Strona 7 z 7 PierwszyPierwszy ... 567
Pokaż wyniki od 61 do 70 z 70

Wątek: Najważniejsze polskie księstwa w XIII wieku

  1. #61
    Wojski Awatar Dymitr
    Dołączył
    Dec 2014
    Lokalizacja
    Łódź
    Postów
    90
    Tournaments Joined
    0
    Tournaments Won
    0
    Podziękował
    3
    Otrzymał 14 podziękowań w 10 postach
    Królestwo Stefana Świętego


    Wewnętrzny kryzys i konsolidacja państwa w XI w.


    Pierwszy bunt pogański


    Bunt Vaty był konsekwencją długotrwałych walk dynastycznych na Węgrzech, które obaliły powszechnie znany wizerunek

    nietykalnej władzy królewskiej. Wezbrana niechęć społeczeństwa do takiego stanu rzeczy przejawiała się także w

    nienawiści do organizacji kościelnej, która była silnym oparciem władzy królewskiej. Bunt ten, będący równoległym w

    swoim przebiegu do zdarzeń w Polsce i na Rusi Kijowskiej (bunty Miecława i smerów), daje do zrozumienia, że kryzys

    młodych państw polegał przede wszystkim na nieostrożnie przygotowanej reformie feudalnej, której widocznym, trwałym

    symbolem był Kościół. Dzieła tego podjął się Andrzej I, wygnany niegdyś z kraju, syn Vazula. Przybył on na Węgry z

    Kijowa.


    Drugi bunt pogański



    Kolejny bunt pogański wybuchł za panowania Béli I. Wodzem rewolty został syn Vaty, János. Bunt został stłumiony, jednak

    osłabił państwo i osłabił jego możliwość opierania się wpływom niemieckim. Z inicjatywy niemieckiej doszło do licznych

    walk dynastycznych, których następstwem było ponowne uzależnienie Węgier od Cesarstwa Niemieckiego. Po śmierci Béli

    synowie Béli Gejza I, Władysław i Lampert podzieli państwo na trzy części. Dopiero interwencja cesarza Henryka IV

    zakończyła okres rozbicia.


    Rozwój systemu feudalnego


    W XI-XIII w. proces feudalizacji ogarnął w pełni wszystkie kraje Europy Środkowej, w tym Węgry. Szeregi wolnych chłopów

    topniały, rosła zaś wielka własność kościelna i możnowładcza. By nie dopuścić do rozbicia państwa przez coraz

    potężniejsze rody, jak to miało miejsce w Polsce i w Cesarstwie, król Andrzej II zgodził się ograniczyć swoją władzę

    monarszą. W roku 1222 wydał Złotą Bullę, uważaną za podstawę "Złotej Wolności" szlachty węgierskiej, którą w następnych

    wiekach naśladować będzie szlachta Polski i Litwy.


    Czasy Andegawenów


    Czasy panowania dynastii Andegawenów na Węgrzech były okresem reorganizacji gospodarki, rozkwitu sztuki gotyckiej i

    kultury rycerskiej. Wacław, król Polski, Czech i Węgier
    Po wygaśnięciu Arpadów na tronie zasiadł król Polski i Czech Wacław z rodu Przemyślidów, od 1308 przedstawiciel

    dynastii Andegawenów – Karol Robert. Drugim królem tego rodu na tronie węgierskim był Ludwik I Wielki, panujący w

    latach 1342-1382. Ludwik poszerzył swoje rządy na tereny po Morze Czarne Adriatyk, czasowo okupował Królestwo Neapolu.

    W 1370 roku, po śmierci Kazimierza III Wielkiego, został królem Polski.


    Ludwik I Wielki, król Węgier i Polski


    Po śmierci Ludwika na tronie zasiadł (w 1387) Zygmunt Luksemburski, który poślubił córkę Ludwika, Marię. Rozpadła się

    unia z Polską, gdzie władzę objęła druga z córek Ludwika, Jadwiga.


    Branderbugia


    Na początku X wieku plemiona germańskie zaczęły przemieszczać się na wschód i zdobywać tereny pomiędzy Łabą i Odrą,

    zamieszkane dotąd przez Słowian połabskich. Dzisiejsi Serbołużyczanie i Pomorzanie są potomkami pierwotnych mieszkańców

    tych ziem.

    W 948 król Otton I Wielki ustanowił niemiecką kontrolę nad w większości słowiańskimi mieszkańcami tych ziem i ustanowił

    biskupstwa w Havelbergu (ówczesna nazwa Hobolin) i Brandenburgu. Jednak po śmierci Ottona I (973), wybucha w 983

    wielkie powstanie Słowian. Niemcy tracą wtedy znaczną część zdobytych terenów i zmuszeni są wycofać się na zachód od

    Łaby.

    W 1134, po przeprowadzeniu skutecznej akcji przeciwko Słowianom, Marchię Północną otrzymuje od cesarza Lotara III

    Albrecht Niedźwiedź.

