Cytat:
{MANCETTER_TITLE}Mancetter
{MANCETTER_DESCR}Dwadzieścia lat po pierwszej inwazji na Brytanię Rzymianie wciąż byli dalecy od spacyfikowania jej rdzennych mieszkańców. Potrzebowali poparcia miejscowej arystokracji, aby utrzymać władzę, jednak zdołali zrazić ją do siebie bezmierną chciwością i dumą. Nawet członkowie rodziny królewskiej byli źle traktowani. Po śmierci króla Icenów jego dwór został splądrowany, żona wybatożona, a córka zgwałcona. Mieszkańcy Brytanii ujrzeli na własne oczy, jaka rola jest im pisana w rzymskim świecie.\nJednak nie wszystko szło po myśli Rzymian. Wdowa po królu, Boudicea, nie zamierzała pogodzić się z takim traktowaniem. Bez trudu zdołała zgromadzić ludzi, którzy podzielali jej nienawiść do Rzymu, i wyruszyła na Londinium, po drodze wybijając w pień osadników z Verulamium (St. Albans). W istocie mieszkańcy Brytanii nie tracili okazji, by pozbawić życia wszystkich Rzymian lub podróżnych, których zdołali pojmać.\nSwetoniusz Paulinus, rzymski namiestnik, zgromadził wszystkie wojska, jakie zdołał (dowódca jednego z jego własnych legionów odmówił wyruszenia mu z pomocą). Zmierzył się z Boudiceą w pobliżu Watrling Street, traktu handlowego prowadzącego z wybrzeża Kent, mając pod swoją komendą jedynie 10 000 ludzi. Jednak było to 10 000 zdyscyplinowanych, doświadczonych legionistów...\nRzeź Brytów była krwawa. W ciągu jednego dnia Paullinus zdołał ocalić Brytanię dla Imperium.\nBoudicea wolała sama odebrać sobie życie, niż dać się schwytać i narazić na kolejne upokorzenia ze strony Rzymian.
{PHARSALUS_TITLE}Farsalos
{PHARSALUS_DESCR}Juliusz Cezar podczas kampanii w Galii nie tylko dowiódł swoich talentów, lecz również stał się popularnym i uznanym dowódcą. Jednak jego legiony czekał ostateczny test, gdy w 49 roku p.n.e. przekroczył Rubikon, formalną granicę własnej prowincji, i skierował się w głąb Italii, przeciwstawiając się potędze senatu i swojego największego rywala, Pompejusza. Przewagą Cezara było doświadczenie jego legionistów, z których większość była weteranami kampanii w Galii. Aby dodatkowo zapewnić sobie ich wierność, Cezar podwoił ich żołd.\nPompejusz wycofał wojska senatu do Grecji, pragnąc zgromadzić całą armię Rzymu na wschodzie wraz z wojskami z krajów ościennych. Cezar przemieszczał się szybko, dławiąc opór na zachodzie, a następnie wyruszył na wschód starając się schwytać Pompejusza w zasadzkę w Grecji, działał jednak zbyt pochopnie i nie zdołał zgromadzić zapasów niezbędnych do prowadzenia dłuższego oblężenia. Tak więc to Cezar musiał wycofać się z Grecji przez góry do Tesalii. Pompejusz, mimo że pragnął powrócić do Italii i odbić ziemie w sercu Imperium Rzymskiego, ruszył w ślad za nim.\nW czerwcu obie armie dotarły do miasta Farsalos i starły się w jednej z największych bitew w historii Rzymu. Obie armie rozwinęły szyki, których jedno skrzydło graniczyło z rzeką Enipeus, jazda Pompejusza bacznie wypatrywała słabego punktu, który mogłaby zaatakować.\nGdy bitwa dobiegła końca, siły Pompejusza zostały rozbite, a on sam zbiegł do Egiptu. Cezar stał się władcą całego rzymskiego świata. Nawet po jego zabójstwie w Senacie w idy marcowe 44 roku p.n.e. jego imię przetrwało jako tytuł władców do czasów współczesnych, w formach takich jak kajzer, car czy cesarz. Jednak historia nie musiała potoczyć się w ten sposób...
{SPARTACUS_TITLE}Spartakus
{SPARTACUS_DESCR}Prawdopodobnie najsłynniejszy niewolnik w historii Rzymu. Samo imię Spartakusa budziło grozę w sercach Rzymian. On i jego gladiatorzy zgromadzili pod swoim sztandarem zdesperowanych niewolników z terenów całego Imperium i stworzyli z nich armię. Dla Rzymian był czymś więcej niż tylko buntownikiem - stanowił zagrożenie dla całego rzymskiego świata. Cała ekonomia opierała się na niewolnictwie, a niewolnicy byli wszechobecni. Gdyby zwrócili się oni przeciw swym prawowitym panom i zgładzili ich, któż mógłby czuć się bezpieczny, nawet w zaciszu własnego domostwa?\nDlatego właśnie Rzymianie nie szczędzili sił, starając się zniszczyć Spartakusa i dlatego też jego osiągnięcia są tak imponujące. W 73 roku p.n.e. zdołał on założyć obóz na stoku Wezuwiusza i odpierać kolejne ataki armii rzymskiej. W tym samym czasie jego ludzie plądrowali okoliczne latyfundia (posiadłości ziemskie), niemal bez wysiłku sprowadzając uwolnionych niewolników zasilających szeregi armii Spartakusa.\nSpartakus utrzymał się jeszcze przez dwa lata, do momentu, gdy niesnaski wśród niewolników rozdzieliły jego siły, wskutek czego został pokonany przez połączone wojska Pompejusza i Licyniusza Krassusa. W trakcie ostatniej kampanii Krassus wzniósł nawet mur i fosę ciągnące się przez 60 kilometrów, starając się zamknąć Spartakusa w potrzasku!
