Inigo
Była już coraz bliżej,zaczęła rozkładać ręce,niemal czułeś jej zapach,gdy nagle.....po prostu przeniknęła przez Ciebie jak gdyby Cię tam w ogóle nie było,usłyszałeś jak wpada komuś w ramiona oraz ich cmoknięcie na powitanie....
Inigo
Była już coraz bliżej,zaczęła rozkładać ręce,niemal czułeś jej zapach,gdy nagle.....po prostu przeniknęła przez Ciebie jak gdyby Cię tam w ogóle nie było,usłyszałeś jak wpada komuś w ramiona oraz ich cmoknięcie na powitanie....
Inigo de Gastor
Spuścił głowę roniąc łzę... Nie jestem godzien... Ale może kiedyś, znów... Mruknął cicho.
Niech żyje Gwardia!
Inigo
- Braciszku wróciłeś,tak się stęskniłam....
- Stęskniłam? A co z Laurą? Mówiła coś o mnie? - powiedział wyraźnie zainteresowany
- Hmm,nie mogę mówić za Laurę,to już ją sam o to zapytaj,powiem tylko że jest o mnie baaaardzo zazdrosna
- Jak to? Zazdrosna? - aż jęknął
- No tak.....,co poradzić.....
- Och,a ze mną to mój narzeczony oczywiście nie raczy się przywitać?! - usłyszałeś wyraźnie poirytowany głos od wejścia
- Ależ moja miła ja Cię......
- Tak wiem.Nie zauważyłeś mnie.W końcu tak trudno mnie zauważyć.- usłyszałeś trzaśnięcie drzwiami
- Siostro,co ją ugryzło u licha?
- Mnie pytasz braciszku? Skąd mam to wiedzieć?
- Ehh.....kobiety.....
Gdy tylko ponownie zamknęły się drzwi usłyszałeś chichot swojej żony.....
Inigo de Gastor
Nieco podniosło go na duchu to wszystko, postanowił powstać z klęczek i podejść do swej żony, spoglądając w jej oczy, chcąc nacieszyć się tym przepięknym widokiem.
Niech żyje Gwardia!
Inigo
Hihi,cała Laura,kochana dziewczyna.... - powiedziała cicho sama do siebie,widzisz że w tym momencie jest naprawdę szczęśliwa,idąc powoli za swym bratem w stronę domu,nagle jak gdyby coś ją tknęło,powoli sięgnęła za suknię wyjmując jakiś medalion,gdy go otworzyła zobaczyłeś że zawiera Twoją podobiznę.Wyraźnie posmutniała delikatnie przesuwając po niej palcem wpatrując się w nią,zupełnie tak samo jak Ty to robiłeś w namiocie....,łza pociekła jej po twarzy,nagle jednak jej twarz stężała zatrzasnęła medalion ze złością,wzięła głęboki oddech i weszła szybkim krokiem do domu w międzyczasie chowając go z powrotem.
Alejandro
Ach świetnie. Nie ma to jak słońce w Andaluzji. Pójdę po jakąś strawę a potem może przejadę się trochę na Murcielago po tej pięknej okolicy. Tak dawno tu nie byłem.
"Madness you say! Do you fear me? Are you afraid of what I might do, of what I might say? What a fascinating reaction''
Inigo de Gastor
A więc wciąż mnie kochasz... Wyszeptał przykładając sobie dłoń do serca, oraz wyruszając za nią. Skoro więc stał się duchem, lub to tylko sen, postanowił spróbować wejść przez drzwi, a raczej przeniknąć...
Niech żyje Gwardia!
Inigo
Bez trudu przeniknąłeś przez drzwi,od razu usłyszałeś podniesiony głos Laury i kajający się głos brata Seleny,swojej żony nigdzie nie dostrzegłeś,natomiast kłótnia nagle się urwała i obok Ciebie przeszedł Gaston trzymając w ręce poduszkę(którą najpewniej przed chwilą oberwał w twarz sądząc po zmierzwionych włosach) i przeklinając pod nosem na czym świat stoi....Gdy tylko wyszedł minęła Cię sama Laura,to piękna kobieta,nieco młodsza od Seleny,choć z pewnością nie ustępująca jej urodą,widzisz,że jest dość zadowolona z siebie co nieco kłóci się z nastrojem jej narzeczonego....
Alejandro
Synku śniadanie! - usłyszałeś nagle głos swojej matki
Alejandro
Jak na zawołanie haha, już idę! odkrzyknął i poszedł za głosem.
"Madness you say! Do you fear me? Are you afraid of what I might do, of what I might say? What a fascinating reaction''
Inigo de Gastor
Zaśmiał się pod wąsem widząc całą sytuację, ale postanowił udać się do pokoju swej żony, może tam ją znajdzie...
Niech żyje Gwardia!
Uprawnienia umieszczania postów
Odpowiedz z cytatem
