GALERIA WOJOWNIKÓW! (starożytność - XXI wiek)

[KLAssurbanipal]

Seria moich ilustracji ukazująca rzymską stroną konfliktu do książki "Bibracte-Wogezy 58 p.n.e." Tomasza Romanowskiego z serii "Historyczne Bitwy". Zaprezentuję także stronę galijską.




1. Rzymski trybun.
Ma piękne uzbrojenie odwzorowane z monumentu z Campidoglio, znajdującego się w Muzeum Kapitolińskim w Rzymie. Uwagę przyciąga hełm typu hellenistycznego z kitą. Widzimy także kirys z imitacją muskulatury (lorica musculata), który sięgał do pasa i dlatego – dla ochrony podbrzusza, ramion oraz ud – był uzupełniany podwójnym rzędem ozdobnych pasów zwanych pteruges. Na nogach trybun ma pięknie ozdobione nagolenice z motywami mitologicznymi.

2. Rzymski legionista.
Na jego uzbrojenie zaczepne składały się: miecz (gladius), sztylet (pugio) i oszczep (pilum). Jego uzbrojenie ochronne stanowiły: tarcza (scutum), hełm (cassis, galea) oraz kolczuga (lorica hamata). Za czasów Cezara żołnierz posiadał prawdopodobnie dwa jednakowe pila. Dużą owalną tarczę trzymano w lewej ręce. Używano kilku typów hełmów, najbardziej popularny był ten widoczny na ilustracji – typu Montefortino.

3. Rzymski łucznik z Krety (auxilia).
Poza legionistami w skład armii rzymskiej wchodziły oddziały lekkozbrojnej pomocniczej piechoty oraz jazdy, tzw. auxilia. Byli to często łucznicy (sagittari) z Krety (na ilustracji), procarze (funditores) zaciągani na Balearach, jeźdźcy iberyjscy i numidyjscy. Auxiliares rekrutowali się z wojsk najemnych lub spośród rzymskich sprzymierzeńców i byli dowodzeni przez własnych dowódców. Posługiwali się narodową bronią i wyposażeniem. Łucznik ma grecki hełm typu Pilos z brązu, łuk, strzały i małą tarczę.

[KLAssurbanipal]

Spoiler: 

[KLAssurbanipal]

Seria moich ilustracji ukazująca galijską stroną konfliktu do książki "Bibracte-Wogezy 58 p.n.e." Tomasza Romanowskiego z serii "Historyczne Bitwy". Zaprezentowałem już stronę rzymską.




1. Galijski wojownik trzymający carnyx.
Ten wojownik w hełmie galijskim typu Agen trzyma carnyx – trąbę bojową używaną przez Galów. Były one skonstruowane z długiej rury, przy czym centralna część była długa i pionowa, zakończona ustnikiem na dole, na górze zaś dzwon w formie głowy mitycznego potwora lub drapieżnego zwierzęcia, z którego pyska wydobywały się złowieszcze dźwięki, przerażające wroga.

2. Galijski wojownik.
Groźny dla wroga wygląd Galowie uzyskiwali także dzięki nagości, półnagości. Prezentowany Gal ma hełm z brązu i długie spodnie. Jest uzbrojony w długi, obusieczny miecz, podłużną, sześciokątną tarczę oraz długą włócznię. Wszyscy trzej wojownicy galijscy mają naszyjniki zwane torkwesami – sztywne, niezamknięte obręcze ze złota, brązu lub żelaza.

3. Galijski ciężkozbrojny wojownik.
Bogato wyposażony wojownik ma na głowie inny hełm typu Agen. Te hełmy przejęli Rzymianie; dały one potem początek słynnym hełmom cesarsko-galijskim. Wojownik ponadto nosi kolczugę, której wynalezienie przypisuje się Celtom. Nosili ją przede wszystkim zamożni wojownicy. Do walki ma on długi miecz o obustronnie ostrzonej klindze.

[KLAssurbanipal]

Seria moich ilustracji do książki "Pułtusk-Gołymin 1806" Szymona Jagodzińskiego z serii "Historyczne Bitwy".

1. Francuski fizylier w mundurze wielkim, 1804-1807.
2. Rosyjski muszkieter pułku rostowskiego, 1806.

[KLAssurbanipal]

Pierwsza seria ilustracji "Kraju Głomaczów 1003" Mariusza Sampa.





Książę Bolesław I Chrobry to postać druga od lewej. Bolesław I Chrobry w czasie wyprawy do Marchii Miśnieńskiej w 1003 roku miał 36 lat. Był władcą Polski z dynastii Piastów w latach 992–1025 i pierwszym koronowanym królem Polski (w 1025 roku, tuż przed śmiercią). Podczas zjazdu gnieźnieńskiego Otton III podarował Chrobremu kopię włóczni św. Maurycego – widoczną na ilustracji. Ta broń ceremonialna była symbolem władzy cesarzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Według legendy miała należeć do św. Maurycego, który żył w III wieku. Zgodnie z tradycją w grocie włóczni znajduje się gwóźdź z krzyża, na którym zginął Jezus Chrystus. Pierwsza historyczna wzmianka o tej włóczni pochodzi z VI wieku.


