Relacja z spotkania z Elfami z Lasu Fey

[Rancor]

Posłaniec przybył do lasu Fey z listem od Torendila do pary Królewskiej Fey. List był zapisany w dziwnym języku. Tylko jedno zdanie było czytelne
„Elitirn tylko przeczyta go"



Gdy dostał go Skryba zaczął czytać z minął przerażoną, lecz poważną.

„Witaj paro Królewska
Nie ma czasu na uprzejmości proszę was o pomoc w ratowaniu ludności Synów Sigmara mieszkających na terenach przy lesie Fey. Ci ludzie zostali zaatakowani przez barbarzyńskich najeźdźców Zielonoskórych i Norskmenów. Wiem, że wycinali wasz las, lecz mieli spełnić wasze warunki w temacie sadzenia nowych drzew. Teraz jednak nie mogą, bo części udało się wycofać by bronić stolicę reszta nie dała rady. Sądzę, że lepszym sąsiadem będzie człowiek, który będzie pilnował ilości wyciętych i zasadzonych drzew niż dzikusy, co zniszczą go ogóle. Proszę was pokornie w moim imieniu. Przybyłem tu ratować istnienia, lecz sam tego nie zrobię po drugiej stronie wyspy likwiduję spaczenie wampiryczne, które niszczy tamte lasy. A by pomóc po tej stronie wyspy nie jestem w tej chwili w stanie. Jeśli macie jakiegokolwiek warunki by nam pomóc proszę o szybką odpowiedź. Czasu coraz mniej.
Z poważaniem i nadzieją na lepsze Książę Torendil"

Gdy skończył czytać po patrzył na parę Elfów i rzekł

„Królu, Królowo, jeśli nam nie pomożecie nie uda się Konfederacji obronić Wyspy przed całkowitym zniszczeniem. Puki, co udaje się nam zataić informację o waszym istnieniu w tym lesie, ale ile to jeszcze będzie trwać. Proszę, co pomoc w imieniu swoim i Konfederacji Ładu"

Padł na kolana kończąc wypowiedź.
(Skryba może prowadzić odsiecz na barbarzyńcach. Mogę zapłacić 2x cenę Dowódcy WE)

[Hadvar]

Tura VII:

Poetki jedynie przytaknęły po wypowiedzi Skryby, Król zaś na taką propozycję wyglądał na trochę rozgniewanego. Szybko jednak Rozchmurzył się i rzekł:

,,Dostaniesz nauczyciela. Ja jednak za dużo mam obowiązków by Cię uczyć''.

[Hadvar]

Tura VII:

Po usłyszeniu treści listu Królowa miała bardzo zakłopotaną i zmartwioną minę, co bardzo dziwnie wyglądało na jej pięknej twarzy. Król zaś wyglądał na wściekłego a ręce zaciśnięte na obręczy tronu trzęsły się ze złości. Nagle wstał z tronu i rzekł głosem pełnym gniewu i żałości zarazem:

,,Asurze! Dość mamy tych próśb! Nie wiemy kim jest Torendil! Nie wiemy czym jest konfederacja! Nie. Drugi raz nie popełnimy błędu. Nie wyślemy nikogo na pewną śmierć. Las jest naszym domem, tak jak istniał on tutaj pięć tysięcy lat temu, tak będzie stał nadal. Wiesz czemu nie chcemy brać udziału w wojnie? Wiesz czemu nie chcemy opuszczać lasu?! Drugi raz nie stracimy dziecka!''