    Kontrola Albrechta nad tym terytorium przez dziesięciolecia była tylko nominalna, ale zaangażował się on w wiele wypraw

    przeciwko Słowianom połabskim. Dzięki temu, a także dzięki wysiłkom dyplomatycznym jego władza stała się w połowie

    stulecia bardziej rzeczywista. W 1150 formalnie odziedziczył on Brandenburgię po ostatnim władcy połabskim,

    Przybysławie, a w 1157 została ostateczne utworzona Marchia Brandenburska. Albert i jego następcy z dynastii

    Askańczyków uczynili dużo dla chrystianizacji i rozwoju gospodarczego tych ziem, jednak wiązało się to z systematyczną

    polityką ucisku słowiańskiej ludności i wynaradawianiem jej. W tym czasie doszło w Polsce do rozbicia dzielnicowego i

    granica Wielkich Niemiec przesunęła się tak bardzo na wschód, że Brandenburgia stała się terenem granicznym między

    państwami Niemców i Słowian.

    W 1320 wygasła brandenburska linia Askańczyków, stąd od 1323 do 1373 Brandenburgią władali przedstawiciele dynastii

    Wittelsbachów, znani bardziej jako władcy Bawarii. Po okresie rządów Luksemburgów, kiedy to w 1376 r. dzięki staraniom

    cesarza rzymskiego i króla czeskiego Karola IV Luksemburga Margrabiostwo Brandenburgii stało się częścią Korony

    Królestwa Czech (władcy czescy uzyskali dzięki temu drugi głos elektorski), w 1415, marchia zostaje podarowana (ściślej

    – oddana w zastaw z prawem wykupu, który nigdy nie nastąpił) przez króla rzymskiego i węgierskiego oraz namiestnika

    Królestwa Czeskiego Zygmunta luksemburskiego dynastii Hohenzollernów, którzy rządzą nią aż do końca I wojny światowej.

    Dodatkowo, od 1356 do końca istnienia Cesarstwa w 1806, margrabiowie Brandenburgii są również elektorami Świętego

    Cesarstwa Rzymskiego.


    Święte Cesarstwo Rzymskie


    Cesarstwo Ottonów


    Okres Cesarstwa Ottonów, jak nazywa się nieoficjalnie ten etap historii Świętego cesarstwa to panowanie dynastii

    Ludolfingów (919-1024, od 962 jako cesarze), czyli książąt saskich. Czas ten charakteryzuje się wzmocnieniem władzy

    monarszej wobec książąt plemiennych. Cesarze wówczas sprawowali kontrolę nad sprawami wewnętrznymi i prowadzili

    pomyślną politykę ekspansji. W dobie Cesarstwa Ottonów nastąpiła także odbudowa karolińskiej idei uniwersalnej

    monarchii chrześcijańskiej Europy. Przywrócenie władzy cesarskiej charakteru uniwersalnego, jednak szybko okazało się

    to niewykonalne ze względu choćby na opór Francji. Polska, Dania i Węgry, a zwłaszcza Czechy (które z czasem stały się

    częścią cesarstwa) zostały za to skutecznie wciągnięte w orbitę niemieckich wpływów. Cesarze niejednokrotnie ingerowali

    w wewnętrzne sprawy tych państw.

    Charakterystyczne dla władzy Ottonów było uzależnienie papieży od cesarza, co w praktyce oznaczało desygnowanie przez

    niego kandydatów do tronu papieskiego. Interweniując dwukrotnie na rzecz papieża (w 951 i 961 roku) w ogarniętej

    politycznym chaosem Italii Otton I koronował się w Mediolanie na króla Longobardów, po czym upomniał się o koronę

    cesarską. Ten kluczowy moment, będący restauracją starożytnego Rzymu oraz imperium Karola Wielkiego odbył się 2 lutego

    962, gdy Otton I Wielki został koronowany w Rzymie przez papieża Jana XII na cesarza rzymskiego. Ogromnym sukcesem

    polityki tego cesarza, poza koronacją, był m.in ożenek syna Ottona II z księżniczką bizantyńską Teofano. Przeprowadzona

    za życia ojca koronacja Ottona II zapewniała ciągłość godności cesarskiej w dynastii saskiej, zaś ślub z Teofano

    oznaczał uznanie tytułu cesarskiego królów niemieckich przez Konstantynopol.

    Ambicją Ottona I Wielkiego oraz jego następców, Ottona II i Ottona III było jak wyżej wspomniano podporządkowanie sobie

    całego chrześcijańskiego (łacińskiego) świata w ramach uniwersalistycznego cesarstwa. Najbliższy realizacji tego planu

    był Otton III. Wychowany w kulcie tradycji saskiej, karolińskiej i bizantyńskiej, świadomie nawiązujący do legendy

    Karola Wielkiego, zamierzał stworzyć imperium złożone z równouprawnionych chrześcijańskich królestw: Italii, Galii,

    Germanii oraz Słowiańszczyzny (władcą tej ostatniej miał być najprawdopodobniej Bolesław Chrobry), nad którymi

    panowałby rezydujący w Rzymie cesarz. Nieoczekiwana śmierć Ottona III w 1002 roku pogrzebała idee zjednoczeniowe. Odtąd

    cesarstwo rzymskie utożsamiać się będzie coraz bardziej z królestwem niemieckim.