Polski władca Bolesław Chrobry po śmierci swojego protektora i przyjaciela, cesarza Ottona III, w 1002 roku, wykorzystał rywalizację o tron królewski w Niemczech - z której zwycięsko wyszedł Henryk II z dynastii Ludolfingów - interweniując zbrojnie na pograniczu. Na początku maja 1003 roku wybuchło w Rzeszy powstanie przeciwko Henrykowi II. Zainicjował je margrabia bawarskiej Marchii Północnej Henryk ze Schweinfurtu. Bolesław, chcąc go wesprzeć, ruszył z wojskiem do marchii miśnieńskiej, a potem podążył ku Łabie przez ziemie Sasów. Ostatecznie bunt załamał się i polski książę ograniczył się do najazdu na ziemie słowiańskiego ludu Głomaczów (Dalemińców) na zachód od Łaby. Zdobył spore łupy i uprowadził - według relacji kronikarza Thietmara - aż 3 tys. jeńców. O początkach walk polsko-niemieckich, które trwały z przerwami aż do zawarcia pokoju budziszyńskiego w 1018 roku, zajmująco pisze Mariusz Samp. Omawia on również zagadnienia wojskowe epoki.


https://www.swiatksiazki.pl/kraj-glo...6-ksiazka.html

[KLAssurbanipal]

Takie małe przekrojowe zestawienie moich ilustracji na zakończenie poprzedniego roku. Ten rok zacząłem od Termopil 480 p.n.e.




Od lewej stoją:


1. Galijski wojownik trzymający carnyx
Ten wojownik w hełmie galijskim typu Agen trzyma carnyx – trąbę bojową używaną przez Galów. Były one skonstruowane z długiej rury, przy czym centralna część była długa i pionowa, zakończona ustnikiem na dole, na górze zaś dzwon w formie głowy mitycznego potwora lub drapieżnego zwierzęcia, z którego pyska wydobywały się złowieszcze dźwięki, przerażające wroga.


2. Rzymski legionista
Na jego uzbrojenie zaczepne składały się: miecz (gladius), sztylet (pugio) i oszczep (pilum). Jego uzbrojenie ochronne stanowiły: tarcza (scutum), hełm (cassis, galea) oraz kolczuga (lorica hamata). Za czasów Cezara żołnierz posiadał prawdopodobnie dwa jednakowe pila. Dużą owalną tarczę trzymano w lewej ręce. Używano kilku typów hełmów, najbardziej popularny był ten widoczny na ilustracji – typu Montefortino.


3. Katafrakta Seleukidów
Katafrakci byli najcięższym typem kawalerii w czasach starożytnych m.in. w wojskach Sarmatów, Partów, Seleukidów, Sasanidów, Rzymian. Używani byli także w średniowieczu m.in. Cesarstwie Wschodniorzymskim. Hellenistyczni katafrakci nosili kirysy z brązu imitujące muskulaturę, osłony rąk złożone z segmentów z brązu (nazywane przez Rzymian - ,,manica''), hełm typu trackiego lub attyckiego z brodatą maską jeźdźca. Opancerzane były również konie (zwłaszcza głowa i korpus). Zazwyczaj byli uzbrojeni w długą na 4-4,5 m włócznię (po grecku - ,,xyston'') oraz miecz (zazwyczaj zakrzywiony, jednosieczny ,,kopis'' lub "machaira" oraz prosty, obusieczny ,,xiphos'').


4. Książę Bolesław I Chrobry
Bolesław I Chrobry w czasie wyprawy do Marchii Miśnieńskiej w 1003 roku miał 36 lat. Był władcą Polski z dynastii Piastów w latach 992–1025 i pierwszym koronowanym królem Polski (w 1025 roku, tuż przed śmiercią). Podczas zjazdu gnieźnieńskiego Otton III podarował Chrobremu kopię włóczni św. Maurycego – widoczną na ilustracji. Ta broń ceremonialna była symbolem władzy cesarzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Według legendy miała należeć do św. Maurycego, który żył w III wieku. Zgodnie z tradycją w grocie włóczni znajduje się gwóźdź z krzyża, na którym zginął Jezus Chrystus. Pierwsza historyczna wzmianka o tej włóczni pochodzi z VI wieku.


5. Piastowski drużynnik
Pancerny piastowski z X wieku jest uzbrojony w miecz, włócznię, tarczę, kolczugę i żelazny hełm z nosalem. W powszechnym użyciu był również miecz, stosowany zarówno przez jazdę, jak i piechotę. Była to broń typowo obosieczna, składająca się z prostej głowni i symetrycznej rękojeści. Głownie do polskich mieczy stanowiły przedmiot importu z zachodu Europy oraz Skandynawii, gdzie znajdowały się słynne warsztaty płatnerskie. Miecze noszono w pochwach.


