Możliwe, że Asyryjczycy nie przetestowali w pełni użyteczności kawalerii z powodu wyniesionego z epoki brązu przekonania, że dominującą siłą na polu bitwy są rydwany. Przez ponad 2000 lat rozbijały one formacje słabo wyposażonej i zmotywowanej piechoty. Ten przeniesiony z poprzedniej epoki anachronizm panował również w szeregach Persów aż do ich klęski odniesionej w 331 roku p.n.e. pod Gaugamelą z rąk Macedończyków, w szeregach, których nie było rydwanów.
Co najważniejsze jednak, Asyryjczycy stanowili pierwszą cywilizację na zachodzie, która poznała potencjał wykorzystania konia jako wierzchowca. Sprowadzenie większych koni o solidniejszej budowie ze stepów Eurazji wyposażyło Asyryjczyków w nową broń – kawalerię. Pierwsza asyryjska kawalerii rekrutowała się z nomadów. Najprawdopodobniej byli to najemnicy z państw podległych, z okolic gór Zagros na stepach Eurazji. Asyryjczycy nie chcieli jednak polegać tylko na obcych jeźdźcach, w związku z czym zaczęli tworzyć własne oddziały kawalerii specjalizujące się zarówno w walce bezpośredniej, jak i z dystansu. Asyryjska lekka kawaleria czerpała z doświadczenia nomadów dosiadających mniejszych i szybszych koni oraz strzelających w trakcie jazdy z łuków kompozytowych.
Należy wspomnieć, że w Starym Testamencie asyryjska kawaleria określana jest mianem „huraganów na końskich grzbietach” Lekka kawaleria stawiała czoło przeciwnikom wszelkiego rodzaju, w tym arabskim łucznikom na wielbłądach siedzących plecami do siebie między garbami zwierzęcia i strzelającymi do nacierającej asyryjskiej piechoty i kawalerii.
Asyryjska ciężka kawaleria podlegała ciągłym przemianom. Osprzęt żołnierzy pieszych musiał zostać zmodyfikowany, aby w walce bezpośredniej dotrzymywali oni kroku lansjerom dosiadającym koni. Opancerzony kaftan skrócono do pasa, a ponadto zmniejszono tarczę. Ciężka kawaleria uzbrojona była zarówno w miecz, jak i lancę, ale brak stabilizujących strzemion oznaczał, podobnie jak dla ich odpowiedników w innych armiach epoki klasycznej, że musieli oni koncentrować się na współpracy jeźdźca i konia, przez co używali jedynie włóczni podczas wolnej jazdy wśród szeregów przeciwnika, a nie w galopie.
Z biegiem czasu Asyryjczycy stworzyli własne oddziały kawalerii i własne metody pozyskiwania koni, sprowadzając specjalnie konie zaprzęgowe do rydwanów oraz wierzchowce dla kawalerzystów z terenów Nubii i Iranu. Nie jest do końca jasne, dlaczego znacznie silniejsza od rydwanów zarówno pod względem strategicznym, jak i taktycznym kawaleria nigdy nie została w pełni wykorzystana. Przypuszczalnie powodem mógł być brak podków, co sprawiało, że użycie kawalerii w nierównym terenie wiązało się z ponoszeniem zbyt dużych strat wśród zwierząt. Innym powodem mogło być to, że Asyryjczycy przywiązywali zbyt dużą uwagę do rydwanów, co powstrzymywało ich od utrzymania dużych sił zbrojnych składających się z kawalerii.
kwestia Numidii i pozyskania w okresie republiki jeźdźców tychże do walk z Kartaginą czy walk o Numantie czy walk o w wojnie z Numidami właśnie, gdzie pozyskano jednych przeciw drugim (wojna jugurtyńska). Początkowo możliwości były ograniczone a i potrzeby zapewne tez. Potem zaczęło się to zmieniać. Bitwa pod Filippi, gdzie Antoniusz miał by niby mieć 1/3 armii właśnie z jazdy złożoną (ale mogę się mylić
Odpowiedz z cytatem
, bo nie oszukujmy sie to biedne zwierze było narażone w pierwszej kolejności na śmiertelne rany..nie musze tłumaczyć dlaczego).