    Dynastia salicka


    Okres dynastii salickiej (1024-1125), czyli książąt frankońskich, przyniósł kolejne umocnienie Cesarstwa. Cesarze

    ingerowali w sprawy sąsiednich państw słowiańskich, utrzymali mocną pozycję we Włoszech. Jednocześnie, władzy

    cesarskiej zagroził konflikt z papieżami, którzy wyrwali się spod cesarskiej kurateli. Cesarze musieli iść na kompromis

    w kwestii inwestytury biskupów, jednakże obronili się przed próbą uzależnienia Niemiec od papiestwa.


    Dynastia Hohenstaufów


    Za panowania Hohenstaufów (1079-1254), a więc książąt szwabskich, cesarze kontynuowali aktywną politykę ekspansji w

    myśli idei uniwersalistycznych, co ostatecznie kosztowało ich osłabienie realnej władzy w samych Niemczech (Statutum in

    favorem principium Fryderyka II Hohenstaufa z 1232) i Włoszech (pokój po bitwie pod Legnano). Konrad III, Fryderyk I

    Barbarossa oraz Fryderyk II brali udział w ruchu krucjatowym. Za panowania Henryka VI Cesarstwo osiągnęło szczyt

    wpływów politycznych poza swoimi granicami (lennami stały się przejściowo Anglia i Cypr). Koszty ekspansji poza

    cesarstwo jak i ambicje wasali, doprowadziły do wytworzenia się silnej opozycji wewnętrznej, która zmusiła cesarzy do

    przekazania wielu kompetencji monarszych książętom, co doprowadziło do uzależnienia większości decyzji cesarza od zgody

    książąt wyrażanej na Sejmie Rzeszy, oraz do zezwolenia na podziały patrymonialne w księstwach, co szybko zaowocowało

    atomizacją polityczną Rzeszy, która po pewnym czasie gromadziła około 300 państewek wasalnych o różnym statusie. Wojna

    Fryderyka II i Konrada IV z opozycją oraz wygaśnięcie dynastii doprowadziły do Wielkiego Bezkrólewia i związanego z nim

    chaosu politycznego w Rzeszy.


    Królestwo Danii


    Do X wieku władcy Danii są postaciami na poły lub całkowicie legendarnymi. Do tego czasu przez pięć wieków państwo się

    formowało. W tym czasie Duńczycy byli zorganizowani w wiele drobnych państewek. Pierwszym w pełni poświadczonym

    źródłowo władcą był Gorm Stary zmarły ok. 958 roku. Jego następca Harald Sinozęby zmarły w 987 roku wprowadził do kraju

    chrześcijaństwo. Harald prowadził ambitną, ekspansywną politykę - opanował pd. Norwegię, chrzest przyjął ok. 965 roku i

    zawarł sojusz z pogańskimi Obodrytami przeciwko cesarzom Ottonowi I i Ottonowi II. Władca ten znacznie wzmocnił władzę

    królewską, budował grody wojskowe i fortyfikacje. Mimo to w 974 r. Otton II zajął pd. Jutlandię.[1]

    W roku 980 władzę próbował przejąć syn Haralda Swen Widłobrody. Harald musiał w 985 roku zbiec do Jomsborga. Swen

    został pozbawiony władzy przez najazd Szwedów, którymi dowodził ich król Eryk Zwycięski. Swen odzyskał tron dopiero po

    śmierci najeźdźcy (995).

    Kanut Wielki - król Anglii w latach 1016-1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the Great), Danii w latach 1018-1035 (jako

    Kanut II Wielki, Knud 2. den Store) i Norwegii w latach 1028-1035 - stworzył wielkie północne imperium.

    W XI wieku stworzono podwaliny pod duńską historiografię powstawały wówczas pierwsze średniowieczne kroniki duńskie.

    Do XIII wieku Dania panowała na wybrzeżach południowego Bałtyku. Hegemonia została załamana po klęsce z Niemcami pod

    Bornhöved w 1227. Kraj rozdzierany konfliktami możnowładców stracił znaczenie na arenie międzynarodowej. Duńczycy

    tracili liczne ziemie. W latach 1332-1340, Szwedzi skutecznie walczyli o Skanię, południową cześć Danii zagrabili

    władcy Szlezwiku i Holsztynu.

    Regres został przełamany za panowania Waldemara IV Odnowiciela (1340-1375). Dania wyszła z rozdrobnienia feudalnego i

    powoli odzyskiwała dawne znaczenie międzynarodowe. W 1346 sprzedał Estonię Zakonowi kawalerów mieczowych, za 19 tys.

    grzywien. Dzięki temu król w stanie był odbudować potęgę militarną.

    Do 1460, Dania odzyskała wszystkie utracone wyspy oraz Skanię. Od roku 1362 Dania walczyła z niemieckimi kupcami z

    Hanzy. I wojna Hanzy z Danią toczyła się w latach 1362-1364. Druga w latach 1367-1370. Mimo wygranej I wojny, na mocy

    pokoju w Strzałowie, po zakończeniu II wojny, to Hanza uzyskała korzystne rozstrzygnięcia.