6. Rycerz saski
Rycerz saski z początku X wieku jest uzbrojony w miecz, włócznię (niewidoczną, gdyż sięgnął po miecz), tarczę, kolczugę i żelazny hełm z nosalem. Armii saska atakowała plemię Dalemińców. Do wyposażenia jeździeckiego w omawianym okresie należały rząd koński i ostrogi. Ostrogi przytwierdzano do obuwia. Na ilustrajach ostróg nie widać gdyż woje stoją pieszo. Produkowano je w kraju. Rodzimi rzemieślnicy nadawali im różne kształty, stąd też zachowało się do dziś wiele ich odmian.


7. Kopijnik koronny w pełnej zbroi płytowej
Broń kopijnika z połowy XVI wieku stanowi kopia i miecz. Warto zwrócić uwagę także na wspaniałą zbroję końską. W XVI wieku przybierała różne formy. Warto zestawić tę zbroję ze zbroją maksymiliańską z początku XVI wieku (charakteryzującą się żłobkowaną powierzchnią płyt).


8. Halabardnik koronny
Halabardnik koronny z połowy z 1562 roku stoi w hełmie typu morion, który ewoluował ze średniowiecznego kapalina. Jego broń stanowi halabarda i miecz. Warto zwrócić uwagę na dobrze chroniącą go półzbroję.


9. Oficer wojsk koronnych
Oficer (wyższy) wojsk koronnych z 1675 roku ma pistolet i szpadę. W oczy rzuca się błyszczący metalowy kirys składający się z napierśnika (części przedniej) i naplecznika (części tylnej). Pod kirysem tego dżentelmena widzimy czerwony szustokor z niebieskimi wyłogami (stał się modny mniej więcej od lat 60-tych XVII stulecia). Na nogach oficer ma duże, skórzane buty kawaleryjskie z ostrogami.


10-11 Francuski fizylier w mundurze wielkim, 1804-1807 i rosyjski muszkieter pułku rostowskiego, 1806.


12. Piechur Armii Czerwonej
Piechur Armii Czerwonej z 1943 roku w hełmie SSz-40, bluzie gimnastiorce, na nogach spodnie szarawary, owijacze i trzewiki. Zrolowana pałatka przewieszona przez pierś, przy pasie ładownica na magazynek bębnowy. Uzbrojony w pistolet maszynowy PPSz wz. 41.

[anachoreta]

wyglądają jak projekty modeli do gier TW. Czy mogę skopiować do własnych obrazów na swój użytek

[KLAssurbanipal]

wyglądają jak projekty modeli do gier TW. Czy mogę skopiować do własnych obrazów na swój użytek

PW.


Seria moich ilustracji do najbliższego tomu serii "Historyczne Bitwy" którym będą "Termopile 480 p.n.e." Pawła Kupsika. Premiera 14 lutego (Walentynki).




Od lewej stoją:

1. Widzimy na ilustracji hoplitę spartańskiego uzbrojonego we włócznię (dory) i okrągłą tarczę (aspis). Miecz Spartan był krótszy na tle wielu innych hoplitów. Na głowie hoplita ma hełm w stylu korynckim. Wbrew ukazywanym wojownikom na antycznej ceramice i rzeźbie - rzadko odnaleziono hełmy z mocowaniem na grzebień z końskiego włosia. Tors chroni kirys atlety a łydki nagolenice z brązu. Na okładce Widzimy hoplitów z rozmaitymi wzorami tarczy. Tutaj ukazano część wewnętrzną z uchwytem.

2. Król Leonidas został oparty o figurkę z brązu ukazującą spartańskiego oficera z grzebieniem z końskiego włosia - co ciekawe ułożonym w poprzek hełmu korynckiego. Ma na sobie płaszcz. Widać także nagolenice i miecz (xiphos). To wtórna broń hoplitów, noszona po lewej stronie. Był obosieczny w przeciwieństwie do machairy. Być może ma pod płaszczem pancerz płócienny (linothorax) z pteruges. Widzimy wielu hoplitów w tym rodzaju pancerza na okładce.

3. Jest to sam Kserkses, "król królów" Persów. Stoi dostojnie w koronie i stroju pałacowym. Uwagę przyciąga pięknie zdobiony sztylet - akinakes. Pochodził ze świata irańskiego. Był to scytyjski sztylet lub krótki miecz, od VIII wieku p.n.e. charakterystyczny dla kultury Scytów, a następnie przejęty przez Persów Achemenidów.

[KLAssurbanipal]

Seria moich ilustracji do najbliższego tomu serii Historyczne Bitwy "Połonka-Basia 1660" Marcina Gawędy, wyd. Bellona.



Od lewej stoją:

1. Pikinier moskiewski.
Charakterystyczną bronią pikiniera była długa pika. Pikinier ma uzbrojenie ochronne typu zachodniego w postaci półzbroi i hełmu typu morion. Ma także zachodni rapier. Pułki nowego typu to określenie stosowane dla nowych rodzajów wojska w Rosji tworzonych w XVII wieku, opartych na wzorach zachodnioeuropejskich.

2. Dragon koronny.
W Rzeczypospolitej Obojga Narodów dragoni należeli do autoramentu cudzoziemskiego. Walczyli pieszo, a poruszali się konno. Używali zarówno broni palnej, jak i białej. Od XVIII w. dragoni coraz częściej walczyli konno.

[KLAssurbanipal]

Spoiler: 

Spoiler: