Cytat:
Historia Imperium jest niezwykle bogata. Przed ponad dwu i półtysiacem lat, na terenach Starego Świata mieszkały elfy i krasnoludy. Po wojnie między ich rasami, większość elfów odpłynęła za morze usiłując odeprzeć atak ich mrocznych pobratymców, a krasnoludy zamieszkały w górach. Wtedy też pojawiły się pierwsze ludzkie plemiona. Były one niezwykłe słabe, atakowane wciąż przez bestie Chaosu. Brakowało im silnego przywódcy. W tych czasach narodził się człowiek, który wkrótce miał zmienić oblicze tego świata. Zwał się on Sigmar - syn wodza plemienia Unberogenów.
Pierwszym jego osiągnięciem, było uwolnienie krasnoludzkiego króla Kurgana Żelaznobrodego, porwanego przez orków. W podzięce król ofiarował mu swój runiczny młot Ghal Maraz czyli Rozbijacz Czaszek, a wkrótce symbol Imperium.
W krótkim czasie Sigmar Młotodzierżca na czele Unberogenów prowadził swój lud do zwycięskich walk przeciwko zielonoskórym. Zapał i odwaga młodzieńca dodawały mu sojuszników i coraz kolejne plemiona dołączały do jego armii, wyplewiając bestie Chaosu z lasów. Był to zalążek Imperium.
Finałem walk była bitwa na Przełęczy Czarnego Ognia. Sigmar wraz z wodzami ludzi i ze sprzymierzonymi wojskami krasnoludów stanęły na przeciwko ogromnej hordzie orków. Mimo przewagi liczebnej, zielonoskórzy przegrali walkę i zostali zmuszeni do wycofania się. Po wspólnym zwycięstwie, ludzie i krasnoludy zawarły pakt wzajemnej przyjaźni, który twa niezmiennie do dziś. Kurgan podarował Sigmarowi piękną koronę ze szczerego złota. Był to symbol władzy, gdyż Sigmar przyjął tytuł Pierwszego Imperatora. Przez pięćdziesiąt lat Młotodzierżca zdołał zebrać liczne plemiona i zmienić w wielkie mocarstwo.
Brak tymczasowego zagrożenia ze strony Chaosu spowodował, że liczba ludności znacznie wzrosła. Powstawały nowe miasta i sieci transportowe, dzikie ziemie powoli stały się ucywilizowane. Stary już Sigmar wciąż był dobrym wojownikiem. Wraz z wojskami oczyszczał ziemię z niedobitków goblinów i innych potworów. Uznał w końcu, że czas zrzec się korony i wyruszył do Karaz-a-Karak, by po raz ostatni odwiedzić swojego przyjaciela Kurgana Żelaznobrodego. Dalej ślad po nim zaginął. Po nim nie było zastępcy. Sigmar chcąc uniknąć wojny domowej, kazał wybrać z między siebie kolejnego Imperatora. W końcu ziemie plemienne zmieniły się w prowincje rządzone przez elektorów.
Czasy elektoratu
System władzy elektorskiej utrzymuje Imperium w pokoju. Po odejściu Sigmara wybierali między sobą jego następcę. Aktualnie stosuje się jednak ogólnie przyjętą praktykę, że Imperatora wybiera umierający władca. Jeśli jakis elektor wyrazi sprzeciw, wówczas zbiera się narada i zarządzają głosowanie. Elekcja bywa przeprowadzana również wtedy, gdy nie ma ustalonego jednego władcy. W historii dwa razy zdarzyło się, że Imperator został oskarżony o fałszerstwo i pozbawiony władzy.
Poza dziesięciorgiem Książąt-Elektorów, prawo głosu przysługuje również wysoko postawionym ludziom. Nie mogą jednak zostać Imperatorami, gdyż nie mają tytułu elektora. Obecnie głos taki posiada Wielki Teogonista Sigmara i dwoje Arcylektorzy Świątyni tegoż boga, a także Ar-Ulryk i Starszy Krainy Zgromadzenia. W Reiklandzie utrzymanie trony było możliwe dzięki głosom sigmarytów. Ar-Ulryk wysuwa często zarzuty, że to Światynia Sigmara uzurpuje władzę (Ar-Ulryk składa głos na elektora Middenlandu). Starszy Krainy Zgromadzienia, ziem niziołków głosuje zwykle na następce wskazanego przez umierającego Imperatora.
Wiek Trzech Imperatorów i rządy Magnusa Pobożnego
Kandydat musi zjednać sobie przychylność wszystkich elektorów. W przeciwnym razie skutki są opłakane i może dojść do wydarzeń z roku 1152 KI, gdy po zabójczej śmierci Mandreda wybuchła wojna między Stirlandem i Talabeklandem. Po krwawym konflikcie Imperatorką ogłosiła się Otilla i Talabekland przestał brać udział w elekcji. W Imperium rządziło dwóch władców. W 1547 roku z kolei elektor Middenheimu ogłosił się Imperatorem. Stwierdził, że pochodzi z prostej linii od Mandreda. Ten okres czasu został nazwany Wiekiem Trzech Imperatorów. Dobijającym wydarzeniem było nieuznanie przez Wielkiego Teogonistę koronacji Magritty z Marienburga.
