył usta dając się nakarmić ukochanej

Ślimak nawet nie był taki zły jak Alessio się spodziewał. Smakiem nieco przypominał owoce morza. Delikatne mięso, lekko kwaśne, ale to pewno przez wytrawne wino w którym został zamarynowany.

Alessio

Całkiem smaczne,bardzo delikatne,choć wino nadało nieco kwaśnego smaku - powiedział popijając ten całkowicie dla niego nowy smak winem po czym wrócił do uczty,zjadł jeszcze jednego ślimaka choć bardziej przez grzeczność niż z racji odczuwania takiej potrzeby

Wino dopiero się kwaśnym okazało, aż wykrzywiło Alessio twarz. No, ale tak to jest jak ktoś lubi słodkie wino, a dostaje jedno z bardziej wytrawnych.

Alessio

Aż się wzdrygnął,jednak nie odłożył kielicha próbując drobnymi łykami zapoznać się z całkowicie nowym doznaniem przez wino zapewnianym po czym powiedział do elfki - Teraz rozumiem Pani czemu tamto wino z wodą zmieszałaś,u nas słodkie dominują zaś widzę że w Twej ojczyźnie w bardziej wytrawnych jego rodzajach się lubujecie

Anna de Loiret

Widzisz? Ufaj mi na następny raz, ślimaki tylko niezbyt apetycznie wyglądają. A wino im wytrawniejsze, tym smaczniejsze, za słodkim i ja nie przepadam.

Liothannea pstrykła palcami, podszedł do Was elfi karczmarz. Zamienili kilka sów, dał Jej trzy klucze. Jeden przekazała Annie, a drugi Alessio To klucze do Waszych izb.

Alessio

Myślę że jeden klucz wystarczy - powiedział uśmiechając się i patrząc ukochanej w oczy ujmując ją przy tym za rękę - a Ty kochanie?

Anna de Loiret

Też tak myślę... Odparła cicho, snując sobie wyobrażenia nadchodzącej nocy, której nie ma zamiaru przespać w całości...

Liothannea odparła Dopóki nie macie obrączek na swych palcach, a ja odpowiadam za Wasze zachowanie, nie wystarczy. Nie mam zamiaru później świecić za Was oczami.

Anna de Loiret

Przyjaciółko, wiesz przecież, że przysięgałam na swego najukochańszego brata, iż cnoty nie postradam przed ślubem - rzekła po bretońsku, za chwile zbliżając się do elfki i szepcąc - czy złamałam przysięgę daną tobie? Pragnę tylko bliskości, żeby był przy mnie ktoś, kogo kocham z wzajemnością...

Liothannea odpowiedziała szeptem Jeśli będzie podejrzenie że doszło do czegoś więcej, a moi rodacy mają bardzo czuły słuch, to będziesz mogła zapomnieć o podróży do Ulthuanu.

Anna de Loiret

Wzięła klucz od elfki ledwie powstrzymując łzy... Niech więc i tak będzie, nie wiedziałam że... Ehh, nieważne - odszepnęła.

Alessio

Wyraźnie rozczarowany wziął klucz,jednak rozumiał że są tu gośćmi i muszą przestrzegać panujących tu zasad jakiekolwiek by one nie były....

Nie smućcie się tak, rano stąd wyjeżdżamy parsknęła śmiechem Liothannea.

Anna de Loiret

Tak, bardzo mnie to raduje, już się nie mogę doczekać aż zobaczę tego bydlaka co pogwałcił prawa Pani Jeziora...

Alessio

Uścisnął mocniej jej rękę i pogłaskał czule po plecach czując rosnący w niej gniew nic nie mówiąc tylko powoli zbierając się do wstania od stołu

Anna de Loiret

Wstała i spojrzała smutnymi oczyma na swego wybranka, przez kilka chwil tam się wpatrując w jego oczy. W końcu rzekła - żegnaj kochany, miłych snów. Puściła wtem jego rękę odwracając się by nie zacząć płakać, a Liothannei spytała - która izba jest moja?

Pierwsza za schodami jest Alessia, druga moja, trzecia Twoja Anno. Zaczekam tutaj aż się przebierzesz mości Alessio rzuciła Liothannea.

Alessio

Dobrze - odparł skinąwszy jej głową po czym przytulił mocno ukochaną całując ją przy tym w policzek i wyszeptał - I Tobie dobrych snów najdroższa,nie smuć się proszę bo serce mi się kraja gdy czuję jak cierpisz

Anna de Loiret

Przestań Alessio przestań! Wyrwała się natychmiast z objęcia i dodała - nie idź za mną proszę... Odwróciła się po tym i poszła szybko do swej izby, z zamiarem ułożenia się do snu... Zrobiła to wbrew sobie, ale widocznie czasem tak trzeba...

Alessio

Ehh,to i ja pójdę - powiedział wyraźnie zasmuconym głosem gdy tylko usłyszał odgłos zamykanych drzwi - postaram się uwinąć jak najszybciej - dodał po czym udał się do swojego pokoju by przebrać się w stare szaty. Gdy tylko skończy udaje się z powrotem do elfki.

Elfka odebrała ubiór. Naprawdę nie mam nic przeciwko Waszemu związkowi, czymkolwiek by on nie był, po prostu polityka rzuciła w bretońskim.

Alessio

Wiem Pani,wiem.....,jeszcze raz Ci dziękuję za to co dla nas robisz i jak nas traktujesz.....,wiele to dla mnie znaczy - powiedział po czym dodał udając się z powrotem w stronę swego pokoju - dobrej nocy Pani

Noc minęła spokojnie. Albo bez snów całkowicie, albo po prostu nie pamiętacie co Wam się śniło. Alessia obudziło pukanie do drzwi.

Alessio

Niechętnie wstał poprawiając sobie włosy po drodze i ziewając co jakiś czas po czym gdy już nieco się przyprowadził do porządku uchylił drzwi

Ujrzałeś Liothanneę, która trzyma Twój ubiór w wyciągniętej dłoni. Pośpiesz się mości Alessio, śniadanie czeka, trzeba zjeść i ruszać dalej.

Alessio

Dziękuję Pani,zaraz do Was zejdę - odparł odbierając od niej ubranie przyjaźnie się przy tym uśmiechając choć był nieco zaskoczony faktem że osobiście się do niego pofatygowała.....

Rozległo się pukanie do drzwi izby Anny.

Anna de Loiret

Przetarła oczy, po tym zaś wstała i okryła swe ciało kocem, trzymając mocno by nie opadł. Potrząsnęła głową zgarniając włosy na jedną stronę oraz otworzyła drzwi.

Za drzwiami Anna zobaczyła Liothanneę. Wiem że wcześnie, ale tylko dzięki temu możemy coś zjeść smacznego zanim ruszymy dalej.

Anna de Loiret

Och to ty Liothanneo... Witaj... Powiedziała, jedną ręką ocierając sobie łzy spływające po policzkach, wczesna wszak to pora i jeszcze przydałoby się pospać parę godzin... Chwilkę, ubiorę się tylko i zejdę. Ziewnęła, nie mogąc tego powstrzymać, w porę jednak zakryła usta dłonią.

Będę czekać na dole, Alessio już obudziłam. skinęła Annie głową.