    20 lipca 1397 roku została zawarta unia kalmarska jednocząca praktycznie całą Skandynawię.


    Krolestwo Szwecjii


    Południowe obszary współczesnej Szwecji (Skania) były częścią praojczyzny Germanów. W średniowieczu północna i środkowa

    część kraju została zasiedlona przez plemiona północnogermańskich Normanów. Od IX-XI wieku tutejsi wikingowie brali

    udział w wyprawach łupieżczych, głównie na Ruś i Bizancjum. W XI wieku równocześnie rozpoczęło się tworzenie państwa

    szwedzkiego oraz chrystianizacja. W XII w.-XIII w. Szwedzi podbili Finlandię. 20 lipca 1397 na zamku w Kalmarze Szwecja

    zawiera unię z Danią i Norwegią (unia kalmarska)


    Epoka wikingów i okres wczesnego chrześcijaństwa:


    Tak zwaną epokę wikingów (lata 800 - 1050), cechuje wyraźna ekspansja na wschód. Wikingowie dokonują licznych

    wypraw łupieskich i handlowych na wschodzie wybrzeża Morza Bałtyckiego, zapuszczają się na tereny obecnej Rosji, gdzie

    zakładają osady kupieckie i księstwa, czego przykładem może być księstwo Ruryka w Nowogrodzie. Wikingowie operujący na

    wschodzie docierają do Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego, rozwijając kontakty handlowe z Bizancjum i dominiami

    arabskimi. W tym czasie, w IX w., przyjeżdża do Szwecji z misją chrystianizacji Ansgar. Jednak dopiero w XI w.

    chrześcijaństwo obejmuje całą Szwecję, chociaż stara nordycka religia pogańska utrzymuje się jeszcze w XII w., a

    pierwsza archidiecezja szwedzka powstaje w r. 1164. Ekspansja Szwecji na wschód, wyprawy krzyżowe podejmowane w XII i

    XIII w. prowadzą do podporządkowania Finlandii królestwu szwedzkiemu.


    Powstanie królestwa


    Około r. 1000 niezależne dotąd prowincje Szwecji skupiają się wokół ośrodków usytuowanych w zachodniej i wschodniej

    Gotlandii oraz wokól jeziora Malaren, przede wszystki w Upplandii. Od połowy XII w. trwają ostre walki o władzę miedzy

    rodami Swerkerydów i Erykidów, które w latach 1160 - 1250 panują na przemian. W tym okresie głównymi ośrodkami

    administracyjnymi są jednak w dalszym ciągu prowincje posiadające własne zgromadzenia (tingi) i prawodastwo. Dopiero w

    drugiej połowie XIII w. korona zyskuje większe wpływy, zapewniając sobie autorytet i próbując ujednolicić system

    prawny. W r. 1280 król Magnus I Laudulåas (1275 - 1290) wydaje ustawę stanowiącą o organizacji społeczeństwa według

    modelu feudalnego. Jako organ doradczy, powołuje się Radę Królestwa, w której skład wchodzą przedstawiciele możnych i

    duchowieństwa. W r. 1350, za panowania Magnusa II Erikssona (1319 - 1363), kodeksy praw obowiązujące w poszczególnych

    prowincjach za prowincjach zastępuje jeden, wspólny dla całego kraju zbiór praw.


    Pomorze Zachodnie


    Historia Pomorza Zachodniego – na Pomorzu Zachodnim krzyżowały się interesy Polski, Brandenburgii, Państwa Zakonnego,

    Meklemburgii, Szwecji, Danii i Cesarstwa Niemieckiego.

    W IX-X wieku istniały tutaj silne ośrodki osadnicze. Początkowo powstawały osady, które często pozostawały wsiami. Inne

    leżące w dogodnych miejscach, przekształciły się w grody obronne. Stały się one potem siedzibą władców i zabezpieczały

    przed najazdami. W miarę wzrostu zaludnienia wokół grodów budowano obwarowane podgrodzia, w których rozwijały się

    ośrodki rzemieślnicze i handlowe. To właśnie one stały się zalążkiem późniejszych miast pomorskich.

    Na początku X wieku Niemcy rozpoczęli najazdy na tereny między Łabą a Odrą. Pomorze Zachodnie stanowiło pierwszą

    dzielnicę, która w latach 963-972 została przyłączona do państwa Mieszka I. O przynależności do Polski przesądziły dwie

    zwycięskie bitwy (w 967 oraz w 972 bitwa pod Cedynią), które Mieszko I stoczył z niemieckim feudałami. W roku 1000, za

    panowania Bolesława I Chrobrego zostało założone biskupstwo w Kołobrzegu.


    Państwo Bolesława Chrobrego


    Pierwszym historycznym władcą był Warcisław, którego panowanie przypada na początek XII wieku. W tym okresie zaczęło

    tworzyć się samodzielne państwo. W roku 1121 teren ten zajęty został przez Bolesława Krzywoustego. Władca granice

    Polski z Niemcami doprowadził do położenia za czasów panowania Bolesława Chrobrego i Mieszka I.