Zapadła grobowa cisza. Król wyglądał na zakłopotanego nagłym wybuchem gniewu, zauważając przerażenie i smutek na twarzach poddanych. Po nieruchomej i zamyślonej twarzy Królowej zaczęły zaś spływać łzy. Król ponownie zabrał głos:

,,Vendethiel Kwiat Fey, błogosławiona przez samą Boginię. Pierwsza córka Elfów Fey, która miała niezwykły talent magiczny. Nasz skarb. Przyszła Wszechkrólowa. Nasza córka. Została porwana w czasie wojny, w której zobowiązaliśmy się pomóc ludziom. Porwali ją czarnoksiężnicy chaosu, w odwecie za zabicie demona Tzeentcha. Spotkał ją los dużo gorszy od śmierci. Sam las wyglądał na pogrążony w głębokiej żałobie. Wszystkie liście spadły z drzew, pomimo iż był to środek lata. Drzewa przestały rodzić owoce. Elfy umierały z głodu. To się nigdy nie powtórzy. Przysiągłem na Fey, nigdy więcej nie wyślę żadnego elfa na wojnę poza las. Nigdy. Czy to Ci wystarczy, Asurze? Czy zaspokoiliśmy waszą ciekawość? Czy zaspokoiliśmy waszą chęć do wojny, zabijania i dominowania?''

[Rancor]

Asur widocznym bólem serca wybuchł.

"Oberonie nie tylko ty straciłeś[ kogoś bliskiego ciesz się że masz swą wybrankę mi nawet to siły ciemności zabrały"

Upadł kolana wyciągnął kawałek papieru

"To ostatnia pamiątka po mojej ukochanej. Dzień przed atakiem Druchii, wykonała moja Ali Annie."

"Dalej mam mówić ty straciłeś Córkę ja całą rodzinę gdyby nie Jakiś Torendil to nie wiem czy bym się pozbierał. Razem przyrzekliśmy na osoby które straciliśmy że naszym celem będzie to by nikt już nie stracił swoich bliskich. Lecz tak się nie uda nikomu więc staramy się by ofiar było jak najmniej. Teraz ludzie kryją się w lesie potrzebują pomocy albo zostaną wymordowani i to w waszym lesie. Córki matki ojcowie bracia całe Rodziny..."

Umilkł spuścił głowę i wyciągnął wysiorek i diadem.
"Wisiorek należał do syna tyle mi zostało po nim"

"Z resztki diademu zrobiłem ozdobę obiecałem sobie że jeśli znajdę kogoś kogo będę mógł nazwać córką dam jej ale chyba nie będę miał okazji. Weź go Królowo"

"Królu pewnie teraz ukażesz mnie za moje zachowanie więc czekam na karę...

Został na kolanach czekając na decyzję Pana Lasu

[Hadvar]

Tura VII:

Oberon wyglądał na niewzruszonego. Mimo to przestał trząść się ze złości i usiadł z powrotem na tronie, pokazując tym samym że powiedział wszystko co miał do powiedzenia. Następnie z zamyśloną miną zaczął wpatrywać się w podłogę. Titani zaś tak jak wcześniej po pięknej twarzy spływały łzy. Teraz patrzyła się na Eltiriona, po czym wstała i rzekła:

,,Eltirionie. Nie spotka Cię tu żadna kara. W lesie Fey wszyscy mogą znaleźć swój dom. W domu zaś nie zabijamy nikogo kto nie jest intruzem i kto na to nie zasługuje. Zachowaj swoje pamiątki. Nie mogę ich przyjąć, są zbyt wiele warte. Jest w nich cząstka samego Ciebie, tylko osoba godna może ją przyjąć. Ja zaś godna nie jestem. I nigdy nie będę. Wysłałam moją córkę na śmierć. Nawet coś o wiele gorszego od śmierci. I muszę z tym żyć. Ze świadomością że zabiłam własne dziecko. Eltirionie, nie możemy pomóc Ci mieczem. Przynosi on jedynie śmierć. Zapewniam jednak, że mimo iż mieszkańcy imperium weszli tu bez pozwolenia, zaopiekujemy się nimi dopóki będą żyć w zgodzie z duchami drzew i samym lasem. Kiedy ziemie ludzi Sigmara ponownie staną się bezpieczne, będą mogli odejść wolno. Nie stanie się im tu żadna krzywda, dopóki swym zachowaniem nie skrzywdzą samej Fey. Tyle możemy od siebie dać. I tak pomożemy ludziom. Jeżeli liczysz na coś więcej Eltirionie, to się przeliczyłeś. Nie oddamy żadnych Fey na pewną śmierć.''