Do ok. 2360 roku Imperium było miejscem walk o władzę. Niegdyś wielkie mocarstwo pełne bohaterskich walk z Chaosem, obserwowało jak ich potomkowie zabijają się między sobą. Osłabione Imperium stało się doskonałym celem najazdów orków i terenem walk z wampirami.
Potężny najazd Chaosu zniszczył kislevskie miasto Praag i rozpoczął oblężenie stolicy. Gdy wydawało się, że to koniec Imperium (Kislev stanowił przedpole ataków z północy), pojawił się pewien arystokrata z Nuln. Zwał się Magnus Pobożny, był wielkim fanatykiem nauk Sigmara, mimo to zdołał uzyskać wsparcie Ar-Ulryka i zawarł sojusz między prowincjami. Zebrawszy imperialną armię przerwał oblężenie Kislevu. Po tym zwycięstwie Magnus został ogłoszony Imperatorem i z zapałem ruszył do odbudowy Imperium. To on zakazał polowań na magów i założył przy pomocy elfickiego Arcymaga Kolegia Magii w Altdorfie. Stał się jednak wrogiem dla wyznawców Ulryka.
Wojny z Wampirami
Na wschód od Stirlandu leży Sylvania. Miejsce to cieszy się niezwykle złą sławą. Większość terenu to puste wzgórza i jałowe równiny, oraz potworny, zimny wiatr. Mało który rycerz odważy się spędzić noc w pobliżu starych zamczysk. Nieliczne wioski w nocy barakadują się i cichną. Sylvania bowiem to ziemia nekromantów i istot o których nikt nie chciałby słyszeć.
Podczas Geheimnisnacht w 2010 roku, hrabia Vlad von Carstein na szczycie wieży Drakenhof, odmówił inwokację z kart Dziewięciu Ksiąg Nasha. Zew tej okrutnej magii spowodował, że trupy zaczęły wychodzić spod ziemi. Dla Trzech Imperatorów był to początek walki z wampirami, trwającej ponad 122 lata.
Armia Sylvanii ruszyła w stronę Talabeklandu. Było to potworne wojsko ożywieńców, szkieletów, zombi, chłopów i wampirów. Obrona Talabeklandu mimo obrony, poległa w pobliżu Brodu Essen. Jeńców Vlad kazał zabić i stworzyć nowe jednostki dla swojej armii. Hans Schliffen będąc również w niewoli, wpadł w szał widząc brutalną śmierć swoich podwładnych. Z mieczem w ręku rzucił się na Vlada i ściął mu głowę. Chwilę potem został rozszarpany przez sługi hrabiego. Carstein jednak przeżył i pojawił się nietknięty.
Drugi raz został zabity podczas walki z Jerekiem Krugerem Wielkim Mistrzem Zakonu Białego Wilka. Wojska grafa Middenheim zniszczyły armię Sylvanii. Po kilku miesiącach odnaleziono pozbawione krwi zwłoki Krugera, położone u stóp Góry Ulryka. Pod Bluthof Vlad został ścięty Runicznym Kłem i przebity kopiami. Jednak trzy dni później wziął udział w masowym ukrzyżowaniu jeńców. Przy moscie Bogenhafen Carstein został rozerwany przez kulę z działa. Jego załoga została chwilę potem wybita, a wioska wycięta w pień. W 2051 roku zastępy von Carsteinów oblężyły Altdorf. Nawet najeżone palami fosy nie mogły powstrzymać tych żywych trupów. Vlad przedstawił propozycję - służba za życia lub po śmierci. Dostojnicy chcieli, żeby przyjęto te warunki. Jednak Wielki Teogonista Wilhelm III dostał podobno wizję od samego Sigmara. Złodziej imieniem Felix Mann miał zakraść się do zamku Vlada i ukraść jego złoty pierścień w zamian za darowanie kar. Misja powiodła się dzięki zaniedbaniu straży przez Carsteinów.
Podczas bitwy pod Altdorfem, własną walkę miał Wilhelm. Walczył na szczycie wieży z samym Vladem. Śmiertelnie ranny rzucił się z wampirem prosto na pal. Von Carstein pozbawiony mocy pierścienia zmarł tym razem prawdziwie. Od tego czasu na czele hord nieumarłych stawali różni książęta. Byli niekiedy kompletnymi szaleńcami, a niektórzy genialnymi dowódcami znającymi dogłębnie sztukę nekromancji.
Taką osobą był Manfred von Carstein. Wykorzystując spory w Imperium, w 2132 r. rozniósł w pył kilka armii imperialnych. Ruszył na Altdorf pewien zwycięstwa. Na jego drodze stanął wówczas Wielki Teogonista Kurt III z księgą Liber Mortis. Wypowiedział inkantację Wielkiego Uwolnienia i Manfred został zmuszony do odwrotu. Wielka armia imperialna rozbiła hordy nieumarłych, a książe Stirlandu zabił ostatecznie Manfreda podczas bitwy na Bagnie Fenn i zajął całą Sylvanię , uznając ją jako zdobycz wojenną i włączając ziemię wampirów w skład swojego księstwa .