    Kilka lat później, w roku 1124 na zaproszenie Bolesława III Krzywoustego na Pomorze Zachodnie z misją chrystianizacyjną

    wyruszył Otton z Bambergu. Znając mentalność pogańskich Pomorzan, nie powtarzał błędu swojego poprzednika Bernarda

    Hiszpana, który pieszo przybył na misję w ubogich szatach i boso i z tego powodu został wyśmiany, a wkrótce i pobity.

    Otton przyjechał na misję w asyście duchownych niemieckich i polskiego oddziału zbrojnego dowodzonego przez kasztelana

    santockiego Pawlika. Pod Stargardem powitał go książę pomorski Warcisław I, obiecując mu wsparcie w jego misji.

    Następnie biskup Otton skierował się do Pyrzyc, gdzie został dobrze przyjęty przez mieszkańców.

    Podobna akcja odbyła się też w Kamieniu Pomorskim, grodzie, w którym znajdowała się jedna z siedzib książęcych. Z

    niechętnym i nieufnym przyjęciem spotkał się Otton dopiero w Wolinie. Biskup próbując kontynuować misję, został pobity

    i zmuszony do opuszczenia miasta. Jako dobry dyplomata Otto dał sobie radę i w tej sytuacji - wymógł na Wolinianach

    przyrzeczenie, że przyjmą chrzest, jeśli tylko dadzą się wcześniej ochrzcić mieszkańcy Szczecina, do którego wyruszał

    właśnie misjonarz.

    W Szczecinie zniszczono świątynię Trygława, a posrebrzane głowy ocalałe z posągu trójgłowego boga zostały wysłane do

    Rzymu. Wkrótce lud szczeciński przyjął chrzest, lękając się represji ze strony Bolesława III Krzywoustego. Następnie

    Otto wyruszył chrystianizować miasta Gartz (Gardziec), Lubiń i Wolin, gdzie tym razem już nie napotkał oporu.

    Tereny Pomorza Zachodniego pozostawały w znacznej części pogańskie. Brak księży, opór pogańskiej kasty kapłańskiej i

    dawne wierzenia ludu wciąż powodowały, że chrześcijaństwo na Pomorzu było słabe i powierzchowne. W związku z tym Otto

    pertraktował z królem Niemiec, który rościł sobie prawo do wszystkich terenów pomorskich położonych na zachód od Odry,

    aby ten pomógł mu zorganizować drugą wyprawę misyjną na te właśnie tereny.


    Księstwo słupskie było lennem Korony Królestwa Polskiego w latach 1390-1446 i 1466-1474, mapa przedstawia księstwo w

    czasie panowania Władysława Jagiełły

    Druga wyprawa misyjna Ottona rozpoczęła się wiosną 1128 roku. W Demmin powitał biskupa znów książę pomorski Warcisław

    I. Następnie został zwołany wiec możnych na Uznamie, gdzie Otton z Bambergu bez sprzeciwów uzyskał zgodę na działalność

    chrystianizacyjną. Kolejnymi etapami podróży Ottona były Wolgast (Wołogoszcz) i Gützkow (Choćków). W obu tych

    miejscowościach misjonarz kazał wznieść nowe kościoły. Wkrótce odwiedził również Szczecin, Wolin i Kamień Pomorski.

    Pośredniczył w zawarciu przymierza pomiędzy księciem Warcisławem i zbuntowanymi przeciw niemu grodami - Szczecinem i

    Wolinem.

    W wieku XII Pomorze Zachodnie pozostawało pod zwierzchnictwem Polski, a jego ustrój upodabniał się do tych w innych

    dzielnicach państwa polskiego. W tym czasie zaczęły powstawać drogi handlowe łączące nadmorskie porty z miastami w

    głębi lądu.

    W roku 1181 Pomorze poprzez krucjatę na Obodrytów zostało pozbawione poparcia Polski. W ten sposób przeszło pod opiekę

    Cesarstwa Niemieckiego i zaczęło tracić terytoria na zachodzie i południu. Utworzyła się granica między Pomorzem

    Zachodnim a Wielkopolską. Po tych zmianach na ziemiach zachodniopomorskich pojawiło się niemieckie prawo a wraz z nim

    proces kolonizacji. Tereny na północ od Warty i Noteci zostały nazwane mianem Nowa Marchia. W roku 1295 Pomorze

    Zachodnie zostało podzielone na dzielnice: szczecińską i wołogoską.

    W XIII wieku następują straty terytorialne. W roku 1229 Meklemburczycy zagarnęli obszary położone za zachód od rzeki

    Piany (okręgi Gnojno, Malchin, z miastami Gustrow, Teterow i Malchin ), a rok później w roku 1230 na rzecz

    Brandenburgii została utracona Ziemia Teltowska i Ziemia Barnimska, których władcy byli lennikami książąt

    zachodniopomorskich. Wobec dalszego zagrożenia ze strony Meklemburgii, Warcisław III szukał poparcia u

    Brandenburczyków. Układem z Kremmen (1236 rok) złożył hołd lenny margrabiom, oraz odstąpił im Ziemie Stargardzką (z

    głównym miastem Burg Stargard i Bezrzecką, czyli okolice Neubrandenburga. W czwartym dziesięcioleciu XIII wieku