Po czym ponownie usiadła na tron z zaniepokojoną miną. Głos zabrał Król:

Eltirionie, możesz iść wolno. Nie spotka Cię tu żadna kara.

Nastała grobowa cisza, a oczy innych elfich dostojników wpatrywały się w Króla, Królową i Eltiriona.

[Rancor]

Pokornym głosem z ukłonem rzekł

"Przepraszam was za mój wybuch, boli mnie to gdy takie postacie ważne jak wy przez swoje cierpienie nie widzą cierpienia innych istot. Nie mówiłem ale na wyspie pojawił się tak zwany Wybraniec Tzeentcha. Jeśli szukacie zemsty to wraz z moim Panem możemy w waszym imieniu i w imieniu waszej Córki jej dokonać. Proszę o ostatnią rzecz. Wiem że nie chcecie brać udziału w walkach,ale możecie pomóc moich braci wytrenować na świetnych wojowników, a także rozpocząć wymianę dóbr. Może dzięki temu z czasem przekonacie się do świata po za lasem. A co do twoich słów Panie pragnę zostać i was poznać, waszą kulture, język sposób życie by potem móc innych nauczyć życia z naturą. Oczywiście jeśli pozwolisz. Głosu już nie będę zabierał jeśli nie będziesz tego chciał. Mogę służyć ci radą,jeśli byś chciał."

Ukłonił się i wycofał się nakładając wisior syna na szyję a diadem i obraz chowając na kieszenie przy sercu...

[Hadvar]

Tura VII:

Król zabrał głos:

Przemilczę znowu Twoją zaczepkę, Asurze. Nie poszukujemy zemsty. Zimne oblicze śmierci nie oddaje tego co zabrało. Można okrążyć świat po tysiąckroć, nie da się jednak cofnąć wyroku kostuchy. Nie będziemy trenowali waszych wojowników. Dziwnie brzmi ta prośba z ust mieszkańców Ulthuanu. Czyżby zapomnieli jak się strzela? Nie nauczymy was niczego więcej niż umiemy sami. Na wymianę towarów możemy się zgodzić. Ostrzegam jednak że raczej nie zdobędziecie na tym góry złota. Większość naszych potrzeb zaspokaja las. Jeśli chcecie na prawdę z wami handlować, radzę założyć placówkę handlową nad skrajem lasu. Fey nie będą ryzykowali życia dla towarów które mogą im się nigdy nie przydać. Ponad to liczymy na dyskrecję z waszej strony. Nikt poza wami i ludźmi Sigmara ma nie wiedzieć o tym że zamieszkujemy ten las. Masz również pozwolenie by tu zostać, jednak nie ręczę za siebie jeżeli ponownie poruszysz temat wojny. Moja ukochana ma chyba więcej cierpliwości do Ciebie. Jeśli będziesz musiał porozmawiać o wojnie, zrób to tak bym tego nie widział, dla własnego dobra.

[Rancor]

"Niech tak będzie. Panie chcę wrócić narazie do Tor Eldoir po rozmawiać z Księciem możliwe że sam przybędzie na rozmowę. Za to sam dopilnuję by placówka handlowa była jak najbliżej lasu. Gdy ona powstanie wrócę na nauki."

Ukłonił się pożegnał z nauczycielkami w taki sposób jakby żegnał swoję córy. Po wolnym i dostojnym krokiem szedł w stronę wyjścia by wrócić do swojego świata...

Chwilę przed opuszczeniem lasu ukazało się magiczne stworzenia czy to znak czy Królowa chciała mieć pewność czy wydostał się bezpiecznie z lasu.

[Rancor]

Elitirn wraz Eileane wyruszyli do Lasu Fey. W czasie podróży rozmawiali, poznali się lepiej, po kilku dniach podróży dotarli do Lasu Fey. Skryba zszedł z konia i gdy wchodzili do magicznego lasu poczuł znajomą błogość i spokój.

[Hadvar]

Tura VIII:

// Podróż do lasu potrwa jedną turę. W następnej turze na nowo rozpocznie się wątek.