    Pomorzanom udało się odebrać władcom Piastowskim kasztelanię cedyńską oraz okręgi Chojny i Myśliborza. Wobec braku

    potomstwa przez Warcisława III, powstała obawa że dzielnica dymińska może wpaść w ręce askańczyków. Wobec tego Barnim I

    chciał sobie zapewnić dziedzictwo po kuzynie przy poparciu brandeburgii. W roku 1250 zawarto układ w Hohen Landin, na

    mocy którego obaj książęta uznawali zwierzchnictwo lenne Brandenburgii, jednak z prawem dziedziczenia swych ziem. Ponad

    to Księstwo szczecińskie musiało odstąpić Ziemie Wkrzańską (z miastami Prenzlau, Lychen, Templin, Gramzow i Zehdenick).

    W roku 1260 utracono na rzecz Brandenburgii kasztelanie Cedyńską ( z miastami:Cedynia, Chojna, Myślibórz oraz Kostrzyn

    nad Odrą). W roku 1276 biskup kamieński Herman von Gleichen pozbył się na rzecz Brandenburczyków ziemi lipiańskiej, a w

    roku 1280 ziemi świdwińskiej z miastami Świdwin i Drawsko Pomorskie.

    Od końca XIII wieku o terytorium zaczęli się starać najpierw Władysław Łokietek, a następnie Kazimierz Wielki. Starali

    się oni doprowadzić do zjednoczenia Polski.
    W roku 1390 książę Warcisław VII poddał Pomorze zwierzchnictwu lennemu Koronie Królestwa Polskiego. W okresie swojego

    panowania zaczął toczyć walkę z zakonem krzyżackim. Z jego polecenia w roku 1388 aresztowany i wzięty do niewoli został

    książę nadreński Wilhelm z Geldrii.
    Gdy w XIV wieku król polski nadał szerokie przywileje handlowe kupcom miast Pomorza Zachodniego, to książęta pomorscy

    uczynili podobny krok i udzielili podobnych uprawnień kupcom polskim.
    W roku 1410 po wygranej bitwie pod Grunwaldem ziemie szczecińska z nową siłą została atakowana przez Marchię

    Brandenburską. Toczone były głównie walki o ziemię wkrzańską. Po bitwie pod Angermünde w 1420 roku poległy wojska

    pomorskie, jednak dzięki ich ofiarności zatrzymany został marsz nieprzyjaciela w głąb Polski.
    W wieku XIV i XV Pomorze walczyło przeciwko państwu niemieckiemu. Na tron wstąpił książę pomorski z dynastii Gryfitów

    Eryk Pomorski. Władał on jednocześnie Norwegią, Szwecją i Danią oraz księstwem słupskim.
    W roku 1464 między Brandenburgią a księstwo wołogoskie zaczęły toczyć się walki o Ziemię Szczecińską.
    W latach 1454-1466 podczas wojny trzynastoletniej Polska pokonała zakon krzyżacki. Dzięki temu odzyskała Prusy

    Królewskie tj. Pomorze Gdańskie z Warmią.


    Rozbicie dzielnicowe Rusi


    Po śmierci Jarosława Mądrego w 1054 roku, Ruś rozpadała się na szereg księstw dzielnicowych. Było to wynikiem podziału

    państwa Rurykowiczów pomiędzy pięciu synów Jarosława. Każdorazowy podział władzy po śmierci kolejnych książąt

    kijowskich (zgodnie z zasadą senioratu) osłabiał państwo. Upadku nie powstrzymała ugoda książąt w Lubeczu (rok 1097),

    na mocy której unieważniono oficjalnie zasadę senioratu, postanawiając że od tego momentu w każdej oddzielnej dzielnicy

    panować będzie dziedzicznie dana linia książęca. Również silna chwilowo pozycja książąt Włodzimierza Monomacha (1113 –

    1125), czy Mścisława Haralda (1125 –1132), nie zapobiegła osłabianiu Rusi. Ród Rurykowiczów pogrążył się w konfliktach

    wewnętrznych, zręcznie wykorzystywanych przez Bizancjum. Rozdrobnieniu sprzyjały panujące wówczas stosunki ekonomiczne:

    w związku z ograniczeniem handlu pomiędzy poszczególnymi dzielnicami, potęgowała się ich polityczna izolacja[1].


    Po powstaniu Cesarstwa Łacińskiego w roku 1204, Ruś straciła swe kontakty handlowe w basenie Morza Czarnego na rzecz

    Wenecji. W połowie XII wieku istniały następujące księstwa dzielnicowe[2]:


    Księstwo Nowogrodzkie,
    Księstwo Włodzimiersko-Suzdalskie,
    Księstwo muromsko-riazańskie,
    Księstwo Smoleńskie,
    Księstwo Kijowskie,
    Księstwo połockie,
    Księstwo czernihowskie,
    Księstwa halickie i wołyńskie,
    Księstwo perejasławskie,
    Księstwo Turowsko-Pińskie,
    Księstwo nowogrodzko-siewierskie (Siewierszczyzna)


    Upadek Kijowa


    Wieki XII i XIII przyniosły dalszy polityczny, gospodarczy i kulturalny upadek Kijowa. Potwierdzeniem tego stanu rzeczy

    było spalenie miasta przez księcia suzdalskiego Andrzeja Bogolubskiego, w roku 1169. Wraz z osłabieniem władzy

    książęcej, znaczenia nabierało możnowładztwo (bojarzy). Księstwa dzielnicowe – z wyjątkiem Nowogrodu i Pskowa, upadły.

    Pomimo to, dalej była kolonizowana dolina górnej Wołgi.

    Wzrost znaczenia Zalesia
    Wobec upadku znaczenia Kijowa, oraz niszczycielskich najazdów Pieczyngów, a następnie Połowców, ośrodek władzy

    przesunął się do obszarów Rusi Zaleskiej, chronionych przed najazdami puszczą.

    POlecam tę strone jako źrudło map dla polski

    http://polmap.pdg.pl/mapy.html

    P.S
    Sorry za dwa posty ale limit

  2. Następujących 2 użytkowników podziękowało Dymitr za ten post:


  3. #62
    Krwawy Kardynał Awatar Samick
    Dołączył
    Oct 2010
    Postów
    5 767
    Tournaments Joined
    9
    Tournaments Won
    1
    Podziękował
    171
    Otrzymał 427 podziękowań w 262 postach
    To się nazywa ruch. Myślę że część z tego może trafić do wydarzeń czy opisów państw.



  4. #63
    Stolnik Awatar HellVard
    Dołączył
    Jul 2010
    Postów
    1 156
    Tournaments Joined
    0
    Tournaments Won
    0
    Podziękował
    95
    Otrzymał 158 podziękowań w 102 postach
    O bracie, ale żeś mi ścianę tekstu walnął Wielkie dzięki, na pewno z tego skorzystam. Jest mnóstwo frakcji, które chciałbym jeszcze wstawić, ale niestety M2 ma swoje limity Ale mam już kompletną niemal w 100%, (bo być może później zastąpię jakąś frakcję inną) listę frakcji. Być może zamieszczę na dniach małe preview nowej wersji mojego moda, to sami ocenicie

  5. #64
    Wojski Awatar Dymitr
    Dołączył
    Dec 2014
    Lokalizacja
    Łódź
    Postów
    90
    Tournaments Joined
    0
    Tournaments Won
    0
    Podziękował
    3
    Otrzymał 14 podziękowań w 10 postach
    Masz jakiś dział związany z nim chętnie rzucił bym okiem, jak angażujesz się w rozbicia dzielnicowe to pewnie ograniczasz się do jakiejś części europy czy odwzorowujesz całą? Proponuję dodać jakieś księstwa ruskie bo tych było naprawdę sporo, i koniecznie zajrzyj na tą stronę http://polmap.pdg.pl/mapy.html jeśli chodzi o Polskę to są tam naprawdę treściwe mapki.

  6. #65
    Stolnik Awatar HellVard
    Dołączył
    Jul 2010
    Postów
    1 156
    Tournaments Joined
    0
    Tournaments Won
    0
    Podziękował
    95
    Otrzymał 158 podziękowań w 102 postach
    Dział mam, ale za wiele w nim nie znajdziesz, bo już dawno nie zamieszczałem tam żadnych aktualizacji Ale możesz sobie np. obejrzeć mapę prowincji. http://forum.totalwar.org.pl/forumdi...Polish-Kingdom

  7. #66
    Stolnik Awatar HellVard
    Dołączył
    Jul 2010
    Postów
    1 156
    Tournaments Joined
    0
    Tournaments Won
    0
    Podziękował
    95
    Otrzymał 158 podziękowań w 102 postach
    Pytanie niezwiązane z nazwą tematu, ale nie będę zaśmiecał forum zakładaniem nowego Czy znajdą się tu jakieś człowieki w miarę zorientowane w średniowiecznej polskiej wojskowości? Szukałem już pomocy na bodaj największym polskim forum historycznym, historycy.org, ale jak widzę jak wielka jest tam aktywność użytkowników w takich tematach, to ręce opadają Przymierzam się do ułożenia rosteru dla polskich księstw i przydałoby mi się kilka rad i ocena aktualnego zestawu. Na razie pokrywa on wczesny okres, od 1232 (data rozpoczęcia moda) do początków 2 połowy XIII wieku, póki co uwzględniłem tylko podstawowe wersje jednostek, bez ulepszeń pancerza. A wygląda to tak:

    Nazwa jednostki/ uzbrojenie obronne/ uzbrojenie zaczepne

    jednostki miejskie
    draby miejskie/większość bez żadnych zbroi, część z przeszywanicami i w kaftanach z utwardzonej skóry/kordy, tasaki, toporki
    milicja cechowa/brak uzbrojenia ochronnego/podstawowa broń: kusza, broń drugorzędna: kordy, tasaki, toporki

    jednostki zamkowe
    straż grodowa/brak zbroi, tarcze migdałowate/włócznie
    straż zamkowa/tarcze migdałowate, przeszywanice i kaftany kolcze do kolan, bez kolczych nogawic, część z kolczymi czepcami, hełmy otwarte z i bez nosali
    czeladź zbrojna/uzbrojenie ochronne podobne do drabów miejskich, lecz występujące u większej ilości żołnierzy, część z metalowymi hełmami otwartymi/ podstawowa broń: kusza, broń drugorzędna: kordy, tasaki, toporki
    chorągiew ziemska/część w kaftanach kolczych, część w przeszywanicach, kolcze czepce, hełmy otwarte z i bez nosali, tarcze migdłowate, broń podstawowa: włócznia kawaleryjska, broń drugorzędna: miecz, toporek, tasak
    spieszone rycerstwo ziemskie/jak wyżej/jak wyżej, rzecz jasna bez włóczni kawaleryjskiej
    chorągiew rodowa/całość w kaftanach kolczych, większość także z nogawicami, kolcze czepce, hełmy jak u ziemskich lecz z większą różnorodnością, część dodatkowo ze skórzanymi kamizelami z naszytymi na nie metalowymi płytkami, tarcze migdałowate/uzbrojenie jak u rycerstwa ziemskiego z większą ilością mieczy w stosunku do pozostałych broni
    spieszone rycerstwo rodowe/jak wyżej/jak wyżej
    strzelcy chorągwi ziemskiej/przeszywanice i skórzane kaftany, część w hełmach otwartych/ podstawowa broń: kusza, broń drugorzędna: kordy, tasaki, toporki
    strzelcy chorągwi rodowej/część w przeszywanicach, część w kolczych kaftanach bez nogawic, hełmy otwarte z i bez nosali/ jak wyżej

    To na razie tyle. Co o tym sądzicie? Jakie jeszcze jednostki mogłyby być dostępne do rekrutacji w miastach w tym okresie? Nie ująłem żadnych jednostek chłopskich, bo nie wiem, czy chłopi mieli wtedy jakiś obowiązek wojskowy poza wyłapywaniem uciekinierów z rozbitych oddziałów wroga. Czy miasta wystawiały jakieś jednostki do walki w polu? Czy strzelcy używali tarcz, jeśli tak, to jakich? I połowa XIII wieku to chyba zbyt wcześnie na mniejsze tarcze trójkątne, czy używali może jakichś mniejszych wersji tarcz migdałowatych? Drabowie miejscy na pewno istnieli w XIV wieku, ale co z początkiem XIII? I czy istniały już wtedy cechy miejskie objęte obowiązkiem obrony murów? Zastanawiam się także nad stworzeniem jednostki lekkiej jazdy, sołtysów lub panoszów, tylko czy owi nie byliby po prostu wcieleni do chorągwi ziemskich?

  8. #67
    sadam86
    Gość
    Jako takie urozmaicenie można dać czasem któremuś wojownikowi lamelkę, zwłaszcza z Mazowsza(kontakty ze Wschodem). Kolczuga była dość droga i raczej takiej straży zamkowej czy zbrojnej czeladzi na nią stać nie było.

  9. #68
    Stolnik Awatar HellVard
    Dołączył
    Jul 2010
    Postów
    1 156
    Tournaments Joined
    0
    Tournaments Won
    0
    Podziękował
    95
    Otrzymał 158 podziękowań w 102 postach
    Faktycznie, zapomniałem tu o mazowszanach, oczywiście będą odpowiednio "zorientalizowani" Co do tej straży zamkowej, to natrafiłem na grafikę przedstawiającą nawet ciężej opancerzonego polskiego piechura, bo dodatkowo z kolczymi nogawicami: Link Pytanie, kim on był, czy to po prostu spieszony rycerz, który złapał za włócznię? Czy jednak zwykły żołnierz, wyekwipowany przez bogatego pana?

  10. #69
    sadam86
    Gość
    Mi wygląda na członka drużyny książęcej, ale albo spieszony bo wymagała tego sytuacja lub też nie stać go na konia. Z hełmami też można pokombinować, wtedy już zakony rycerskie w Polsce się pojawiły więc i garnczkowy może się gdzieś u rycerstwa przewinąć. Pewno inni też dorzucą trochę info.

  11. #70
    Podkomorzy Awatar Wonsz
    Dołączył
    Jul 2012
    Lokalizacja
    Kattegat
    Postów
    1 718
    Tournaments Joined
    0
    Tournaments Won
    0
    Podziękował
    237
    Otrzymał 88 podziękowań w 64 postach
    Jakie w ogóle będą ramy czasowe?
    "Liczko ma gładkie i mowę kwiecistą
    Czarci ten pomiot z naturą nieczystą
    Życzenia Twe spełni zawsze z ochotą
    Da Ci brylanty i srebro i złoto
    Lecz kiedy przyjdzie odebrać swe długi
    Skończą się śmiechy, serdeczność, przysługi
    W pęta Cię weźmie zabierze bogactwo
    Byś cierpiał katusze, aż gwiazdy zgasną"


Strona 7 z 7 PierwszyPierwszy ... 567

Uprawnienia umieszczania postów

  • Nie możesz zakładać nowych tematów
  • Nie możesz pisać wiadomości
  • Nie możesz dodawać załączników
  • Nie możesz edytować swoich postów
  •